Ως αυγά χαρακτηρίζονται τα ακέραια αυγά ορνίθων, τα οποία είναι κατάλληλα για κατανάλωση και για βιομηχανική παραγωγή προϊόντων προοριζομένων για τη διατροφή του ανθρώπου. Χρησιμοποιoύνται είτε όπως έχουν, βραστά ή τηγανητά, είτε σε μορφή σκόνης, μετά από ανασύσταση. Ευρύτατη είναι η χρήση τους στη μαγειρική και ζαχαροπλαστική, λόγω των πυκνωτικών, γαλακτωματοποιητικών και αφριστικών ιδιοτήτων τους.

Ανατομικά, από έξω προς τα μέσα, το αυγό αποτελείται από: το κηρώδες επίστρωμα, το κέλυφος (τσόφλι), την κελυφική μεμβράνη, το ασπράδι (λεύκωμα αυγού, Ωολεύκωμα), τις χάλαζες, τον κρόκο (λέκιθος, κροκάδι), το βλαστόδισκο.

Το κέλυφος αποτελείται από: ανόργανες ουσίες 94,5%, νερό 1,5%, κολλαγόνο (οργανική ουσία) 4%, περιέχει επίσης λεκιθίνη, χοληστερόλη και ένζυμα.

Το χρώμα του κελύφους μπορεί να ποικίλει από άσπρο έως καφέ ανάλογα με το είδος της κότας. Το κέλυφος είναι πορώδες, οπότε διαπερατό από τον αέρα, ατμούς, διοξείδιο του άνθρακα, μικροβίων και οσμών.

Το ασπράδι (λεύκωμα) σχηματίζει στους δύο πόλους του αυγού, ίνες από παχύτερη μάζα, τις χάλαζες για να συγκρατεί τον κρόκο στον κέντρο του αυγού. Η σύνθεση του είναι: νερό 85-90%, πρωτεΐνες (αλβουμίνες) 12%, λίπος 0,25%, τέφρα 0,6%, υδατάνθρακες (κυρίως λακτόζη) 0,7%, μικρές ποσότητες λεκιθίνης, χοληστερόλης, βιταμινών Β και ενζύμων.

Σχόλια (2) | Προσθήκη ως Αγαπημένο (4) | Εμφανίσεις: 13826
Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)

Εισαγωγή

Καταγωγή

| Προσθήκη ως Αγαπημένο (2) | Εμφανίσεις: 23773
Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)

Η επιστήμη στο… τραπέζι σας

πηγη: tear.gr

Τα τελευταια έτη οι απαιτήσεις του κοινού από την αγορά τροφίμων έχουν αλλάξει δραματικά, αφού οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται πλέον ότι δεν τρώμε μόνο για να ικανοποιήσουμε την πείνα ή τις γευστικές μας αναζητήσεις, αλλά και για να είμαστε υγιείς. Ετσι, παρατηρούμε πως μια νέα κατηγορία τροφίμων, τα λειτουργικά τρόφιμα, καταλαμβάνουν ολοένα μεγαλύτερη θέση στη διατροφή μας.

Τι είναι «λειτουργικά τρόφιμα»;

| Προσθήκη ως Αγαπημένο (1) | Εμφανίσεις: 10574
Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)

Η καταγωγή της

Ανάλαφρη, δροσερή, κομψή, και εκλεπτυσμένη. Σαμπάνια. Αισθησιακή, ερωτική, προκλητική. Συνοδεύει τις πιο επίσημες στιγμές στη ζωή μας και η παρουσία της δίνει το σύνθημα ν' ανάψει το κέφι. Είναι γεγονός, κανένα άλλο κρασί δεν έχει ταυτιστεί με την ευτυχία.

Ποια είναι. Σαμπάνια είναι μία και μοναδική. Είναι μόνον εκείνη που προέρχεται από την επαρχία Καμπανία της Γαλλίας. Είναι κρασί που επέβαλε με αγώνες το όνομά του. Αγώνες που διήρκεσαν από το 1905 μέχρι το 1925. Υπακούει σε αυστηρούς κανόνες, προδιαγραφές και συνεχείς ελέγχους. Στην ετικέτα της κυριαρχεί το όνομα "CHAMPAGNE" και ακολουθεί ο οίκος παραγωγής.

Η τέχνη της παραγωγής της σαμπάνιας τοποθετείτε χρονικά στο τέλος του 17ου αιώνα και αποδίδεται στον Ντομ Πιέρ Περινιόν (Dom Pierre Perignon), έναν Βενεδικτίνο μοναχό ο οποίος ανακάλυψε τυχαία την μέθοδο παραγωγής ενός νέου τύπου κρασιού με φυσαλίδες.

Η σαμπάνια λοιπόν παράγεται από τότε μέχρι σήμερα με έναν μόνο τρόπο. Από τη βόρεια περιοχή του Παρισιού και τα καλύτερα αμπέλια της Καμπανίας συλλέγονται οι υγιείς καρποί. Κατά τη συγκομιδή των σταφυλιών, απαιτείται εξαιρετική φροντίδα (απαγορεύεται η χρήση μηχανημάτων) όπως και κατά την μεταφορά τους, αφού ο φλοιός των κόκκινων σταφυλιών δεν πρέπει να λεκιάσει τον άχρωμο χυμό. Η ευαισθησία αυτή λοιπόν απαιτεί να μεταφέρεται η σοδειά απευθείας στο πατητήρι. Ο μούστος που θα παραχθεί, στη συνέχεια θα υποστεί ζύμωση μέσα σε ανοξείδωτες δεξαμενές, και όχι σε βαρέλια όπως νομίζουν οι περισσότεροι, ώστε τα σάκχαρα να μετατραπούν σε αλκοόλ. Το κρασί που θα ληφθεί και δεν είναι φυσικά ακόμη αφρώδης οίνος, θα συνθέσει την "cuvee" που είναι το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης "ήρεμων" (χωρίς διοξείδιο) κρασιών που βγαίνουν από αμπέλια και από διαφορετικής συγκομιδής (χρονικά) σοδειά. Γιʼ αυτό και η σαμπάνια συνήθως δεν χρονολογείται. Στη συνέχεια το κρασί μεταφέρεται σε φιάλες, όπου εκεί προσθέτονται ζάχαρη και ζύμες.

| Προσθήκη ως Αγαπημένο (1) | Εμφανίσεις: 8313
Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)

Του Ηλία Κανταρου

Τα μυστικά του πιο εμπορικού, ίσως, κηπευτικού στον κόσμο.

Οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων την έχουν συνδέσει με τον ερχομό του καλοκαιριού. Από τον Ιούνιο -και από το Μάιο, στις πιο νότιες περιοχές- έως και τα πρώτα κρύα, η αγορά γέμιζε ντομάτες. Σήμερα, με τη μαζική καλλιέργεια στα θερμοκήπια, έχει γίνει παντός καιρού και κάθε εποχής.

Το ταξίδι από τις Ανδεις

Κατάγεται από τις χαμηλές περιοχές των Ανδεων. Οι πρώτοι που την καλλιέργησαν ήταν οι Αζτέκοι και την ονόμασαν «tomati» (σαρκώδες φρούτο). Στην Ευρώπη έφτασε μετά την ανακάλυψη της Αμερικής.

Οι πρώτες ποικιλίες που ήρθαν είχαν κίτρινους καρπούς και καλλιεργήθηκαν κυρίως για καλλωπιστικούς σκοπούς. Οι κόκκινες ήρθαν περίπου το 1550. Για να μπει όμως η ντομάτα ενεργά στη διατροφή της Ευρώπης, πέρασε ενάμισης αιώνας! Η παλαιότερη αναφορά της ως συστατικού της ευρωπαϊκής κουζίνας έχει βρεθεί σε μια ναπολιτάνικη συνταγή του 1692.

Σχόλια (5) | Προσθήκη ως Αγαπημένο (0) | Εμφανίσεις: 27869
Εκτύπωση (χωρίς σχόλια) | Εκτύπωση (χωρίς φωτογραφίες και σχόλια)