Πήγα χθες το απόγευμα για να κάνω κράτηση στο φόρεμα που είχα δει το προηγούμενο Σάββατο και μου είχε πει η 20something ξανθιά πωλήτρια ότι κάνουν κράτηση μόνο για μια εβδομάδα.
Μπαίνω λοιπόν στο κατάστημα (οι εκπτώσεις ξεκινούν την άλλη Τετάρτη στις 15) βρίσκω το φόρεμα... το ξαναδοκιμάζω... το πάω ταμείο και ακολουθεί ο εξής διάλογο:
Μe: Παρακαλώ θα ήθελα να δώσω προκαταβολή για να γίνει κράτηση για το συγκεκριμένο φόρεμα.
20something: Αυτό μπορούμε να το κρατήσουμε μέχρι την Τρίτη το απόγευμα και όχι μέχρι την άλλη Πέμπτη.
Μe: Μα το Σάββατο μου είπατε ότι μπορεί να γίνει κράτηση για μια εβδομάδα...
20something: Ναι... αλλά όχι να πέφτει στην εβδομάδα των εκπτώσεων. Μάλλον δεν θα καταλάβατε καλά...
Μe: Και καλά εγώ δεν κατάλαβα... Δεν κατάλαβε καλά και η φίλη μου που ήταν μαζί μου?
20something: Μάλλον τότε έκανε λάθος η πωλήτρια.
Μe: Ναι αλλά εγώ ταλαιπωρήθηκα και όχι η πωλήτρια. Πλήρωσα πάρκινγκ 8 ευρώ παρακαλώ για να παρκάρω στην Ερμού, περπάτησα στο λιοπύρι και στην τελική γιατί το λάθος το δικό σας να το χρεωθώ εγώ?
20something: Εεεε καλά... δεν πάθατε και τίποτα... κάνατε και τη βόλτα σας...
Μe: Δεν πειράζει γλυκιά μου... Κρατήστε το το φορεματάκι σας. Άλλωστε φορέματα υπάρχουν χιλιάδες... Πελάτες όμως? Τους μετράς στα δάχτυλα πλέον...
Στράβωσα τόσο πολύ με όλο αυτό το σκηνικό που πλέον δεν πρόκειται να ξαναπάω στο εν λόγω κατάστημα να ξαναψωνίσω.
Αϊ σιχτίρ πιά...
Αντί να μας παρακαλάνε... τους παρακαλάμε εμείς!
Αμ δε... που θα το ξανακάνω.