Για όσους γεννηθήκανε από το 1940 έως 1980 . . . !

Για όσους γεννηθήκανε από το 1940 έως 1980 . . . !
 
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
 
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
 
 Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

 

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
 

 Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
 
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
 
 Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
 
 Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
 
 Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
 
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
 
 Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..
 
 


--
 
"Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι"
 

LIKE LIKE LIKE.ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΜΠΡΑΒΟ.

 

μπράβο και πάλι μπράβο για το ωραίο κείμενο !!!!!

Ωραιες αναμνησεις μου εφερε το κειμενο σου Pastaflora,απο παιδικα και εφηβικα μου χρονια.

Τοτε που παιζαμε στις γειτονιες κλεφτες κι αστυνομους,στακαμαν,τα μηλα.
Οι αγκωνες και τα γονατα μας μονιμα με γρατσουνιες και καυκαλα απο τα πεσιματα.
Με τα ποδηλατα με τις βοηθητικες ροδες,που τις βγαζαμε μια -μια ,μεχρι να μαθουμε να ισορροπουμε.
Που κολλαγαμε στα νυχια μας τα πεταλα απο τα γερανια ,κοκκινα,ροζ,ασπρα.

Που φοραγαμε ποδιες ,με τον ασπρο γιακα ,το σημα του σχολειου και την αντιπαθητικη κορδελλα στα μαλλια.

Που για να βγουμε ραντεβου με αγορι,επρεπε να επιστρατευσουμε ολες τις φιλες μας .

Που ακουγαμε μουσικη απο τρανζιστορακια ,απο πειρατικους ραδιοσταθμους.

Καποια απο αυτα ,τα βλεπαμε σαν καταπιεση τοτε,ομως με αυτα μεγαλωσαμε ,ζησαμε ουσιαστικα παιδικα και εφηβικα χρονια,
ζησαμε την καθε ηλικια σταδιακα.

Ωραία χρόνια!!! Ωραίες αναμνήσεις!!! Όμως και εγώ που είμαι γεννημένη το 1989 τα έζησα αυτά, παιδί που μεγάλωσε πρωτα σε  πόλη της επαρχίας και στη συνέχεια σε χωριό έτσι μεγάλωσα όπως και όλη μου η παρέα!!!! Γυρίζω τώρα στο χωριό και βλέπω πιτσιρίκια να τριγυρνούν όχι με ποδήλατα (λίγα είναι αυτά) αλλά με τα μηχανάκια, με τα κινητά τελευταίας τεχνολογίας (που εγώ αύτο που έχω το έχω 6; χρόνια τώρα) στο χέρι, και το στέκι τους δεν είναι οι πλατεία του χωριού αλλά στην καλύτερη η καφετέρια του χωριού ή στη χειρότερη οι καφετέριες της πόλης... Εγώ με τις φίλες μου ακόμα βγαίνουμε και καθόμαστε στην πλατεία και τα λέμε, δεν μας νοιάζει αν θα είμαστε με τις φόρμες και το μαλλί κότσο σε αντίθεση με όλες τις κοπελίτσες του χωριού που θέλουν να ντυθούν στη τρίχα ακόμα και για το περίπτερο! Εγώ τότε αγόραζα από το περίπτερο αναψυκτικά και Μύκη μάους και Κατερίνα τώρα πρώτο σε πωλήσεις αν παρατηρήσει κανείς είναι τα τσιγάρα και οι μπύρες..... και αυτό μέσα σε λίγα χρόνια.....
Επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι εκείνα τα ωραία χρόνια τα ζήσαμε και εμείς του '89 και '90 μετά κάπου χάθηκαν όλα.... κάπου μπερδεύτηκαν οι ρόλοι...

pastaflora πολλα like like like like τι μου θύμησεs

Όντως πανέμορφα και ανέμελα χρόνια ,που ζήσαμε ώς παιδιά. Χωρίς να έχουμε τίποτα ουσιαστικό στην κατοχή μας,αλλά πολύ παιχνίδι,αθώα πειράγματα, παρέες από την γειτονιά,να παίζουμε ποδοσφαιρο,μήλα,σχοινάκι κρυφτό,κυνηγητό και τόσα άλλα!! Χωρίς φόβο και ανασφάλεια,για τους διπλανούς μας.Με τα 2 κανάλια που υπήρχαν τότε,χωρις τα κατευθυνόμενα βίαια παιχνίδια και ίντερνετ,που έχουν κατακλύσει το μυαλό των παιδιών μας,με την απραξία και την ανικανοποίηση του σήμερα.Που τα έχουν όλα και δεν ξέρουν τι να κάνουν!!Μπράβο στην Pastaflora για την αναδρομή στο παρελθόν!!