Ο Dobre κατάγεται από τη Βουλγαρία και είναι 99 ετών. Όλη του τη ζωή την πέρασε δύσκολα, πολλές φορές σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ζούσε σε τρώγλες και τρεφόταν με ό,τι έβρισκε στα σκουπίδια ή του έδιναν οι “καλοί άνθρωποι” στο σδρόμο όπως λέει ο ίδιος. Ζει σε μια μικρή πόλη της χώρας, το Bajlo, και κάνει καθημερινά πάνω από 30 χιλιόμετρα για να φτάσει στη Σόφια. Εκεί στέκεται για πολλές ώρες στο προαύλιο μιας ορθόδοξης εκκλησίας και ζητιανεύει. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους άλλους. Ό,τι χρήματα συγκεντρώσει τα δωρίζει στην εκκλησία, σε γηροκομεία, ορφανοτροφεία αλλά και σε φτωχές οικογένειες “που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα”, όπως επισημαίνει.
Πρόκειται για τον ιδιώτη που κάνει αυτή τη στιγμή τις μεγαλύτερες δωρεές στην εκκλησία, ενώ μέχρι τώρα έχει δωρίσει πάνω από 30.000 ευρώ, χωρίς να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Ο ίδιος είναι αυτάρκης, ζει με μια πενιχρή σύνταξη των 80 ευρώ που παίρνει και δείχνει να μην ενοχλείται καθόλου από τις δυσκολίες. Στην πόλη όλοι τον γνωρίζουν με το προσωνύμιο ο “δίκαιος από το Bajlo”, αφού και ο ίδιος είναι υπέρμαχος της δικαιοσύνης και της αγάπης. Γιατί ο άνθρωπος αυτός ικετεύει τον συνάνθρωπο όχι για τον εαυτό του αλλά για τους αναξιοπαθούντες. Και συνεχίζει… “Για όσο ζω”, λέει ο ίδιος!
Οι λάτρεις των μανιταριών -και όχι μόνο!- θα εντυπωσιαστούν από τα ακόλουθα GIF, δηλαδή τις κινούμενες εικόνες που μας δείχνουν πώς αναπτύσσονται τα μανιτάρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Από τον σπότο και τον μίσχο τους μέχρι το άνοιγμα του καπέλου τους μεσολαβούν πολύ λίγα δευτερόλεπτα που είναι όμως αρκετά για να μας κερδίσουν! Μανιτάρια στο δάσος, πάνω σε κορμούς ή ανάμεσα από τις πέτρες κάνουν την εμφάνισή τους και προκαλούν το βλέμμα των θεατών. Όχι βέβαια για να τα συλλέξουν αλλά για να τα θαυμάσουν πρωτίστως…
Οι μετρήσεις είχαν δείξει εντελώς άλλα από αυτά που επιθυμούσαν οι τρεις ερευνητές. Κλεισμένοι για μέρες σε ένα άχαρο, μικρό δωμάτιο, τον θάλαμο ηχομόνωσης του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικής Τεχνολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μαζί με γεννήτριες θορύβου, μικρόφωνα, υπολογιστές, και διάφορα είδη αγγείων, κυρίως πήλινα πιθάρια αλλά και μπουκάλια ή βάζα, έπαιρναν μετρήσεις και μελετούσαν τις γραφικές παραστάσεις που αυτές έδιναν. Ηθελαν να καταλάβουν την επίδραση που έχουν τέτοια αντικείμενα στην ακουστική του χώρου.
Με αυτό το θέμα είχε ασχοληθεί από το 1863 ήδη ο Hermann von Helmholtz, ένας από τους τελευταίους πανεπιστήμονες της Ευρώπης, και στη συνέχεια πολλοί ερευνητές που χρησιμοποίησαν προχωρημένα Μαθηματικά αλλά και πολύ εξελιγμένα ηλεκτρονικά μηχανήματα για να καταλάβουν το πώς θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ακουστική κλειστών αιθουσών αλλά και ανοικτών θεάτρων. Επί ενάμιση αιώνα γίνονται προσπάθειες με ειδικά κοίλα δοχεία, κυλινδρικά ή σφαιρικά.
Ονομάζονται «συνηχητές» Helmholtz και διεγείρεται σε έντονες παλμικές κινήσεις ο αέρας στο εσωτερικό τους με ακουστικά κύματα μιας κυρίως συχνότητας που ονομάζεται και «κεντρική» για το κάθε δοχείο. Μόνο που αιώνες πιο πριν οι Αρχαίοι Ελληνες και οι Ρωμαίοι είχαν καταφέρει να κάνουν εκπληκτικές βελτιώσεις σε αυτό το θέμα, χωρίς, εννοείται, να διαθέτουν τις σημερινές ευκολίες.
Υπόθεση μιας περισπωμένης Πόσο καλλιεργημένο όμως ήταν άραγε το κοινό της εποχής ακουστικά; Εχει σωθεί, επάνω σε αυτό, μια εκπληκτική ιστορία για τον άτυχο (ή και κάπως άτεχνο;) ηθοποιό Ηγέλοχο, που έκανε λάθος και στην απαγγελία του τόνισε με τη φωνή του μια λέξη με περισπωμένη αντί για οξεία. Και έτσι θέλοντας να πει «Γαλήν ορώ», δηλαδή ότι βλέπει μπροστά του μια γαληνεμένη θάλασσα, είπε μεν «Γαλήν ορώ» αλλά προφέροντας σαν να τονιζόταν με περισπωμένη, που σήμαινε: αντικρίζω μια… γάτα. Δρέποντας άμεσα, αντί για συγκίνηση, πλούσιο το γέλιο μιας με οξύτατη ακοή και γεμάτης με κοινό κερκίδας. Ο αρχιτέκτονας του θεάτρου λοιπόν ήταν υποχρεωμένος να μπορεί μετά την ανέγερσή του να πραγματοποιεί και έναν λεπτό συντονισμό, που θα αφαιρούσε τα τυχόν ηχητικά ελαττώματα του χώρου.
Οπως λοιπόν μαθαίνουμε από την εργασία με τίτλο «Χαλκός ηχών», του αρχιτέκτονα μηχανικού Παναγιώτη Καραμπατζάκη, του ηλεκτρολόγου μηχανικού Βασίλη Ζαφρανά με ειδικό σύμβουλο τον αναπληρωτή καθηγητή αρχιτέκτονα μηχανικό και αρχαιολόγο Γιώργο Καραδέδο, που παρουσιάστηκε στο Συνέδριο Ακουστικής του Πολυτεχνείου πριν από λίγο καιρό, «στον 5ο π.Χ. αιώνα, οι βασικές αρχές σχεδίασης του ελληνικού θεάτρου είχαν φτάσει ήδη σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Με την πάροδο του χρόνου, τα αρχαία ελληνικά θέατρα, τόσο ως προς τη γεωμετρία όσο και ως προς τη λειτουργία και τη δυνατότητα υποστήριξης παραστάσεων, μετατράπηκαν σε περίτεχνα κτίσματα, υψηλής αισθητικής και κατασκευαστικής τεχνολογίας, έχοντας ξεκινήσει από μια απλή διαμόρφωση της χωμάτινης πλαγιάς εμπρός από μια επίπεδη περιοχή. Επιπλέον, ως το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. χαρακτηριστική είναι η είσοδος των Μαθηματικών ( θεωρία αριθμών των Πυθαγορείων) στις γεωμετρικές χαράξεις και γενικότερα στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κτιρίων. Και ακόμη ειδικότερα των θεάτρων. Διότι ο σχεδιασμός τους επηρεάστηκε σημαντικά από την ακουστική η οποία την περίοδο αυτή διαμορφώνεται ήδη ως επιστήμη. Ιδιαίτερα κατά το τέλος του 4ου π.χ. αιώνα συμβαίνει η “μεταπήδηση” από τις θεωρίες των Πυθαγορείων στις Αριστοτελικές θεωρίες και αυτή δίνει σημαντική ώθηση στην εξέλιξη των επιστημονικών θεωριών της μουσικής και της ακουστικής. Χαρακτηριστικότερη μορφή της περιόδου μεταπήδησης είναι αυτή του Αριστόξενου του Ταραντίνου στου οποίου τις μουσικές θεωρίες οφείλεται και ο μετέπειτα διαχωρισμός του μουσικού κόσμου στους “Κανονικούς” ( οπαδούς του Πυθαγορείου μουσικού συστήματος, των μαθηματικών υπολογισμών και των μαθηματικών κανόνων) και τους “Αρμονικούς” (οπαδούς της θεωρίας του Αριστόξενου σύμφωνα με την οποία καθοριστικός παράγοντας της μουσικής αρμονίας είναι η ακοή και τελικός κριτής το αφτί)».
Η βοήθεια του Βιτρούβιου Οι ερευνητές της Πολυτεχνικής Σχολής είχαν ξεκινήσει με δικά τους εντελώς μέσα να ψάχνουν το πώς διόρθωναν και ενίσχυαν τον ήχο οι άνθρωποι πριν από 1.600 ως και 2.500 χρόνια στο παρελθόν. Αλλά είχαν βρεθεί σε ένα αδιέξοδο. Ηξεραν ότι από την εποχή του Αριστόξενου αρχίζει η χρήση αγγείων για τη βελτίωση της ακουστικής των θεάτρων και οι σχετικές θεωρίες μεταφέρονται στην εποχή μας από τον λατίνο αρχιτέκτονα Βιτρούβιο (80 π.Χ – 15 μ.Χ), στα κεφάλαια 4 και 5 του 5ου βιβλίου του με τίτλο «De Architectura», όπου ενσωμάτωσε, όπως ο ίδιος αναφέρει, τις θεωρίες του Αριστόξενου. Ηδη πριν από το τέλος του 4ου αιώνα π.χ. είναι γνωστά τα «ιδιαίτερα» ακουστικά χαρακτηριστικά των αγγείων και εν γένει των δοχειόσχημων αντικειμένων ή χώρων. Ομως έπρεπε να παραδεχθούν ότι οι μετρήσεις τους έδειχναν καθαρά πως οι μεταβολές του ηχητικού πεδίου από όλα αυτά τα πιθάρια, τα δοχεία, τα μπουκάλια ήταν πολύ μικρότερες από όσο χρειαζόταν για να φτιάχνουν την ακουστική στον χώρο ενός ολόκληρου υπαίθριου θεάτρου.
Φαίνεται ότι τα αντικείμενα αυτά είναι ικανά να μετασχηματίζουν την ηχητική ενέργεια του χώρου σε μεγάλο ποσοστό στο εσωτερικό τους. Οπως όμως συμπεραίνεται από τις προηγούμενες μετρήσεις, το κέλυφος εξαναγκάζει την ενέργεια ή να απορροφάται ή να εκτονώνεται σχεδόν μόνο μέσω του «λαιμού», επηρεάζοντας μόνο σε μικρή απόσταση τον χώρο. Ετσι η ενέργεια, μεταφέρεται πιο πολύ στα τοιχώματα του δοχείου σαν μηχανική ενέργεια (δόνηση) και μεγάλο μέρος της απορροφάται από το αντικείμενο, δηλαδή μετατρέπεται κυρίως σε θερμική ενέργεια. Αν μάλιστα το αγγείο είναι ακλόνητα στερεωμένο ή υπερβολικά βαρύ, όπως για παράδειγμα όταν είναι ενσωματωμένο στην τοιχοποιία, τότε όλη η προσλαμβανόμενη μηχανική ενέργεια μετατρέπεται τελικά σε θερμότητα, και το αντικείμενο δρα ως ηχοαπορροφητής στον χώρο. Αν προστεθούν στο εσωτερικό του αγγείου άχυρα, στάχτη ή μαλλί, όπως έχει βρεθεί να συμβαίνει σε κάποιες μεσαιωνικές εκκλησίες, με ενσωματωμένα πιθάρια στην τοιχοποιία τους, τότε το αντικείμενο επιδρά μεν στην ακουστική του χώρου αλλά μόνο στις παραμέτρους της απορρόφησης και της διάχυσης. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τα χοντρά πήλινα πιθάρια που δεν έχουν τη δυνατότητα αναμετάδοσης της προσλαμβάνουσας ενέργειας μέσω του μηχανικού συντονισμού τους. Επομένως στην ερώτηση και τώρα τι κάνουμε, η απάντηση ήταν: «ψάχνουμε κι άλλο».
Η λύση των 50 ευρώ Χάρη και στην εργασία του κ. Γιώργου Καραδέδου «Technologia dell’ antico teatro Greco» επέστρεψαν στις μαρτυρίες του Βιτρούβιου. Βιβλίο 5, παράγραφος 1: Εκεί υπήρχε η υπόδειξη «Μπρούτζινα βάζα θα έπρεπε να κατασκευαστούν ανάλογα με το μέγεθος του θεάτρου. Να είναι τέτοια που όταν τα αγγίζεις να βγάζουν ήχους με απόσταση τετάρτης, πέμπτης ως την επόμενη οκτάβα (δηλαδή μέχρι το διπλάσιο της αρχικής συχνότητας). Σε ειδικές θέσεις στο θέατρο αντηχεία να μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς να ακουμπούν αλλού παρά μόνο στο έδαφος, αναποδογυρισμένα και μάλιστα με κλίση χάρη σε τάκους ύψους από 15 πόντους και πάνω».
Από αυτές τις διαφωτιστικές περιγραφές του Βιτρούβιου μπορούσαν πια να φανταστούν τα περίφημα αγγεία ως σφαιρικά ίσως στο σχήμα, μεταλλικά, που το κέλυφός τους να δονείται στις περιγραφόμενες νότες του εναρμόνιου γένους, και σε τέτοια μαθηματική αναλογία μεταξύ τους ώστε να μεταδίδεται ενέργεια από το ένα στο άλλο αποτελώντας ένα ενεργό ηχητικό σύνολο. Ετσι που η συμβολή τους στην τελική ακουστική του χώρου να μην είναι απαραίτητα ηχοαπορροφητική.
Ο,τι πιο πρόχειρο και οικονομικό εκείνη τη στιγμή ήταν να αγοραστούν κάποια γυάλινα σφαιρικά δοχεία των 50 ευρώ και σε πειραματικές μετρήσεις που έγιναν το φαινόμενο της επίδρασης του αγγείου στο ηχητικό πεδίο ήταν σημαντικό. Οι τιμές που καταγράφηκαν στις μετρήσεις έδειξαν ενίσχυση ως και 25dB σε σημεία του ηχητικού πεδίου απόστασης άνω των 3 μέτρων από το καθένα. Αυτό μάλιστα! Διότι έτσι, με ένα σύνολο μεταλλικών αντηχείων θα μπορούσε να επιτευχθεί σημαντική ενίσχυση στις νότες που ανήκαν στο εναρμόνιο γένος αφού βέβαια η όλη «παράθεση», δηλαδή η διάταξη των αγγείων, κουρδιζόταν κατάλληλα. Ο Βιτρούβιος αναφέρει στο 1ο βιβλίο του σχετικά με την εκπαίδευση του αρχιτέκτονα ότι θα πρέπει να έχει γνώσεις μουσικής τουλάχιστον τόσες ώστε να μπορεί να «κουρδίσει» μια παράθεση αγγείων σε ένα θέατρο. Από τη μαρτυρία αυτή συμπεραίνουμε ότι το τελικό κούρδισμα γινόταν επί τόπου κάθε φορά που το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Σε ποιο τόνο παίζουμε απόψε; Το σύνολο των αγγείων που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για μια παράσταση το ονομάζουμε «παράθεση». Γνωρίζοντας σε ποιο γένος θα παιχτεί το έργο γνωρίζουμε ταυτόχρονα και ποιες «νότες», θεωρητικά δηλαδή ήχοι ποιων συχνοτήτων θα ακουστούν. Τα αντηχεία κατασκευάζονται και με τη βοήθεια των τάκων παίρνουν την απαιτούμενη κλίση για να συντονίζεται το καθένα αντίστοιχα σε μία από αυτές. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορούν να δρουν σαν απορροφητές ενέργειας στα ανοιχτά θέατρα οι ερευνητές καταλήγουν ότι δρούσαν σαν μετασχηματιστές ενέργειας. Στην περίπτωση της απορρόφησης μετατρέπουν μεγάλο μέρος της ενέργειας των ηχητικών κυμάτων σε θερμική ενώ στην περίπτωση του μετασχηματισμού αντλούν ενέργεια από κύματα με συχνότητες γειτονικές της κεντρικής τους και ανεβάζουν ακριβώς την ενέργεια της κεντρικής. Οταν όμως είναι το ένα κοντά στο άλλο συμβαίνει και η λεγόμενη ηχητική σύζευξη. Δηλαδή οι παλμικές κινήσεις του ενός να επηρεάζουν τις δονήσεις του άλλου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο σε ελεύθερα δονούμενα και με λεπτά τοιχώματα δοχεία. Τότε πάλλονται τα ίδια όπως γίνεται με μια καμπάνα. Συντονίζονται δηλαδή τα τοιχώματα με τις παλμικές κινήσεις του αέρα στο στόμιο και έχουμε μια δόνηση σχεδόν… τρελή που την καταλαβαίνεις και με το χέρι αγγίζοντας εξωτερικά τα τοιχώματα του ανεστραμμένου αντηχείου, ιδιαίτερα κοντά στον πυθμένα του. Η αντίστροφη και υπό κλίση τοποθέτηση ενισχύει το φαινόμενο λόγω ανακλάσεων και με την αυξομείωση της απόστασης του χείλους από το έδαφος αυξάνεται η επιφάνεια της οπής δηλαδή και η κεντρική (ιδιο)συχνότητά του. Με τον τρόπο αυτόν δεν χρειαζόταν να κατασκευάσεις με μεγάλη ακρίβεια τα αγγεία διότι μπορούσες επιτόπου να κάνεις λεπτές ρυθμίσεις. Ηταν, για να δώσουμε μια σύγχρονη αναλογία, σαν να εκτελούσαν ένα μουσικό κομμάτι ας πούμε σε Ντο Ματζόρε. Οι νότες που θα έχει θα είναι ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο… που η κάθε μία αντιστοιχεί σε μια συχνότητα. Οι συχνότητες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους τόνους της κλίμακας δεν θα παιχτούν ποτέ γιατί απλά το μουσικό θέμα δεν τις περιέχει αφού θα υπάρχουν μόνο οι νότες της Ντο Ματζόρε.
Τα αγγεία (για να είναι εντάξει και με την αρχή διατήρησης της ενέργειας) απορροφούν τις συχνότητες δεξιά και αριστερά από την «κεντρική» και τη δυναμώνουν απορροφώντας ενέργεια από τις συχνότητες που δεν είναι πάνω στην κλίμακα και αποτελούν θόρυβο ή φάλτσο. Ας μην ξεχνούμε ότι οι θεατρικές παραστάσεις της εποχής ήταν και κάτι σαν μιούζικαλ ή όπερα όπου οι μουσικοί, οι ηθοποιοί και ο χορός κινούνταν αυστηρά πάνω στο πλαίσιο της κλίμακας, δηλαδή (απλουστευτικά) του γένους του κομματιού. Η ενίσχυση βρέθηκε να είναι σε κλειστούς χώρους κάπου 25 ντεσιμπέλ και σε ανοικτούς σύμφωνα με τελευταίες έρευνες 12 – 15 ντεσιμπέλ. Καθόλου άσχημα.
Το μεγάλο κόλπο Συνοψίζοντας τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την εργαστηριακή και βιβλιογραφική έρευνα, μπορούμε να δεχτούμε τα παρακάτω:
· Οι σχετικές πηγές αναφέρουν την ευρεία χρήση χάλκινων και μπρούτζινων κυρίως συνηχητικών αγγείων προκειμένου να βελτιωθεί η ακουστική των ελληνιστικών και ρωμαϊκών θεάτρων. Γιατί δεν έχουν βρεθεί; Ισως διότι κατά καιρούς οι επίγονοι αγνοώντας τη λειτουργία (και την αξία) τους τα έλιωναν για να καρπωθούν το μέταλλο.
· Κατά την εξέταση συνηχητών που είναι κατασκευασμένοι από άργιλο (πήλινα πιθάρια), βρέθηκε ότι ναι μεν συντονίζονται, πλην όμως αυτό συντελεί ώστε να απορροφηθεί τελικά ήχος αντί του αναμενομένου να ενισχυθεί, λόγω των υλικών κατασκευής των συνηχητών.
· Η επίδραση των συνηχητών, στην περίπτωση που η πηγή είναι «κουρδισμένη στο γένος στο οποίο είναι κουρδισμένη η παράθεση των αγγείων, εμπεριέχει διπλό ακουστικό κέρδος, πρώτον διότι ενισχύει τη διέγερση της πηγής και δεύτερον διότι απορροφά ακουστική ενέργεια από τις γειτονικές, μη «συντονισμένες» συχνότητες.
· Αναφέρεται ότι ίσως στο θέατρο της Κορίνθου τέτοια χάλκινα αντηχεία χρησιμοποιήθηκαν για να βελτιωθεί η κακή ακουστική του. Και η γνώση της περίπτωσης αυτής σε όλο τον ελληνόφωνο χώρο ίσως να σχετίζεται με το σχετικό απόσπασμα της επιστολής του Παύλου προς τους Κορινθίους.
Η εργασία αυτή χρηματοδοτήθηκε από τους ίδιους τους ερευνητές και μας αποδεικνύει πόσο καλά έβρισκαν λύσεις επιπέδου σε προβλήματα εκείνης της εποχής. Αν λοιπόν κάποιος μπορούσε να διαθέσει ένα σχετικά μικρό ποσό για την πειραματική κατασκευή μερικών τέτοιων μεταλλικών αντηχείων και να γίνουν μετρήσεις σε θέατρα που ήδη υπάρχουν στον ελληνικό χώρο η όλη προσπάθεια θα μπορούσε επιπλέον να διαφημιστεί και στο εξωτερικό με πολύ καλά αποτελέσματα. Ελληνες ερευνητές που προσπαθούν να βελτιώσουν την ακουστική αρχαίων θεάτρων χωρίς να εισβάλει σε αυτά ο ηλεκτρισμός και ο ηλεκτρονικά παραγόμενος ήχος. Ρομαντικό πολύ; ΠΕΡΙ ΑΚΟΥΣΤΙΚΗΣ…
«Αν θάψει κανείς πιθάρι ή άδεια δοχεία από πηλό και τα σκεπάσει με πώμα, γιατί τα κτίρια αποκτούν καλύτερη ακουστική; Καθώς επίσης αν υπάρχει μέσα στο σπίτι πηγάδι ή στέρνα; Ή μήπως, επειδή η ηχώ είναι ανάκλαση, πρέπει να είναι συγκεντρωμένος ο περιεχόμενος αέρας, και να έχει επιφάνεια πυκνή και λεία, πάνω στην οποία θα ανακλαστεί; Πράγματι, έτσι παράγεται κατ’ εξοχήν ήχος. Το πηγάδι, λοιπόν, και η στέρνα διαθέτουν τη στενότητα και την ιδιότητα να συγκεντρώνουν (τον αέρα), τα πιθάρια και τα δοχεία διαθέτουν επίσης την πυκνότητα των τοιχωμάτων τους, οπότε και από τα δύο προκύπτει το αποτέλεσμα. Τα κοίλα επίσης μέρη ηχούν καλύτερα, για τούτο και ο χαλκός (εννοεί τα χάλκινα αγγεία) ηχεί καλύτερα από τα υπόλοιπα…». (Αριστοτέλης, Προβλήματα 2*)
πηγή: tovima.gr
Σύμφωνα με το θρύλο, πολύ καιρό πριν, υπήρχαν πολλές τίγρεις στο νησί Jindo. Όταν οι τίγρεις άρχισαν να εμφανίζονται συχνά στο χωριό, οι άνθρωποι αναζήτησαν καταφύγιο στο νησί Modo. Το νησί ουσιαστικά εκκενώθηκε και έμαινε μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Bbyong, η οποία προσευχόταν καθημερινά στο Yongwang, θεό του ωκεανού, να την αφήσει να δει ξανά την οικογένειά της και πάλι. Γύρω από τον Φεβρουάριο, Yongwang εμφανίστηκε στο όνειρό της και της είπε, “θα στείλω ένα ουράνιο τόξο στη θάλασσα αύριο. Βάδισε πάνω σε αυτό και θα διασχίσεις τη θάλασσα”. Την επόμενη μέρα η γριά Bbyong βγήκε στη θάλασσα και προσευχήθηκε ξανά, και καθώς το ουράνιο τόξο εμφανίστηκε, το θαλασσινό νερό διαχωρίστηκε και δημιουργήθηκε ο δρόμος. Μέσα από αυτό το δρόμο, η οικογένειά της και οι άλλοι χωρικοί γύρισαν πίσω στο νησί. Από τότε, όταν η θάλασσα υποχωρεί και δημιουργείται ο δρόμος, οι άνθρωποι γιορτάζουν το φαινόμενο, με γιορτή προς τιμήν του θεού Yeongdeung και θυμούνται τη γριά Bbyong. Κατά τη διάρκεια της γιορτής, εκτελούνται παραδοσιακοί χοροί και το νησί Jindo προσελκύει πολλούς τουρίστες.
Μια παλιά εκκλησία στο κέντρο του Νότιγχαμ συγκέντρωνε πλήθος κόσμου στη λειτουργία της Κυριακής, ενώ τώρα οι “πιστοί” συνωστίζονται στην είσοδο του πιο δημοφιλούς κλαμπ της πόλης!
Σας μπέρδεψα λιγάκι, ε; Κι, όμως, όλα είναι ξεκάθαρα. Ένας ευφυέστατος επιχειρηματίας αγόρασε τον ιστορικό καθεδρικό ναό που βλέπετε και τον μετέτρεψε σε ένα από τα πιο διάσημα και εντυπωσιακά μπαρ της πόλης.
Στο περίφημο “Pitcher and Piano Βar” στο Νότιγχαμ οι “πιστοί” σχηματίζουν ουρές τα Σαββατοκύριακα προκειμένου να κλείσουν μια θέση για να απολαύσουν το ποτό και το φαγητό τους συνοδεία μουσικής…
Το μπαρ τοποθετήθηκε στη θέση του ιερού, ενώ τα πιο σημαντικά στοιχεία του ναού διατηρήθηκαν ακέραια, με τα βιτρό και τους εντυπωσιακούς πολυελαίους να δεσπόζουν στο χώρο. Επιπλέον, οι ξύλινες επενδύσεις, οι σκαλιστές κολόνες αλλά και οι μοναστηριακές πόρτες της εκκλησίας παρέμειναν να θυμίζουν την προηγούμενη… χρήση του χώρου.
Άλλωστε η τελευταία τάση που επικρατεί ανά τον κόσμο να μετατρέπονται ξωκλήσια και ναοί σε εστιατόρια, μπαρ και κλαμπ “εξιλεώνει” κατά κάποιον τρόπο τον επιχειρηματία, και μάλιστα σε έναν τόπο όπως το Νότιγχαμ όπου όλα επιτρέπονται! Γιατί είναι σχεδόν σίγουρο πως η προσέλευση των “πιστών” πολλαπλασιάστηκε!
photos by flickr.com
Το Ρότερνταμ σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα θαλάσσιο πάρκο στο κέντρο του καναλιού Steigersgracht. Το έργο ονομάζεται RiF010 και αποτελεί μέρος του προγράμματος ανάπτυξης της πόλης που έχει ως στόχο την αναζωογόνηση του αστικού περιβάλλοντος μέσα από τον αθλητισμό και την αναψυχή.
Το υδάτινο πάρκο θα παρέχει τη δυνατότητα στους χρήστες του να κάνουν σέρφινγκ, καγιάκ αλλά και καταδύσεις- κι όλα αυτά μέσα στο κέντρο της πόλης! Μια τεχνητή παραλία αλλά και μπαρ με δροσιστικά ποτά και παγωτά θα είναι διαθέσιμα για τους επισκέπτες που θα απολαμβάνουν πλέον τα καλοκαίρια τους εντός πόλης!
Μμπορεί να φαίνεται τέλειο για να είναι αληθινό, όμως αυτά τα φυτά που βλέπετε βρίσκονται στη φύση και αποτελούν άριστα παραδείγματα… γεωμετρίας! Βλέποντάς τα μπορεί να πιστεύουμε πως το ανθρώπινο χέρι έχει επέμβει στην εμφάνισή τους, όμως τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί. Άλλωστε ο Galileo Galilei έγραψε στο “Il Saggiatore”: [Το σύμπαν] είναι γραμμένο στη γλώσσα των μαθηματικών και οι χαρακτήρες του είναι τρίγωνα, κύκλοι και άλλα γεωμετρικά σχήματα!”. Απολαύστε λοιπόν τις εικόνες και αφεθείτε στη μαγεία της φύσης…
1. Aloe Polyphylla
2. Amazon Lily Pad
3. Romanesco Broccoli
4. Crassula Buddha’s Temple Plant
5. Dahlia
6. Jeweled Carpet
7. Drosophyllum Lusitanicum
8. Fractal Cabbage
9. Sunflower
10. Hoya Aldrichii
11. Thinking Cactus
12. Camelia
13. Spiraling Succulent
14. Ludwigia Sedioides
15. Viola Sacculus
16. Succulents
17. Lobelia
18. Pelecyphora Aselliformis
Το επιστημονικό τους όνομα είναι Diaethria αλλά οι περισσότεροι τις γνωρίζουν με την κοινή ονομασία “Butterfly 88″ ή “Πεταλούδα 88″. Ο λόγος, βέβαια, είναι προφανής, αφού το Νο 88 φαίνεται ξεκάθαρα στα φτερά τους.
Η “πεταλούδα 88″ είναι μία από τις πιο εξωτικές των δασών του Αμαζονίου αλλά και το πιο σπάνιο είδος της οικογένειας Callicorini. Τα φτερά της φέρουν χαρακτηριστικές μαύρες ραβδώσεις, ενώ μια κόκκινη “πινελιά” δημιουργεί ένα εντυπωσιακό κοντράστ.
Ζουν κυρίως σε δασώσεις περιοχές, στις όχθες ποταμών και στους κορμούς δων δέντρων, ενώ δεν είναι σπάνιες οι φορές που απαντούν κοντά σε κατοικίες. Οι ιθαγενείς τις θεωρούν σημάδι καλοτυχίας και συνήθως εμπνέονται από τα χρώματα και τα σχέδια των φτερών τους στα φυλαχτά που φτιάχνουν.
Είναι πολύ δραστήριες πεταλούδες, διαταράσσονται εύκολα και σπάνια εγκαθίστανται για περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα σε ένα σημείο, αλλά σίγουρα επιστρέφουν ξανά στο ίδιο μέρος.
Αποτελούν ένα μικρό “θησαυρό” των υποτροπικών δασών και των Άνδεων, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι “θεόσταλτες”. Άλλωστε ο αριθμός 88 που έχουν στα φτερά τους μοιάζει το λιγότερο… μυστηριώδης! Ή καλύτερα… απόκοσμος! Το σίγουρο είναι πάντως πως η φύση… ζωγράφισε πάλι!
Πάντα οι άνθρωποι ήθελαν να εξερευνήσουν τα ανεξήγητα φαινόμενα προσπαθώντας να «δαμάσουν» την περιέργειά τους. Οι βυθοί των απέραντων ωκεανών κέρδισαν μία ξεχωριστή θέση ακόμα και στην παγκόσμια λογοτεχνία με πρωτοπόρο τον Γάλλο μυθιστορηματογράφο Ιούλιο Βερν.
Το Τρίγωνο των Βερμούδων και ο Ιπτάμενος Ολλανδός
Ο μύθος-πρωταγωνιστής των ωκεανών που ακόμη και σήμερα προκαλεί φόβο και τρόμο στους ανθρώπους ανά τον κόσμο. Είναι στοιχειωμένο από τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» καθώς ο βυθός του Τριγώνου των Βερμούδων εξαφανίζει πλοία και πληρώματα, χωρίς να μένουν πίσω ίχνη.
Το μυθικό τρίγωνο εκτείνεται από το Αρχιπέλαγος των Βερμούδων προς τη Φλόριντα και το Πουέρτο Ρίκο. Η πρώτη εξαφάνιση στο θρυλικό βυθό της περιοχής έγινε το 1918 όταν ένα αμερικανικό πλοίο εφοδιασμού χάθηκε δίχως να αφήσει πίσω ίχνη. Από τότε έχουν εξαφανιστεί περίπου 140 πλοία και αεροπλάνα μαζί με τα πληρώματα και τους επιβαίνοντες.
Μια από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ναυτικοί για να ξορκίσουν τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» είναι η τοποθέτηση πετάλων από τα άλογα στα κατάρτια. Αρκετά διαδεδομένη είναι και η πεποίθηση ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται στο βυθό του τριγώνου.
Με βάση τις επιστημονικές εκδοχές το φαινόμενο δεν οφείλεται στον «Ιπτάμενο Ολλανδό» αλλά ή στο ρεύμα του κόλπου και σε άλλα υποθαλάσσια ρεύματα ικανά να παρασύρουν συντρίμμια σε μεγάλη απόσταση ή στο άφθονο μεθάνιο που βρίσκεται στην υφαλοκρηπίδα και στο βυθό.
Κανείς δεν γνωρίζει γιατί το Τρίγωνο των Βερμούδων σταμάτησε να καταβροχθίζει πλοία τη δεκαετία του ’80.
Δεξιόστροφα και ζεστά τα κύματα στη Θάλασσα των Σαργασσών
Η θαλάσσια περιοχή που έγινε γνωστή και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο από τα μυθιστορήματα του Ιούλιου Βερν δεν απέχει πολύ από το Τρίγωνο των Βερμούδων. «Η τεράστια θαλάσσια πισίνα», σύμφωνα με τη «Δημοκρατία», «δίχως ακτές, με ζεστά νερά και κυρίως με τους δικούς της νόμους, βρίσκεται στα ανοιχτά του Ατλαντικού Ωκεανού».
Εκεί ο ήλιος ανατέλλει την ίδια ώρα στη Δύση και την Ανατολή, ενώ τα κύματα κινούνται δεξιόστροφα.
Η ιδιαιτερότητα της περιοχής είναι το βαθύ μπλε και η εξαιρετική καθαρότητα του νερού με μια υποθαλάσσια ορατότητα που ξεπερνά τα 200 πόδια βάθος.
Έγινε γνωστή από τις ληστείες σκαφών και τα ακυβέρνητα καράβια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση των πληρωμάτων. Όσο για τα περίφημα ζεστά νερά της θάλασσας της Σαργκάσο εξηγούνται επιστημονικά ως εξής: Σε μια παγωμένη περιοχή, τα ήμερα θερμά νερά δημιουργούνται από τα ρεύματα.
Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας
Γνωστό για τα «φονικά κύματα» και τα μεγάλα ναυάγια, το Ακρωτήρι αποκαλείται και «Ακρωτήρι των Καταιγίδων». Με τα κύματα συχνά να ξεπερνούν τα 30 μέτρα ύψος έχουν καταστρέψει πολλά πλοία στο παρελθόν.
Εικάζεται πως στο βυθό του ακρωτηρίου «φιλοξενούνται» πολλά ναυάγια καθώς τα «μοναχικά κύματα» όπως τα έχουν βαφτίσει οι επιστήμονες δημιουργούν θαλάσσιες κοιλότητες που έχουν τόσο βάθος όσο και ύψος.
UFO και στροβιλισμοί φωτεινών ακτίνων στις δυτικές Ινδίες
Η θαλάσσια περιοχή στο Δυτικό μέρος του Ινδικού Ωκεανού και του Περσικού Κόλπου είναι φημισμένη για τους γιγάντιους φωτεινούς κύκλους-ρουφήχτρες πάνω στην επιφάνεια του νερού.
Σύμφωνα με τον Γερμανό ωκεανολόγο Κουρτ Κάλε οι φωτεινοί κύκλοι οφείλονται σε υποθαλάσσιους σεισμούς, των οποίων το αποτέλεσμα είναι το φωτοβόλο πλαγκτόν. Βέβαια, οι επιστήμονες ακόμα και σήμερα αδυνατούν να αποδείξουν πως οι φωτεινές ακτίνες πετάγονται μέσα στον κύκλο, με αποτέλεσμα η επικρατέστερη θεωρία να είναι εκείνη των UFO.
Η παλιρροϊκή δίνη του Maelstrom της Νορβηγίας
Η ρουφήχτρα του Maelstrom βρίσκεται στις δυτικές ακτές της Νορβηγίας όπου σχηματίζεται το πιο ισχυρό παλιρροϊκό φαινόμενο στον κόσμο. Η παλιρροϊκή δίνη που υπολογίζεται πως έχει δέκα φορές περισσότερη δύναμη από ένα κύμα, καταφτάνει κάθε έξι ώρες στα ανοιχτά των νήσων Λοφούτεν παρασύροντας δεκάδες ναυτικούς.
Ανεξήγητοι είναι οι λόγοι για τους οποίους η ρουφήχτρα αλλάζει κατεύθυνση κάθε τρεις με τέσσερις μήνες.
Τα νερά του Διαβόλου
Η θάλασσα του Διαβόλου ή αλλιώς το Τρίγωνο του Δράκου βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό κοντά στο χωριό Μιγιάκι. Είναι μία σεισμογενής ζώνη που είναι ενεργή ακόμα και σήμερα και έχει συχνούς κυκλώνες. Με το θαλάσσιο στρώμα να μετακινείται συνεχώς νησιά εμφανίζονται και εξαφανίζονται διαρκώς. Στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αποδίδουν τις εξαφανίσεις ανθρώπων και πλοίων, ενώ σύμφωνα με θρύλους ο Δράκος στοιχειώνει τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου εδώ και αιώνες. Οι ναυτικοί αποφεύγουν την περιοχή συστηματικά, έπειτα από τη μυστηριώδη εξαφάνιση εννέα πλοίων το 1950. Περίεργο είναι το γεγονός πως την αποφεύγουν και τα θαλάσσια πτηνά, τα δελφίνια και οι φάλαινες.
πηγή: newsbeast.gr
Τα περισσότερα από τα πτηνά που θα δείτε στη συνέχεια είναι άγνωστα σε εμάς και εντυπωσιάζουν με την εμφάνισή τους. Είτε πρόκειται για τους απίθανους συνδυασμούς των χρωμάτων στο φτέρωμα, στο ράμφος ή στα πόδια τους, είτε για το σχήμα του σώματός τους ή ακόμα για ολόκληρη την εμφάνισή τους, τα εξωτικά πτηνά που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα είναι από τα ωραιότερα στον κόσμο και δεν μπορεί παρά να τραβήξουν την προσοχή σας.
10. Κινέζικος φασιανός
9. Quetzal
8. Τσαλαπετεινός
7. Bali Bird of Paradise
6. Atlantic Puffin
5. Macaw Lear
4. Παγώνι
3. Βόρειος καρδινάλιος
2. Φλαμίνγκο
1. Αφρικανικός εστεμμένος
Η σεισμολόγος Inge Lehmann γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1888 στην Κοπεγχάγη. To 1936 διατύπωσε την άποψη ότι ο πυρήνας της Γης δεν είναι μια ενιαία λιωμένη σφαίρα αλλά διακρίνεται σε δύο μέρη με διαφορετικές φυσικές ιδιότητες. Η άποψη αυτή έγινε γρήγορα αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα, καθώς μέχρι τότε οι σεισμολόγοι δεν ήταν σε θέση να προτείνουν μια λειτουργική υπόθεση για την παρατήρηση ότι το κύμα P που δημιουργείται από τους σεισμούς επιβραδύνεται όταν φτάνει σε ορισμένες περιοχές του εσωτερικού της Γης.
Πράγματι το εσωτερικό του πυρήνα της Γης είναι κατά κύριο λόγο μια στερεά σφαίρα με ακτίνα περίπου 1.220 χιλιομέτρων (περίπου 70% της ακτίνας της Σελήνης) και πιστεύεται ότι αποτελείται κυρίως από ένα κράμα σιδήρου-νικελίου ενώ η θερμοκρασία του είναι περίπου η ίδια με αυτή στην επιφάνεια του Ήλιου, περίπου 5400 °C! Στη συνέχεια ακολουθεί ο εξωτερικός πυρήνας που είναι ρευστός.
Η Inge Lehmann απεβίωσε το 1993 σε ηλικία 104 ετών, έχωντας βραβευθεί πολλές φορές και κατακτήσει την επιστημονική καταξίωση.
Η περιοχή Coc Tam βρίσκεται περίπου 90 χιλιόμετρα από την πόλη της Ninh Binh και θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα του Βιετνάμ. “Coc Tam” σημαίνει “τρία σπήλαια”, τα οποία είναι τα Hang Ca, Hang Giua και Hang Cuoi, ενώ μια επίσκεψη εκεί με βάρκα διαρκεί τρεις… μαγευτικές ώρες σε ένα από τα πλέον εντυπωσιακά τοπία του κόσμου.
Διασχίζοντας τους ορυζώνες πάνω στο ποτάμι και περνώντας μέσα από βραχώδεις σχηματισμούς, οι επισκέπτες απολαμβάνουν μία από τις ωραιότερες εμπειρίες. Το φωτεινό πράσινο και το έντονο κίτρινο, αποχρώσεις που δεσπόζουν σε όλη τη διαδρομή, δεν μπορούν παρά να κλέψουν τα βλέμματα. Βασικό μεταφορικό μέσο οι παραδοσιακές “γόνδολες” όπου παρατηρείται καθημερινά μεγάλος συνωστσμός από όσους επιθυμούν να θαυμάσουν ένα από τα φυσικά θαύματα του Βιετνάμ.
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
