Γιατί το λέμε έτσι;

O Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον συνοδεύει...
[/b]


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και
 όλες οι αξίες του ανθρώπου..

 Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία
 της  πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
 
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και
 περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια
 χωρίς να μπορεί να κρατηθεί
 ρώτησε:
 'Τι είναι το κρυφτό;'

 Ο Ενθουσιασμός άρχισε να
 χορεύει παρέα με την Ευφορία και
 η Χαρά άρχισε
να πηδάει πάνω κάτω για να
 καταφέρει να πείσει το Δίλημμα
 και την Απάθεια -την οποία δεν την
 ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να
 παίξουν κι αυτοί.
 Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν
 ήθελαν να παίξουν:

 Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει
 γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως
 κάποια  στιγμή θα την αποκάλυπταν,
η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι
 χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
 
'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να
 μετράει η Τρέλα.
 
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η
 Τεμπελιά.
 
Μιας και βαριόταν
 κρύφτηκε στον
πρώτο βράχο που συνάντησε.
 
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και
 η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου
 ο oποίος με την δύναμη του
 κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό
 δέντρο.

 Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να
 κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που
 έβρισκε της  φαινόταν υπέροχο μέρος για να
 κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της
 οπότε την άφηνε ελεύθερη.
 
Και έτσι η Γενναιοδwρία κρύφτηκε σε μια
 ηλιαχτίδα..
 
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως
 κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και
 βολικό
 μέρος μόνο για αυτόν.
 
Το Ψέμα
 πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του
 ωκεανού.

 Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν
 μέσα σε ένα ηφαίστειο.
 
Ο Έρωτας
 δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί.

 Έβρισκε όλες τις κρυψώνες
 πιασμένες, ώσπου
 βρήκε ένα θάμνο από
 τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
 ....1000, μέτρησε η
 Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
 
Την πρώτη που βρήκε ήταν η
 Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί
 και πολύ μακριά.
 
Μετά βρήκε την Πίστη που
 μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για
  θεολογία.
 
Ένιωσε τον 'ρυθμό
 του Πόθου και του Πάθους στο
 βάθος του
 ηφαιστείου και αφού βρήκε την
 Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο
 να βρει και
 τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα
 το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη
 αποφασίσει
που να κρυφτεί.
 
Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός
 από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε
 παντού,
 πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από
 κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού,
 μα
 τίποτα.
 
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη
 να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο
 από
τριαντάφυλλα και άρχισε να τον
 κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα
 βογκητό
 πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα
 αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του
 είχαν
 πληγώσει τα μάτια.
 

 Η Τρέλα δεν ήξερε πως να
 επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε
 συγνώμη και στο
τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο
 οδηγός του Έρωτα.
 
 Κι έτσι από
 τότε ο Έρωτας
 είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα
 πάντα τον συνοδεύει

 

[Από που προήλθαν οι εκφράσεις...]

Από που προήλθαν οι εκφράσεις...     

   
 

 

 

ΧΡΩΣΤΑΕΙ  ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ: Η λαϊκή έκφραση  συνδέεται με τη μετεπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού. Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει «βερεσέδια» αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η  προθεσμία -και η υπομονή της- στόλιζε τους χρεώστες της με «κοσμητικότατα» επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις «περιποιήσεις» της «χρωστάει της Μιχαλούς». 


ΕΦΑΓΑ  ΧΥΛΟΠΙΤΑ: Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε  βρει το φάρμακο για τους  βαρύτατα ερωτευμένους. Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο  φούρνο. Όσοι λοιπόν αγαπούσαν  χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το  πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη  θαυματουργή πίτα - και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, τελείως νηστικοί. 


ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ: Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά  τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος  καταληψίας, κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα. 


ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ: Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη. Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο.  Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατζουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα, βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα  κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν. Γι' αυτό, λίγο προτού βγουν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν καλύτερα και συνήθως με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά». 


ΜΑΛΛΙΑΣΕ  Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ: Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του.  Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση: "μάλλιασε η γλώσσα μου", που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές. 


ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΦΑΣΙ: Στα Τούρκικα καφάς θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που έριξαν σε κάποιον είναι δυνατή λέμε: "του έφυγε το καφάσι", δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος. Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε: "μου έφυγε το καφάσι" , δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι από τη σπουδαιότητα. 


ΤΟΥΜΠΕΚΙ: «Τουμπεκί» λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον αργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς  εποχής. Τον αργιλέ τον ετοίμαζαν οι «ταμπήδες» των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: «κάνε τουμπεκί».. Όσοι  κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η «πάρλα», οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το «μαρκούτσι» του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα. Και αν κάνεις, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες  της παρέας του έλεγαν: «Κάνε τουμπεκί», δηλαδή, κάπνιζε και μη μιλάς. Τώρα για το «ψιλοκομμένο» τουμπεκί, ήταν η τέχνη του «ταμπή» να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.

 

 

Πολύ καλό

  

Ευχαριστούμε πολύ κυρία Αρετή! 

Πολύ ωραία κυρία Αρετή!