Μόνος στο σπίτι

Ποτέ μόνος στο σπίτι πριν από τα 13...
 
Το δίλημμα αν μπορούν να μείνουν ή όχι μόνα στο σπίτι τα παιδιά και πότε το αντιμετωπίζουν όλοι οι γονείς. Σύμφωνα με τους ειδικούς πάντως, αναφέρουν Τα Νέα (30.09.2008), δεν υπάρχει κανόνας για το πότε μπορεί να γίνεται αυτό με ασφάλεια, αφού το πότε θα μείνει τελικά το παιδί χωρίς την επιτήρηση ενηλίκων είναι συνάρτηση πολλών παραμέτρων.

Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια και οικογενειακή σύμβουλο κ. Έφη Σαρηγιαννίδου: «Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς την κατάλληλη ηλικία για να μένουν τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι. Παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο στη λήψη αυτής της απόφασης εκ μέρους των γονιών». Για την κ. Σαρηγιαννίδου ο κυριότερος είναι η ωριμότητα που έχει το παιδί, η οποία σε γενικές γραμμές ποικίλλει από το ένα στο άλλο. Μετά ακολουθεί η εκπαίδευση που έχει γίνει από τον γονιό, αν δηλαδή από μικρή ηλικία τού έχει μάθει να είναι υπεύθυνο και να αναλαμβάνει δραστηριότητες. Και βεβαίως μεγάλη σημασία έχει το περιβάλλον. Αν δηλαδή τόσο το ίδιο σπίτι όσο και η γειτονιά είναι ασφαλή. «Ειδικά με τον όρο ασφαλή εννοούμε να υπάρχει είτε κάποιο συγγενικό πρόσωπο είτε κάποιος άνθρωπος της οικογένειας κοντά, ακόμη και στη διπλανή πόρτα, στον οποίο να μπορεί να απευθυνθεί το παιδί αν φοβηθεί ή αν τύχει κάτι» τονίζει.

Προσθέτει δε ότι «εξίσου σημαντικό είναι να έχουν την ικανότητα οι γονείς να διακρίνουν σωστά τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει το παιδί τους, ώστε να κρίνουν αν μπορούν να το αφήσουν μόνο στο σπίτι ή όχι. Επιπλέον σημασία έχει τόσο η στιγμή της ημέρας που θα απουσιάσουν όσο και η διάρκεια της εξόδου τους. Για παράδειγμα αρκετά παιδιά με εργαζόμενους γονείς γυρίζουν σπίτι και μένουν μόνα για κάποιες ώρες μέχρι να επιστρέψουν από τη δουλειά η μαμά και ο μπαμπάς. Αυτό είναι όχι απλώς αναπόφευκτο, αλλά αποδεικνύεται και μια πολύ καλή άσκηση υπευθυνότητας. Ωστόσο το να αφήνεις ένα παιδάκι μόνο του τη νύχτα είναι πολύ διαφορετικό, οι κίνδυνοι πρακτικά και θεωρητικά είναι περισσότεροι. Πρέπει να βρίσκεται σε εφηβική ηλικία και παράλληλα να έχει εκπαιδευθεί να αντιδράσει σωστά αν τύχ

Τη σημασία της εκπαίδευσης των παιδιών προκειμένου να μένουν μόνα στο σπίτι τονίζει και η οικογενειακή σύμβουλος κ. Ευτυχία Παπατζανάκη, επισημαίνοντας όμως ότι και οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να έχουν εκπαιδευθεί γι΄ αυτή τη διαδικασία. «Η οικογένεια θα πρέπει να έχει δημιουργήσει ένα κοινωνικό δίκτυο, με απλά λόγια να μπορεί να χτυπήσει το κουδούνι του διπλανού και να ζητήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Είναι σημαντικό να έχει δομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους γύρω και να είναι ανοιχτή». Παράλληλα, υποστηρίζει ότι και οι γονείς οφείλουν να τιθασεύσουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, ώστε να έχουν την ευχέρεια να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στην αυτονομία.

Όπως λέει η κ. Παπατζανάκη, «είναι πολύ καλό τα παιδιά από την ηλικία των 13 ή 14 και μετά, να μένουν μόνα στο σπίτι, γεγονός που συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ώριμου αλλά και ανεξάρτητου χαρακτήρα. Ωστόσο αυτό πρέπει να γίνεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις». Και η κυριότερη προϋπόθεση; «Να έχουν δημιουργήσει στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας, εκπαιδεύοντάς το να δύναται να ζητήσει βοήθεια. Να γνωρίζει ότι μπορεί να στραφεί κάπου αν αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα. Για παράδειγμα, να γνωρίζει ότι τα κινητά τηλέφωνα των γονιών του είναι πάντα ανοιχτά και αυτοί διαθέσιμοι. Να ξέρει επίσης τα τηλέφωνα ανάγκης, όπως το 100, ή τα τηλέφωνα των γειτόνων».

 
Πηγή : e-paideia.net

Πολύ χρήσιμο το άρθρο σου sgr...θα συμφωνήσω με όσα αναφέρει για το ότι το θέμα της ηλικίας δεν αποτελεί τον μόνο παράγοντα και κριτήριο για να μας επιτρέψει να πάρουμε την απόφαση να αφήσουμε μόνο/α το/τα παιδιά μας στο σπίτι.
Με τους ρυθμούς ζωής που διάγουμε φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι γονείς θα έχουν αναγκαστεί - ίσως και σε μικρότερη ηλικία - να αφήσουν έστω για λίγο μόνα τα παιδιά τους στο σπίτι.
Καλό είναι πάντως να λαμβάνουμε υπ'όψιν μας όλες τις παραμέτρους πριν αποφασίσουμε κάτι τέτοιο...και εάν δεν πληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις να το σκεφτούμε διπλά...μία φορά αρκεί για να συμβεί κάτι κακό που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και μοιραίο...

Ο γιος μου είναι 11 ετών. Ξεκινήσαμε να τον αφήνουμε μόνο στο σπίτι, όταν κάποια στιγμή τα ωράρια της δουλειάς μας (3 χρόνια πριν περιπου) δεν μας επιτρεπαν να είμαστε στο σπίτι πριν από εκείνον, που σημειωτέον έμενε και στο ολοήμερο σχολείο και σχόλαγε στις 4.15

Μέχρι πρότινος δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Αντιθέτως το παιδί φάνηκε πολύ ώριμο στο να ανταπεξέλθει στην νέα κατάσταση, συνήθισε να χρησιμοποιεί τα κλειδιά του, να επιστρέφει μόνο του από το σχολείο και να πηγαίνει μόνο και σε αυτό. Έδειξε πολύ ώριμη συμπεριφορά και με το παραπάνω μάλιστα, παράδειγμα, ακόμα κι αν δεν ήθελε να φάει στο σχολείο του, ήξερε γυρίζοντας σπίτι να ζεστάνει το φαγητό του στα μικροκύμματα ή να ετοιμάσει ένα χυμό κλπ και να καθήσει να διαβάσει, να παίξει ή να περάσει το χρόνο του με οποιοδήποτε τρόπο του ήταν αρεστός. Εκεί που έπαθα σοκ ήταν όταν καποια στιμή, γυρίζοντας το παιδί απο το σχολειο με πήρε τηλέφωνο στο γραφείο (είχε στο μεταξύ απομακρυνθεί από το σπίτι) και μου είπε "μαμα πήγα σπίτι αλλά κάποιος είναι στο δωματιο μου. Ακούω θορύβους από μεσα, αλλά έφυγα από το σπίτι. Είμαι στη γειτονια μας, στο παρκάκι. μπορείς να έρθεις?"  Εννοείται έφυγα τρέχοντας κι ευτυχώς δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα παράθυρο ανοιχτό στο δωμάτιο του που χτύπαγε. Όμως αυτό και μόνο έφτανε για να αρχίσω να είμαι περισσοτερο υποψιασμένη σχετικά με τους κινδύνους που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκύψουν.

Δε θέλω να θυμάμαι με τίποτα πλέον αυτά τα χρόνια που τα παιδιά έμεναν μόνα στο σπίτι. Αυτό άρχισε όταν ο γιος μου ήταν  10 και η κόρη μου 8 .Να πηγαίνουν σχολείο τη μια βδομάδα πρωί και την άλλη απόγευμα.
Η εκπαίδευση  τους ήταν σταδιακή και εντατική. Αλλά κι η αγωνία η δική μου ακόμα πιο εντατική.
Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν ήταν 9 χρονών ο γιος μου και η κυρία που τα κρατούσε αρρώστησε.Πήγε στα Αγγλικά το πρωί ξεχνώντας τα κλειδιά στο σπίτι.Εγώ να τηλεφωνώ από τη δουλειά να ξανατηλεφωνώ  (και βέβαια τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα) κι αυτός πουθενά.Είχα ασπρίσει και νόμιζαν όλοι ότι θα πέσω κάτω.Και σε λίγο νάσου ο καλός σου , είχε πάει στο σπίτι της κυρίας και πήρε κλειδιά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, περνώντας κεντρικότατο δρόμο διπλής κατεύθυνσης και χωρίς φανάρια. Μετά από εκείνο το σοκ τα υπόλοιπα στην πορεία μπορεί να μου φαινόντουσαν εύκολα αλλά νομίζω μου έχουν αφαιρέσει κάποια χρόνια από τη ζωή μου.

Ο γιος μου είναι 9,5 χρονών, αλλά ακόμα δεν του έχω εμπιστοσύνη να μείνει μόνος για πολλή ώρα.
Για λίγο μέχρι να πεταχτω π.χ. στο σουπερ μάρκετ τον αφήνω, αλλά περισσότερο όχι ακόμα 

Κι εγώ πιστεύω όπως πολύ σωστά είπατε, ότι έχει να κάνει με το παιδι και την ωριμότητά του.
Ο δικός μου πάλι θέλει ακόμα το χρόνο του.