Και μετά θα κάααθεται...

Ο συγκεκριμένος τύπος Έλληνα επιχειρηματία δεν μοιάζει καθόλου με το χολιγουντιανό -μυθικό- πρότυπο.

Το πρότυπο

Στις ταινίες του Χόλυγουντ, ο επιχειρηματίας είναι συνήθως αυτοδημιούργητος και παθιασμένος με το αντικείμενο που διάλεξε. Στην πορεία προς την κορυφή (που δεν είναι ποτέ εύκολη) δείχνει να αλλοτριώνεται. Να απομακρύνεται από το πάθος για το αντικείμενο της επιχείρησής του. Μπλέκεται με πολιτικούς, μαφιόζους, εκβιαστές, ωραίες αλλά μοιραίες γυναίκες και τελικά βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Κάπου εκεί ο σεναριογράφος τοποθετεί έντεχνα μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά σκηνή, όπου ο επιχειρηματίας διαπιστώνει ότι η αλλοτρίωσή του έφερε την καταστροφή.

Οι υπάλληλοι όμως είναι στο πλευρό του και καταφέρνουν να ξυπνήσουν το πάθος του για τη δουλειά τους. Αρκεί ένα αντικείμενο, ένα εργαλείο για να πυροδοτήσει τη φλόγα που είχε χαθεί κάπου στην πορεία, αλλά δεν έπαψε να βρίσκεται στην ψυχή του. Τότε εκείνος πεισμώνει. Ορκίζεται ότι θα τα καταφέρει και σύντομα ξαναχτίζει την αυτοκρατορία του, μεγαλύτερη μάλιστα από ποτέ και οι εργάτες ικανοποιημένοι ξαναζούν το αμερικάνικο όνειρο. Κρίμα που στην πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι.

VS

Το στερεότυπο

Ο συγκεκριμένος τύπος Έλληνα επιχειρηματία βλέπει εδώ και χρόνια την επιχείρησή του να διαλύεται και το μόνο που σκέπτεται είναι πώς θα διατηρήσει την ισχύ του πάνω στους εργάτες, οι οποίοι σημειωτέον τον τρέμουν και τον σιχαίνονται μαζί. Παρά την καταστροφική πορεία της εταιρείας που δεν δημιούργησε φυσικά ο ίδιος αλλά κληρονόμησε από τους προγόνους του, δείχνει να αδιαφορεί. Το ύφος του θυμίζει περισσότερο νεοσύλλεκτο σε αγγαρεία παρά κάποιον που αγαπά έστω και λίγο αυτό που κάνει. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην απεμπολήσει τα προνόμια που του παρέχει η θέση. Την επαφή δηλαδή με πολιτικούς, μαφιόζους, εκβιαστές, ωραίες και κυρίως μοιραίες γυναίκες!

Επίσης, την ικανοποίηση να τον φωνάζουν πρόεδρο, τον οδηγό και την «ασφάλεια». Βλέποντας την εταιρεία του να φτάνει στο χείλος του γκρεμού, ξυπνά το ασίγαστο πάθος του για να μεγαλώσει την προσωπική του περιουσία. Με όποιον τρόπο μπορεί. Μπορεί οι εργάτες της εταιρείας του να βρεθούν στο δρόμο, ανασφάλιστοι και χωρίς ελπίδα, αλλά ο ίδιος έχει χρήματα για να ζήσει μια ζωή ανάλογη με αυτή που έχει συνηθίσει από τα γεννοφάσκια του. Βλέποντας την καταστροφή λυπάται λίγο για τα μεγαλεία, καθόλου για το λουκέτο της εταιρείας, αλλά γνωρίζει ότι μόλις τελειώσουν όλα και σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, αυτός θα απολαμβάνει και κυρίως θα κάααθεται...

<<capital.gr>>