Αχ βρε Δεσποινάκι. Διαβάζοντας τα του υιού σου
μου ήρθαν στο μυαλό κάτι τέτοιες αλησμόνητες στιγμές με τα δικά μου παιδιά.
Σε ηλικία περίπου τριών ετών πήρε η κόρη μου το ψαλίδι που έχω και κόβω τα φιλμ (όσοι είναι γραφίστες ξέρουν για τι ψαλίδι λέω) το οποίο είναι τεράστιοοοοο και σφάζει δεν κόβει απλώς, και έβαλε κάτω το γιο μου και τον κούρεψε.
Όχι απλώς τον κούρεψε οι τούφες που το «καθάρισε» ήταν διάσπαστες σε όλο το κεφάλι και κομμένες σύριζα. Ο Τάσος έμοιαζε σα να είχε δεχθεί επίθεση από σκόρο. Και μετά η πανέξυπνη μικρή μου, πέρασε την ψαλίδα μπροστά από τα μάτια της και έκοψε τη φράτζα της μέχρι το σκαλπ.
Άλλο ένα περιστατικό το οποίο όμως είχε πολύ γέλιο (χωρίς τρόμο αυτή τη φορά) ήταν όταν πήραν τους μαρκαδόρους και αλληλοζωγράφισαν τα πρόσωπά τους. Ο Τάσος μαυροπράσινο, η Μάχη ροζοκίτρινη. Ήθελαν λέει να φτιάξουν μάσκες αποκριάτικες. Γέλασα πάρα πολύ
όταν τους είδα αλλά μου κόπηκε το γέλιο
όταν διαπίστωσα ότι δεν έβγαιναν τα χρώματα με το νερό. Για δύο εβδομάδες περίπου τα πρόσωπά τους είχαν αυτές τις φοβερές αποχρώσεις. H Μάχη σα να είχε βγάλει τη «Χρυσή» και ο Τάσος στο χρώμα του «νεκρού».