Θα θέλαμε να ξημερώσει η μέρα...

Θα συμφωνήσω με τη sgr για όλα όσα γράφει για την αγάπη μας προς τα ζώα. Δεν θα συμφωνήσω, όμως, ότι την αγάπη για τα ζώα ή την έχεις ή δεν την έχεις.
Για μένα είναι θέμα παιδεία και εκπαίδευσης. Αν οι γονείς μας δεν φρόντισαν γι’ αυτό, ίσως είναι καιρός να το κάνουμε εμείς. Δεν είναι τόσο δύσκολο να πάρεις ένα κατοικίδιο στο σπίτι σου (και όχι απαραίτητα, σκύλο ή γάτα).
Ούτε εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ζωόφιλο (αν και έχουμε περάσει αρκετά κατοικίδια από το σπίτι μου ―2 σκύλοι, 3 καναρίνια, 2 ποντίκια, 4 χελώνες, 2 ενυδρεία με ψάρια). Τώρα, έχω μόνο ένα καναρίνι, και ο λόγος που δεν αποφασίζω να πάρω άλλο κατοικίδιο (κυρίως σκύλο) είναι ότι «δένομαι» πολύ μαζί τους, με αποτέλεσμα η απώλειά του να με πληγώνει αφάνταστα. Όταν έχασα τους δύο σκύλους μου, έπεσα σε κατάθλιψη. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και η mada με την οποία τα είχαμε από κοινού (έχουμε βλέπετε το προνόμιο να έχουμε μεγάλες αυλές που συγκοινωνούν). Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να προστατεύω τα ζώα της γειτονιάς μου (ακόμα και των γειτόνων μου). Έμαθα τα παιδιά μου να τα αγαπούν και να τα προστατεύουν. Να μη φοβούνται να παίξουν μαζί τους (με ακραία παραδείγματα, το γιο μου που στα 3 του χρόνια πήρε αγκαλιά ένα τεράστιο βόα γιατί «ήθελε» να δει πως είναι και την κόρη μου να παίζει στο μαντρί του θείου αγκαλιά με τα κατσίκια).
Θα συμφωνήσω επίσης με τη Μαργαρίτα, ότι είναι απάνθρωπο να βλέπεις μια χήρα γυναίκα με μωρά παιδιά δίπλα στο σπίτι σου και συ να τσακώνεσαι για τις αδέσποτες γάτες.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να με πει κάποιος φιλόζωο ή φιλάνθρωπο. Και τα δύο για μένα είναι τιμή. Μεγαλύτερη τιμή όμως, θα ήταν αν με πουν απλά, άνθρωπο, χωρίς να με διαχωρίσουν. Γιατί θα αγαπώ και τα ζώα και τους ανθρώπους.