Αμύρσα

«Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος παραμένουσαι υπό την Τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύσωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν εις ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασία των προσώπων και των περουσιών. Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζεται εν αυταίς δι’ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελεί»



«…ήταν όμορφα της Παναγιάς στο χωριό. Μεγάλο πανηγύρι! Ταμένα σφαχτά, η καρκούτα στα καζάνια, φαγοπότια, χοροί. Όμορφα χρόνια. Ξέγνοιαστα! Μύριζαν οι αυλές λεβάντα και βασιλικό. Τα ρούχα λεμονόνερο. Ποιος να ξεριζώσει τούτη τη μυρωδιά από μέσα μου;
Και στο Γλυκύ! Τα πατητήρια. Μεγάλο γλέντι στηνόταν για το πάτημα των σταφυλιών. Και γινόταν το κρασί καλό. Κελάρυζαν  μέσα του τα γέλια και τα τραγούδια μας.
Ανεβαίναμε στο Κάστρο και βλέπαμε τη Σαμοθράκη. Απ’ τον Κέφαλο μας χαιρετούσε η Τένεδος. Την χαιρετούσαμε κι εμείς. Και γέμιζε η καρδιά μας γαλάζιο και Ελλάδα.

Και η Ελλάδα μας έκανε περήφανους. Οι νίκες πολλές. Λήμνος, Θάσος, Αϊ Στράτης, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος. Όλα Ελλάδα! Πόσο περήφανοι ήμασταν!

Δεν κράτησε πολύ. Μαχαίρι στην καρδιά η Σμύρνη. Η μεγαλύτερη καταστροφή! Σφαγή!

Το ’23 ήταν που χάθηκε η Ίμβρος και η Τένεδος και μαζί όλα μας τα όνειρα. Η συνθήκη της Λωζάνης… Μας είπαν ότι δεν θα μας διώξουν, θα μιλούμε τη γλώσσα μας, θα πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο, θα έχουμε τις εκκλησιές μας. Δεν θα είχαμε Τούρκο στο κεφάλι μας. Και η αστυνομία ακόμα δικιά μας θα ήταν. Τίποτα δεν τηρήθηκε. Το ’26 νέος νόμος της Τουρκίας κατάργησε τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η «μειονότητα» ήμασταν εμείς!

Το ’60 ήταν θαρρώ που υψώθηκε σαν αρπαχτικό πάνω απ’ το κεφάλι μας το τζαμί στην Παναγιά. Βαριά η σκιά του, αβάσταχτη.  Έτοιμη να μας καταπιεί. Μας έδειχνε το δρόμο για το θάνατο. Αργό μα σίγουρο.

Τα χειρότερα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ήρθαν το ’64. Απαγορεύεται πλέον να είσαι Ορθόδοξος! Απαγορεύεται να διδάξουν ιερείς στα σχολεία, η πρωινή προσευχή, ο εορτασμός των θρησκευτικών εορτών. Απαγορεύονται τα ελληνικά βιβλία και οι ελληνικές εφημερίδες.
Ξεκίνησε ο διωγμός! Χτίσανε ανοιχτή φυλακή για βαρυποινίτες μέσα στο χωριό. Εκβιασμός. Βανδαλισμοί, λεηλασίες, βιασμός. Στα ζώα, στη γη, στα κορμιά, στην ψυχή μας. Τρομοκρατία! Διώχνουν τους Έλληνες. Παίρνουν τις περιουσίες τους για 2 τούρκικες λίρες. Απαλλοτρίωση…

Έφυγαν οι περισσότεροι να γλιτώσουν ότι μπορούσαν. Να μάθουν τα παιδιά τους να μιλούν ελληνικά. Να χτίζουν τα σπίτια τους χωρίς το φόβο να τα βρουν καμένα. Να μπορούν να πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία. Να μη φοβούνται που είναι Έλληνες. Να μη φοβούνται που είναι Ορθόδοξοι.

Ερήμωσε το νησί. Μείνανε τα παραθυρόφυλλα γκρεμισμένα. Μια παράξενη  σιωπή παντού. Η σιωπή της Ελλάδας. Η σιωπή του τέλους. Μούδιασε το μυαλό, δεθήκαν τα χέρια. Βουβός ο θρήνος.

Μας πήραν και το σχολειό. Τούρκικο κι αυτό με μια ταμπέλα απ’ έξω στα τούρκικα να λέει: Ευτυχία είναι να λες ότι είσαι Τούρκος, Κεμάλ Ατατούρκ.
Έφτασαν στο νεκροταφείο. Έσπασαν τους τάφους, τους σταυρούς,. Χορτάριασαν τα μνήματα. Πώς να ανάψεις ένα καντήλι για τις ψυχές;

Την επόμενη χρονιά της Παναγίας δεν θύμιζε τίποτα από τα περασμένα χρόνια. Ο παπα-Γιώργης  που πια έπρεπε να φοράει κουστούμι και ρεπούμπλικα έξω από την εκκλησία, ντύθηκε για τη γιορτή. Ορθόδοξα. Μας έδωσε πρόσφορο και αγιασμό και τα μάτια του έτρεχαν σαν βρύσες ανοιχτές. Πονάνε οι μνήμες.

Ο γιος μου έφυγε για τη Γερμανία. Η κόρη μου σε συγγενή στη Θεσσαλονίκη. Λίγα χρόνια μετά ήρθε και με πήρε. Δεν με γύρισε ποτέ πίσω. Με κράτησε κοντά της. Χαρά κι αυτή, δε λέω, βλέπω κι αυτήν και τα εγγόνια μου. Μα ο τόπος που γεννιέσαι και μεγαλώνεις δεν ξεχνιέται.  Ριζώνει μέσα σου όπως η αδικία.

Τι να το κάνεις; Χρόνια και χρόνια πέρασαν κι εγώ μυρίζω ακόμα το νησί μου. Κι ο ξεριζωμός, η δυστυχία μου. 

Άφησα το σπίτι μου κι έφυγα. Σφάλισα την πόρτα με ένα παλιοσάνιδο και ίσα που γύρισα και το είδα κατεβαίνοντας στη στροφή. 
Σκιά το χωριό. Αυτό που κάποτε καμάρωνε το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Το Σχοινούδι είναι πια νεκρό.

Αν μπορούσα να γύριζα! Να σφάλιζα εκεί τα μάτια μου…Τι τα ‘θες…Δε μου έμεινε ούτε μια σπιθαμή γης, ούτε μια χούφτα χώμα. Χαμένη πατρίδα, αλύτρωτη η ψυχή μου σαν το νησί.  Δεμένες είναι οι μοίρες μας».

Βουβό το κλάμα.

«Πόσων χρονών είσαι γιαγιά Αμύρσα;»

«Δεν έχει σημασία! Όταν έφυγα απ’ την Ίμβρο δεν άφησα διεύθυνση και άφησα το Χάρο να με ψάχνει».


Χρόνια μετά έμαθα πως τελικά σε βρήκε…



Μπάιμπου Ευαγγελία
Για το Λογετεχνικό Διαγωνισμό "Αλησμόνητες Πατρίδες"

Για το Λογοτεχνικό διαγωνισμό.... όπου πήρες το ΠΡΩΤΟ βραβείο !!!!!!!!!!
Και δεν το αναφέρεις............

Μπράβο Ευαγγελία και εις ανώτερα !!
Είμαι περήφανη που σε έχουμε στην παρέα μας.
 

Δεν υπήρχε περίπτωση να αναφέρω το βραβείο και το γνωρίζεις πολύ καλά αυτό!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Το να είμαι κοντά σας μου δίνει χαρά και έμπνευση στην κουζίνα και όχι μόνο.

Μπράβο, κορίτσι μου, πολύ καλή γραφή!!

Να είσαι καλά που το μοιράστηκες μαζί μας!!!

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!
Εχω πει ξανα ποσο με αγγιζουν αυτες οι ιστοριες αλλα τι να πω για αυτο το κειμενο.
το εκρυβες τοσο καιρο?
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το βραβειο σου και φυσικα για αυτο σου το ταλεντο.
δεν εχω λογια..........
ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας.
φιλια και παντα τετοια.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια. Το ότι πήρα το θάρρος να το μοιραστώ το χρωστάω στη Λϊα. 

Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας. Είναι πάρα πολύ ωραίο.

Μπράβο περιμένουμε και τα επόμενα!!!

Ευαγγελία μου, μόλις τώρα το διάβασα και έχω ανατριχιάσει ολόκληρη.
Μου θύμισες τις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου από το Αϊβαλί που καταγόταν, και τις διηγήσεις από τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.
Νά' σαι καλά που κατέγραψες όλα αυτά που οι περισσότεροι τά' χουν ήδη ξεχάσει...
Σ' ευχαριστώ.

Ευαγγελια μου , τι να πω ??

συγχαρητηρια !!!!!κολλησα μιλαμε στην οθονη ....


Σε ευχαριστουμε που μοιραστηκες μαζι μας αυτο το πραγματικα καταπληκτικο σου ταλεντο !!!!!

Ευαγγελία συγχαρητήρια, καταπληκτική γραφή. Οντως μου θύμησες κι εμένα άλλα χρόνια παλιά, που καθόμουν με τις ώρες και άκουγα ιστορίες ειπωμένες από τα χείλη του παππού μου, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Μόλις σήμερα το διάβασα Βάγγο μου και περιττό να σου πω ότι έχω ανατριχιάσει. Πραγματικά σου άξιζε το πρώτο βραβείο και κακώς δεν θέλεις να το λες!!!
Περιμένω εναγωνίως το επόμενό σου. Και ελπίζω να γράψεις σύντομα και κάποιο βιβλίο.
Έχω τρελλή αδυναμία στα βιβλία που έχουν θέμα τις Χαμένες Πατρίδες (παρόλο που δεν έχω καταγωγή από εκεί). Σ’ αυτό βοήθησε ο πρώτος εκδότης που δούλεψα κοντά του και είχε την τρέλλα να εκδίδει τέτοια βιβλία!!! Τα ρουφάω κανονικά!!
Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!

Δεν μπήκα κανά δυο μέρες και τώρα το είδα, κορίτσι μου είσαι ταλέντο συγχαρητήρια, ελπίζω να συνεχίσεις και να έχουμε την χαρά να δούμε και άλλα δικά σου κείμενα.
Πολλές πολλές επιτυχίες εύχομαι!!!

Απίστευτη είσαι Βάγγω! Φοβερά παραστατική γραφή!  Και τόσον καιρό να μην το ξέρουμε ότι γράφεις... Πλάκα θα έχει να κυκλοφορεί και δικό σου βιβλίο και να το μάθουμε τελευταίες...

vago συγχαρητηρια εσυ εισαι πολυ ταλαντουχα 
μπραβο σου πολυ καλο. Γραφεις εντυοωσιακα 
κι εγω σημερα τυχαια μπηκα σ αυτο το θεμα και το διαβασα