ανάγκη

Θα ‘θελα να μην είχα καμιά ανάγκη. Να μπορούσε να συμβαδίσει το μυαλό με την ψυχή και το σώμα. Όμως η φθαρτή οντότητά μου με περιπαίζει. Με ρίχνει σε ψευδαισθήσεις που με αποπροσανατολίζουν ακόμα περισσότερο. Πόσο θα ήθελα να σου μιλήσω! Πόσο ανάγκη έχω να σου μιλήσω! Για τα μαγικά μου ταξίδια, για τα νεκρά μου όνειρα, για τις ελπίδες που γεννιούνται τα βράδια της απουσίας. Μετά από τόσο καιρό συνειδητοποιώ ότι είσαι ο μόνος που πέρασε από τη ζωή μου και πραγματικά μπορούσα να του μιλήσω. Για όλα. Χωρίς να χρειάζεται να κρύψω πράγματα και να φανερώσω άλλα. Μπορούσα να σου μιλήσω κι εσύ μπορούσες να με ακούς. Χωρίς υπεκφυγές. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις? Να έχεις ανάγκη μια εξομολόγηση και κανέναν να σε ακούσει? Κι αν κάποιος βρεθεί να πρέπει να επιλέξεις ποια κομμάτια της ιστορίας θα πεις έτσι ώστε να είναι όσο πιο ανώδυνη για όλους. Φτάνεις στο σημείο να λες όσο το δυνατόν λιγότερα, έτσι ίσα ίσα για να σου περάσει η ανάγκη. Έπειτα, κάθεσαι πίσω με ένα μεγάλο κενό, με ένα τίποτα. Αναζητάς το νόημα αλλά έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στην αλήθεια σου και την αλήθεια των άλλων. Βρίσκεται σε κάποιο τυφλό σημείο στο λαβύρινθο ενός ψέματος που ανέβηκε ως τα χείλη σου αλλά δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις.

Θέλω να σου πω ότι ένα πρωί δεν θα πάω στη δουλειά. Θα ξεκινήσω αλλά δεν θα φτάσω ποτέ. Θα οδηγήσω μέχρι την άκρη του κόσμου.
Θα ακολουθήσω διαδρομές που ούτε καν τις είχα ονειρευτεί. Απ’ αυτές που δεν υπάρχουν σε χάρτες. Θα δω ξανά ανθρώπους να γελούν, παιδιά να παίζουν. Θα διασχίσω δάση και θα δω ηλιοβασιλέματα από κορφές βουνών. Θα σε δω μέσα σε δροσοσταλίδες να μου χαμογελάς αδιάφορα, να μου απλώνεις το χέρι να με αγγίξεις και να τραβιέσαι απότομα γελώντας δυνατά με την έκπληξη και την απογοήτευσή μου.

Θέλω να σου πω ότι ένα μεσημέρι δεν θα γυρίσω σπίτι. Θα κατέβω στο λιμάνι και θα μπω στο πρώτο πλοίο που θα βρεθεί μπροστά μου. Λαθρεπιβάτης της ίδιας μου της ζωής. Θα μείνω να βλέπω τον ορίζοντα από το πιο ψηλό κατάρτι ώσπου να βρεθεί ένα λιμάνι να μου κλείσει το μάτι. Ο προορισμός μου… Θα κάθομαι στην ακροθαλασσιά και θα σε βλέπω στο γαλάζιο. Οι γλάροι θα σε φέρνουν ακόμα πιο κοντά μου χωρίς όμως να μπορώ ποτέ να σε πιάσω. Τα δειλινά στο νησί είναι όμορφα. Σαν εσένα! Εκεί θα είσαι. Ανάμεσα σε χρώματα που δεν αντίκρισε ποτέ πριν ανθρώπινος οφθαλμός. Μέσα στην παλέτα ενός ζωγράφου που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Που έσβησε περιμένοντας το χειροκρότημα.

Ένα απόγευμα θα ανέβω στο λόφο. Όπως συνήθιζα παλιά. Θυμάσαι? Θα δω την πόλη σαν στρωμένο χαλί. Υφασμένο περίτεχνα από χέρια που ξέρουν να αγγίζουν. Σαν τα δικά σου! Θα σε δω εκεί, τη στιγμή που θα ανάβουν χιλιάδες μικρά φώτα. Τα μάτια σου! Θα με κοιτάς μα δεν θα με βλέπεις πια. Θα είμαι κι εγώ σαν τις νύμφες του λόφου. Άυλη, αόρατη, δεν θα μπορείς πια να παίξεις μαζί μου, να γελάς με τα συναισθήματά μου, να με πλανεύεις.

Ένα βράδυ απλά θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω. Αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Να ελευθερωθώ.
Κάποτε περίμενα μια σου λέξη μόνο για να το κάνω. Περίμενα καιρό να ακούσω «έρχομαι για σένα». Μα όχι πια! Πως θα μπορούσες άλλωστε να το πεις. Αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Της δικής μου, εννοείται. Δεν μπορώ να περιμένω πια! Δεν το θέλω να περιμένω. Κανέναν! Γι’ αυτό και φεύγω. Θέλω επιτέλους να περπατήσω ξανά στην πόλη νύχτα. Μόνη! Κι ας ξέρω ότι θα σε βλέπω κι εκεί. Σε κόκκινα μάτια, σε λασπωμένους δρόμους, σε φωτεινές επιγραφές. Παντού εσύ!
Δεν θα γυρίσω! Ποτέ! Ποτέ πια δεν θα γυρίσω πίσω. Στην ίδια ανάγκη. Στην ανάγκη σου.

Μια νύχτα θα σ’ ονειρευτώ όπως θέλω. Να σταθείς για μια φορά κι εσύ γυμνός μπροστά στην αλήθεια σου. Να μην μπορείς να κρυφτείς. Μόνο να χαμηλώνεις τα μάτια. Να σε κυκλώνει το σκοτάδι από παντού. Να απλώνει τα πλοκάμια της η αγωνία σου και να γεμίζει το άδειο δωμάτιο. Να νιώσεις κι εσύ πως είναι να έχεις παντού επάνω σου μαύρα μάτια να σε δαγκώνουν με τα μικρά τους δόντια. Να σου σκίζουν τη σάρκα. Να σε δω να κλείνεις τα αυτιά σου στο ξέφρενο ουρλιαχτό της σελήνης. Να μετράς αιωνιότητες σε ένα μέρος χωρίς πόρτες. Να σε δω μια φορά να πεθαίνεις για μένα. Αντίτιμο ζωής στους χίλιους θανάτους μου. Πληρωμή…Κι ύστερα…

Ένα χάραμα θα με τραβήξει απ’ τα μαλλιά ο Βραχνάς και θα με σύρει απ’ του εφιάλτη την αγωνία. Θα σταματήσω να τρέχω, θα σταματήσεις να με κυνηγάς. Θα σταματήσεις να τρέχεις, θα σταματήσω να σε κυνηγώ. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα πια. Βρισκόμαστε σε παράλληλα σύμπαντα. Εσύ μου το έμαθες. Θυμάσαι? Θα βγω στην αυλή της ζωής μου να νιώσω την πρώτη δροσιά της μέρας. Να μυρίσω τα χρώματα το ξημέρωμα. Να σε δω να ανατέλλεις. Ήλιος σκοτεινός και μακρινός. Ήλιος ψεύτης.

Δεν αντέχω πια! Δεν αντέχω τον εαυτό μου. Δεν αντέχω εσένα. Την ανάγκη σου. Την ανάγκη μου. Σε αγάπησα τυφλά. Ήθελα μόνο να σε βλέπω. Μου αρκούσε. Τώρα πια όχι. Τώρα σχεδόν μπορώ να διακρίνω αυτά που πραγματικά έχουν νόημα.

Άρχισα πάλι να υψώνω τον τοίχο της αυλής μου. Αυτή τη φορά θα τον κάνω ψηλότερο. Σε χτίζω και χαμογελώ από τον πόνο. Θα βάλω και κάγκελα στα παράθυρα. Είναι καλύτερα έτσι. Ήδη νιώθω πιο ασφαλής. Κρατώ τα δώρα που έδωσες κάποτε. Τα κοιτώ και πνίγομαι.
Θέλω να τα κρατήσω σαν φυλαχτό. Θέλω να στα δώσω πίσω.
Σε βλέπω να μου χαμογελάς ειρωνικά και θυμώνω. Στα πετάω και σε βλέπω να ραγίζεις αργά. Να διαλύεσαι και να σκορπάς στο πάτωμα. Δεν θα ξανακοιτάξω μέσα σου! Ποτέ πια! Γυαλί…Σε μαζεύω και σε αγκαλιάζω σφιχτά. Ματώνω τα χέρια μου μα δεν μπορείς πια να με πονέσεις. Σε κοιτώ με στοργή.
Χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια και πάλι μπορώ να διακρίνω τα μάτια σου…
Την ανάγκη σου...

Ευαγγελία Μπάιμπου
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "ΚΕΛΑΙΝΩ"