Ραντεβού ...Τιτανικός

Εχθές είχα μια συζήτηση με μία φίλη μου , η οποία βγήκε πρώτο ραντεβού με κάποιον και κυριολεκτικά μετρούσε τις ώρες μέχρι να τελειώσει.
Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί?
Θα σας εξηγήσω..
Ο εν λόγω κύριος ρευόταν συνέχεια την ώρα του φαγητού κάνοντας την φίλη μου να φρίξει   και στο τέλος την έβαλε να πληρώσει και το λογαριασμό...
Παίρνω λοιπον αφορμή από το συγκεκριμένο επεισόδιο και κάνω δύο ερωτήσεις:
Θυμάστε ένα ραντεβού που κατέληξε σαν τον Τιτανικό?
Και ποιες συνήθειες του άλλου θα σας εκαναν να πειτε.... μπλιαχ   και να φύγετε πιο γρήγορα και από τον Σπύρο Λούη?

χα χα Μελίτα μου έφτιαξες την μέρα 

Εγώ δεν έχω παρόμοια εμπειρία (ευτυχώς παναγίτσα μου), απλά ήθελα να σου πω πόσο πρωτότυπο και αστείο είναι το θέμα σου.
Περιμένω με ανυπομονησία εμπειρίες άλλων μελών.

δεν μου χει τυχει κι εμενα... ευτυχως δηλαδη
Μελιτα γελασα πολυ με τον τιτλο του θεματος

Ναι λοιπόν εμένα κάποτε μου είχε τύχει...Οχι ότι ο άνθρωπος είχε τέτοιες συνήθειες (ρέψιμο, τσιγκουνιά κλπ). Απλά είχε βαθμό στο εμπορικό ναυτικό και όλη την ώρα μου έλεγε "...κι εγώ στα καράβια..." και ξανά πάνω στο 5λεπτο "..κι εγώ στα καράβια..." και έτσι κυλούσαν οι ώρες... Κι επειδή εγώ καθόλου διακριτική δεν είμαι, κοιτούσα το ρολόι μου διαρκώς δηλώνοντας ΒΑΡΙΕΜΑΙ μέχρι που σηκώθηκα κι έφυγα με ένα ξερό "καλό βράδυ". Αυτα...

Οντως ο τίτλος πολύ γέλιο...

Πολύ ωραίο και πρωτότυπο θέμα, Μελιτάκι. 
Λοιπόν εγώ έχω να θυμηθώ κάτι. Όταν ήμουν 16 χρονών    (προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή) είχε έρθει η φίλη μου η Ρίτσα από την Ελβετία για διακοπές στο χωριό. Γνώρισε κάποιο παλικάρι και σε λίγες μέρες τα έφτιαξαν. Για να βγαίνει όμως η Ρίτσα έξω έπρεπε να έχει παρέα, αλλιώς η γιαγιά της δεν την άφηνε. Προθυμοποιήθηκα εγώ να γίνω ο βοηθός του ζευγαριού. Την πρώτη φορά, πήγαμε σε ένα ωραίο πάρκο. Το ζευγάρι εξαφανίστηκε κάπου και εγώ έμεινα να κάνω... κούνια. Στο δεύτερο ραντεβού, η Ρίτσα είχε τη φαεινή ιδέα να ζητήσει από το αγόρι της να φέρει ένα φίλο του για να μου κάνει παρέα. Δεν μπορώ να σας πω πώς πέρασα. Μου έκανε ανάλυση του μισθού του, μου είπε ποιες συσκευές είχε αγοράσει στη μητέρα του και ποιες ακόμα σκόπευε να της αγοράσει, είπε, είπε, είπε και στο τέλος, το κερασάκι της τούρτας ήταν ότι μου ζήτησε να τα φτιάξουμε. Τώρα να πω ότι έφριξα; Λίγο είναι... 

Σας ευχαριστω κορίτσια για τα καλά σας λόγια 
Βάγγο σου αφιερώνω 1 στίχο, από ένα τραγούδι : "Γιε μου που πας? Μάνα παω στα καράβια..." χαχχα ,α ρε βαγγο θεά!!!
Δεσποινα γιατί δεν το προτίμησες το παιδί?Κουβαλητης ήταν ,δεν είχε καβούρια,καλός ο μισθός...χαχαχχα,φιλακια κοριτσακι