Καλύτερος ο παιδικός σταθμός από την γιαγιά;

Τα παιδιά που τα φροντίζουν η γιαγιά και ο παππούς, ενώ η μαμά βρίσκεται στη δουλειά, θα τα κατάφερναν καλύτερα αν πήγαιναν σ΄ έναν βρεφονηπιακό σταθμό, έδειξε μια νέα μελέτη. Από τη μελέτη διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά πάσχισαν πολύ για να κοινωνικοποιηθούν με τους συνομηλίκους τους όταν έγιναν 3 ετών, εμφάνισαν σημαντικά περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς και υπολείπονταν σε σημαντικά στάδια της ανάπτυξής τους, σε σύγκριση με παιδιά που μεγάλωσαν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, με νταντάδες, ακόμη και με άλλα μέλη της οικογένειας. Το μόνο σαφές όφελος των πρώτων, ήταν ότι το λεξιλόγιό τους ήταν καλύτερο.

Τη μελέτη πραγματοποίησαν σε δείγμα 4.800

παιδιών που γεννήθηκαν το 2000 και το 2001 ερευνητές του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Όλα είχαν μητέρες που εργάζονταν όταν ήταν μωρά. Τα παιδιά που φρόντισαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους αποτελούσαν πάνω από το ένα τρίτο του δείγματος και οι ερευνητές είπαν ότι οι διαφορές ανάμεσα στην ομάδα αυτή και τις άλλες ήταν σημαντικές.

Από 9 μηνών
Το πιο ανησυχητικό από τα ευρήματα ήταν τα προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσίασαν στην ηλικία των εννέα μηνών. Στα 3 χρόνια τους εμφάνιζαν πολλά περισσότερα συμπτώματα υπερδραστηριότητας, αντικοινωνική συμπεριφορά και γενικά προβλήματα συμπεριφοράς- πάντα σε σχέση με τα άλλα. Σε όρους κοινωνικών δεξιοτήτων, τα αγόρια που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά τα πήγαν ιδιαίτερα άσχημα, ανεξαρτήτως κοινωνικού υπόβαθρου.

Στο πλαίσιο της μελέτης, δεν εξετάστηκε γιατί τα παιδιά που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά εμφάνισαν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς. Όμως οι ερευνητές λένε πως άλλη έρευνα έδειξε ότι η επαγγελματική φροντίδα των παιδιών, από εξειδικευμένους ανθρώπους, μπορεί να τα βοηθήσει να αναπτύξουν τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται για να τα πηγαίνουν καλά με τους συνομηλίκους τους και να αποφύγουν σοβαρότερα προβλήματα αργότερα.

ΤΑ ΝΕΑ

Αχ Γιωτα , ησουν μεσα στους προβληματισμους μου ...

Εγω θελω απο Σεπτεμβρη το παιδι να παει παιδικο σταθμο (θα ειναι 16 μηνων )αλλα οι περισσοτεροι με κατακρινουν λεγοντας μου οτι ειναι πολυ μικρο το παιδακι ...

Πιστευω οτι αν εξαιρεσεις τις ιωσεις , μονο καλο θα του προσφερει ο παιδικος , ποσο στο δικο μου παιδακι που δυστυχως δεν εχει επαφη με αλλα συνομηλικα του ...

Βεβαια αυτο που χρηζει συζητησης ειναι ποιος σταθμος ειναι ο καταλληλος για το παιδι και πως τον αναγνωρίζεις ..

Τα δικά μου παιδιά τα μεγάλωσαν οι γονείς μου από την ώρα που γεννήθηκαν.
Δεν έχω διαπιστώσει μέχρι τώρα αντικοινωνική συμπεριφορά. Ίσως βέβαια βοήθησε και το γεγονός ότι είναι δίδυμα, ίσως ότι δίπλα τους μεγαλώνουν και τα συνομήλικα ανίψια μου και δεν τους έλειψε ποτέ η συναναστροφή με άτομα της ηλικίας τους.
Εγώ θεωρώ σωστό το να πηγαίνει ένα παιδί σε παιδικό σταθμό. Ιδιαίτερα αν είναι μοναχοπαίδι. Στο μόνο που δεν συμφωνώ είναι όταν αναγκάζεται να πάει σε βρεφική ηλικία. Από τα 3 χρόνια και μετά για μένα θα ήταν ιδανικά.

και για μενα μαιρη αυτο ειναι το ιδανικο μετα τα 2,5- 3 ειναι καλα (και μονο τις ιωσεις στους σταθμους να βαλεις δε χρειαζεται κατι αλλο) ..οσο για τον ανδρα μου δεν το συζητω ειναι ανενδοτος οσο μπορουμε να κρατησουμε τον μικρο στο σπιτι..αφηστε που πλεον με τους ιδιωτικους αν καποιος ειναι χαμηλομισθος δουλευει για το σταθμο...
εγω παλι  παιδια για να ειμαι ειλικρινης οσο αντεξω, μπορει να αντεξω μπορει και οχι ...θα δειξει...
ειμαι πλεον πεπεισμενη οτι εχει να κανει και με το παιδι..ενα υπερδραστηριο παιδι ισως ειναι καλυτερα να παει στον σταθμο να ξεδινει καποιες ωρες(ηδη βλεπω τον μικρο μου να με βαριεται καποιες στιγμες  ).
απο την αλλη μερια εχει να κανει και με τις γιαγιαδες ,υπαρχουν γιαγιαδες που απασχολουν πολυ δημιουργικα τα παιδια και υπερκαλυπτουν το κενο των γονιων τις ωρες που εργαζονται αλλα υπαρχουν και γιαγιαδες που οσο και να το κανουμε δεν εχουν τις αντοχες με αποτελεσμα να αφηνουν για παραδειγμα τα παδια με τις ωρες στην τηλεοραση ή να τα κομιζουν σε ωρες που δεν πρεπει για να ησυχαζουν...
ολα ειναι ρευστα..σε καμμια περιπτωση ομως δε συμφωνω οτι τα παιδια που δεν πηγαν νωρις σταθμο εγιναν αντικοινωνικα ας μην υπερβαλλουμε οι περισσοτεροι απο εμας μεγαλωσαμε με παππουδογιαγιαδες ή μονο με τη μητερα μεσα στο σπιτι τις περισσοτερες ωρες και σιγουρα δε γιναμε αντικοινωνικοι.
ο καιρος θα δειξει 

Καλα τις μελετες που ειναι υπερ των παιδικών σταθμών τις ακουω με μεγαλη επιφύλαξη.
Δηλαδή γενιες και γενιες Ελληνων που μεγαλωσαν με παπου και γιαγια βγήκαν ψυχασθενεις;

Μπα μου φαινεται οτι τα σημερινα παιδια και τα λιγο πιο χθεσινα εχουν πολυ περισσότερα προβλήματα...

Αυτο ξανα πες το.Ειμαι σιγουρος οτι στους παιδικους σταθμους το εχουν σαν επαγγελμα στο να μεγαλωνουν και να προσεχουν τα παιδια, ενω κανονικα ειναι λειτουργημα.Δεν παρεχουν την καταλληλη προσοχη που χρειαζεται στην ηλικια αυτη και κοιτανε πως να περασει πιο γρηγορα η ωρα για να σηκωθουν να φυγουν...

Πήγα την μικρή μου στον παιδικό όταν 2,5. Πιστεύω πως της έκανε καλό μιας και είναι και μοναχοπαίδι και γενικά είναι λίγο δειλή στην προσέγγιση άλλων παιδιών.Μέχρι τότε την μεγάλωνα εγώ και θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο και για τις δυό μας.Ομως πιστεύω πως και ο δεσμός με τους παππούδες-γιαγιάδες τους κάνει καλό.Βέβαια ζούμε σε μια εποχή που στις περισσότερες περιπτώσεις δουλεύουν και οι δυο γονείς οπότε...δύσκολα τα πράγματα. Τουλάχιστον ας φροντίζουμε οι ώρες που είμαστε κοντά τους να είναι <<γεμάτες>> από την παρουσία μας .

Και οι δύο μου κόρες πήγαν στον παιδικό σταθμό αφού έκλεισαν τα τρία. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Μεγάλωσαν με τους γονείς μου μέχρι τότε. Πιστεύω ότι αντικοινωνική ή κοινωνική συμπεριφορά αναπτύσσει το παιδί από την οικογένειά του (πόσο κοινωνικοί ή όχι είναι οι γονείς).

Αισθάνομαι πολύ καλά που τα κορίτσια μου γνώρισαν την οικογένεια και το δέσιμό της στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Εμένα τον γιο μου τον κράταγε η γιαγιά ως τα 2,5 που πηγε στον παιδικό σταθμό. Ναι έχω ένα υπερδραστήριο, αεικίνητο, ζωηρό παιδι αλλά έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του παιδιού κυρίως. Ναι το σχολείο τον βοήθησε σε πολλά πράγματα πχ να μάθει να μοιράζεται, να μάθει να ακούει και να μάθει να τρώει πολλά φαγητά που πριν ουτε που τα κοίταζε  . Ομως η αγάπη και η φροντίδα της γιαγιάς μόνο καλό του έκανε. Ασχολήθηκε τόσο πολύ μαζί του που καμία παιδαγωγός δεν θα μπορούσε. Το παιδί έμαθε πολλά πράγματα πολύ νωρίς και ακόμα και το ότι μιλήσε από πολύ μικρός θεωρώ ότι οφείλεται σ' αυτό. Οσο για την κοινωνικότητα...οποιος έχει γνωρίσει το γιο μου ξέρει!

Εγώ πάλι είμαι υπέρ της ύπαρξης των τρίτων (παιδικών σταθμών κτλ) στο μεγάλωμα των παιδιών και όχι των παπούδων οι οποίοι κακομαθαίνουν ή αλλιώς καταστρέφουν τα παιδιά. Τα παιδιά κοινωνικοποιούνται, αποβάλλουν τις κακές επιρρροές (βλέπε χατήρια) και μαθαίνουν να λειτουργούν σαν ομάδα. Είναι καλό να υπάρχουν οι παπούδες αλλά όχι για να ανατρέφουν.  Πρέπει να αρκούνται στο ρόλο που η ίδια η φύση τους έδωσε και να μην μετατρέπονται σε παιδαγωγούς, κηδεμόνες ή γονείς. Επίσης κατά την άποψη μου ούτε οι μανάδες είναι καλό να μένουν στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα.  Έχει να κάνει περίσσοτερο με τον ψυχισμό τους και τη δυνατότητα να μπορούν να ασχολούντια και με άλλα πράγματα πέρα από ότι έχει σχέση με τα του σπιτιού και των παιδιών......

[γονείς]

Εμένα τα παιδιά μου μεγάλωσαν με μια κυρία, επιλογή μας αυτό,η οποία τα υπεραγαπούσε και λειτουργούσε  σαν γιαγιά.Την είχαμε μαζί μας ,για τις ώρες που εγώ ήμουν στη δουλειά 10 ολόκληρα χρόνια.Τα παιδιά μου την είχαν σαν γιαγιά.Κυρία Σοφία ας είσαι καλά στον άλλο κόσμο που βρίσκεσαι τώρα πιά!!!
Δεν υπήρχε πρόβλημα κανένα στην ανατροφή τους γιατί ο καθένας είχε τα όρια του και δεν μετάνιωσα καθόλου που δεν τα έστειλα σε παιδικό σταθμό αλλά πήγαν κατευθείαν στο νηπιαγωγείο.
Η κοινωνικοποίηση ή όχι έχει να κάνει με το τι προσφέρουμε συνολικά στα παιδιά μας οι γονείς οι γιαγιάδες οι παππούδες κι όλο το κοινωνικό σύνολο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη πριν από τα τρία  χρόνια τα παιδιά δεν πρέπει να πηγαίνουν σε παιδικούς σταθμούς, ιδιαίτερα για λόγους υγείας.
Είναι βέβαια σεβαστό το πρόβλημα του καθενός κι η επιλογή ανάλογα με τις οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες να επιλέξει ανάλογα.

Δεν πιστεύω ότι η αγάπη ακόμα και η υπερβολική καταστρέφει τα παιδιά. Τους λείπουμε πολύ οι γονείς καθώς είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε πολλές ώρες οπότε ας τους κάνουμε και ένα χατήρι παραπάνω. Δεν χάλασε ο κόσμος, ούτε και σημαίνει ότι μεγαλώνουμε παλιόπαιδα ή κατεστραμένα παιδιά. Καλύτερα να έχω ένα κακομαθημένο και ευτυχισμένο παιδί. Οσο για τους λόγους υγείας που ανέφερε η Ξανθή θα συμφωνήσω απόλυτα αφού από το Σεπτέμβρη έως σήμερα είμαστε μονίμως με ιώσεις. Η επιλογή του καθένα σαφώς και είναι σεβαστή. Εχει να κάνει με το πως θέλει και μπορεί να μεγαλώσει ο καθένας το παιδί του.

Συμφωνώ και εγώ απόλυτα με την Βάγγω και την Ξανθή και να προσθέσω επίσης ότι η πράξη διαφέρει από την θεωρία και ότι κάθε παιδί έχει τις δικές του ανάγκες. Πριν γεννήσω τις κόρες μου είχα τελείως διαφορετικές ιδεές (πολύ σκληροπυρηνικές θα έλεγα), από αυτές τελικά που εφαρμόσαμε για να τις μεγαλώσουμε.
Εκείνο που καταφέραμε και εγώ και ο Γιάννης είναι και η Ναταλία (17 χρονών) αλλά και η Μυρτώ (9 χρονών) να νιώθουν το σπίτι μας σαν το λιμάνι τους. Σε αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τουλάχιστον στα δικά μου παιδιά, το γεγονός ότι μικρά το χόρτασαν και ότι κατάλαβαν πολύ νωρίς την έννοια οικογένεια.
Και γιατί να μην καλομάθουμε, εν τέλει, και λίγο τα βλαστάρια μας? Ετσι και αλλιώς θα είμαστε οι μόνοι σε όλη την ζωή τους..........

Παιδιά,εμενα και τον αδερφο μου η γιαγια μας μας μεγαλωσε.Και μονο καλα πραγματα εχω να θυμαμαι απο αυτη...(Ο Θεος να αναπαυσει την ψυχουλα της)
Το σπίτι που μυριζε κουλουράκια,τα παραμύθια που μας έλεγε πριν πεσουμε για υπνο ,να μας παρηγορει οταν χτυπουσαμε,να μας πηγαινει στην παιδικη χαρα,τα πραγματα που μας μαθαινε και τοσα αλλα...
Πηρα πολλη αγαπη ,φροντιδα, ενιωθα προστατευμενη και εμαθα παρα πολλα πραγματα απο τη γιαγια μου.
Δεν νομιζω οτι εγινα αντικοινωνικη τοσο εγω οσο και ο αδερφος μου επειδη μας μεγαλωσε η γιαγια...

...οι οποίοι κακομαθαίνουν ή αλλιώς καταστρέφουν τα παιδιά....

Αυτό μόνο ως αστείο μπορώ να το πάρω. Αν είναι δυνατόν να καταστρέφουν τα παιδιά μας οι παππουδογιαγιάδες. Αν ήταν έτσι Κριστίν οι μισοί από μας θα έπρεπε να ήμασταν εγκληματίες.

Πρέπει να αρκούνται στο ρόλο που η ίδια η φύση τους έδωσε.....

Αυτή ακριβώς είναι η φύση των παππούδων. Να αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους, να τα πηγαίνουν βόλτα, να τους κάνουν τα χατήρια...

Συμφωνώ με την Ξανθή, την Βάγγο, την Κατερίνα, τη Μελίνα τη Χαρά σε όσα γράφουν.
Τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε σαν παιδιά και όχι σαν φαντάρους που τους μαθαίνουμε μόνο να πειθαρχούν. Ευτυχώς εδώ στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα ο όρος οικογένεια. Τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώνουμε σα ρομπότ και μόλις φτάσουν στα 18 ξεχνάμε ότι υπάρχουν. Εξακολουθούμε να έχουμε τον παππού και την γιαγιά σαν μέλη μέσα στην οικογένειά μας και δεν τους στέλνουμε σε γηροκομεία να ζήσουν (τρόπος του λέγειν το «να ζήσουν») τα χρόνια που τους απομένουν.
Χαίρομαι πραγματικά που οι γονείς μου ζουν μαζί μας και έχουν πραγματική «παρουσία» μέσα στην οικογένειά μου. Τα παιδιά μου τους λατρεύουν και πιστεύω ότι αυτές οι στιγμές που ζουν μαζί τους θα τους συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή. Όπως ακριβώς και γω θυμάμαι πάντα τη δική μου γιαγιά που ζούσε στο σπίτι μας και τα χατήρια που μου έκανε όταν ήμουν παιδάκι. Τα μικρά μας μυστικά που κρύβαμε από τη μαμά για να μη μας μαλώσει...