Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης!!

Η Εταιρεία Συγγραφέων καθιέρωσε το 1998 την Ημέρα Ποίησης, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας-αρχή της άνοιξης.
Αυτό, επειδή η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο: όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση.
3.500 χρόνια συλλογικής μνήμης της Ελληνικής γης βρίσκονται εγγεγραμμένα στη γλώσσα της Ποίησης. H ελληνική γλώσσα –από τον Όμηρο, περνώντας στους βυζαντινούς υμνογράφους και στο δημοτικό τραγούδι, φτάνοντας έως τους σύγχρονους και τους επερχόμενους ποιητές– διαμορφώθηκε, διαμορφώνεται και, παραμένει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, χάρη στη δύναμη της Ποίησης.
Tο 2001, η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης», αναθέτοντας μάλιστα στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό, την ίδια χρονιά. Την εκτέλεση της απόφασης υλοποίησε τότε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.

Εσάς ποιος ποια είναι ο αγαπημένος σας ποιητής - ποιήτρια .
Αφιερώστε ένα στοίχο, μια στροφή  από το αγαπημένο σας ποίημα!!
Εγώ αγαπώ ιδιαίτερα τα ποιήματα του Ν. Καββαδία και της Κικής Δημουλά.

[Όσο Mπορείς Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστονόσο μπορείς: μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς τηνστων σχέσεων και των συναναστροφώντην καθημερινήν ανοησία,]

Εμένα πάλι μου αρέσουν οι παλιοί ποιητές, όχι οι μεταπολεμικοί...
Διαχρονικό το επόμενο, ή καλύτερα, πιο επίκαιρο από ποτέ...

Όσο Mπορείς    

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ. Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ενα απο τ'αγαπημενα μου ποιηματα ειναι και του 'δικου μας Νικηφορου  Βρεττακου'

        Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ.

Εχω  τρεις κοσμους,
Μια θαλασσα,εναν ουρανο κι'εναν πρασινο κηπο.. τα ματια σου.
Θα μπορουσα αν τους διαβαινα και τους τρεις, να σας ελεγα που φτανει ο καθενας τους.
Η θαλασσα, ξερω.
Ο ουρανος, υποψιαζομαι.
Για τον πρασινο κηπο μου, μη με ρωτησετε.

Αφιερωμενο στον αντρα μου και το γιο μου

[Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ τα χέριακοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουνκι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμεκι αν είναι αυτό που μας μεθάει κακό το χουμε νιώσειεμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστάκαι χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε...Είμαστε από καλή γενιά!!!Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ τα χέριακοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουνεμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστάμ όρτσα πανιά, μ άρμη στα χείληΕίμαστε από καλή γενιά!!!]

Αγαπημένο και αφιερωμένο σε όλους σας

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
κι αν είναι αυτό που μας μεθάει κακό το χουμε νιώσει
εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε...
Είμαστε από καλή γενιά!!!

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
εμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά
μ όρτσα πανιά, μ άρμη στα χείλη
Είμαστε από καλή γενιά!!!

                                            Οδυσσέας Ελύτης

Να' σαι καλά Φαίη 

ΦΩΝΕΣ


Ιδανικές φωνές και αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν ή εκείνων που είναι
χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μές στα όνειρα μας ομιλούνε
κάποτε μες τη σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας
σαν μουσική,στη νύχτα,μακρινή που σβήνει.

Κ.Π.Καβάφης

«Λίγο ακόμα
Θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
Τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
Τη θάλασσα να κυματίζει
Λίγο ακόμα, Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»

Γιώργος Σεφέρης
Μυθιστόρημα

[Che fece .... il gran rifiuto]

Τώρα μόλις παρατήρησα ότι είχατε ανοίξει τέτοιο θέμα (μπράβο στην xanthibax)...

Ξεκινώντας από στίχο του Δάντη και τελειώνοντας με Καβάφη...

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.