Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

[Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985]

ενα μαιλ που μου εστειλαν και θελησα να το μοιραστω μαζι σας

[u]Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985[/u]
    H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
     Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
   Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Eπιμέλεια: Άννα Ρούσσου

Το έχω ξαναδιαβάσει Μαργαρίτα. Είναι πολύ καλό.

Κι εγώ το έχω ξαναδιαβάσει και πραγματικά είμαι χαρουμενη που γεννήθηκα πριν το 1985.

ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΖΟΥΜΙΑ ΓΜΤ ΜΟΥ. ΤΟ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ???

αυτο αναρωτηθηκα κα ιεγω ζωη μου....
ξερεις εγω παροτι μεγαλωσα στην αθηνα εχω αρκετα κοινα με αυτο το κειμενο.
ο αντρας μου που μεγαλωσε επαρχια και το διαβασε πριν λιγο μου ειπε οτι  αυτο που περιγραφει το κειμενο αυτο ηταν σχεδον τα παιδικα του χρονια........
και εγω συγκινηθηκα ζωη .........

Axxx!!!
Μελαγχόλησα τώρα. Μεγαλώσαμε βρε κορίτσια, το καταλάβατε?

[Εύη,]

Axxx!!!
 Μεγαλώσαμε βρε κορίτσια, το καταλάβατε?

Nαι, Εύη, μεγαλώσαμε, το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και λίγο καιρό και με μελαγχόλησε, ........ κοίταξα το γιο μου που μεγάλωσε και γέλασα.. ..........τώρα είμαι χαρούμενη.

εγω παλυ δε μελαγχολω καθολου λια μου. μπορει να μεγαλωνω ηληκιακα ομως μεσα μου νιωθω παιδι και δεν τοβαζω κατω.εκτος απ,τα χρονια σε γερναει και η κακη ψυχολογια σου,και δε πρεπει. εγω κανω ακομα τρελες που εκανα και παιδι .και οπως ειπες οταν βλεπω τ,αγορια μου καθε μερα να μεγαλωνουν η ψυχη μου γεμιζει απο χαρα!!!

Και γω το διάβασα προχτές. Αλλά δεν συμφωνώ απόλυτα. Έγραψa εδώ κάποια πράγματα που σκέφτηκα:  https://arhontia.blogspot.com/2007/11/blog-post.html, και θα ήθελα τις απόψεις σας.

Έχω διαβάσει αυτό το κείμενο σε διάφορες εκδοχές. Στην αρχή είχε τη μορφή «καταπέλτη» απέναντι στους σημερινούς γονείς που είναι υπερβολικοί, μη-αυθόρμητοι κ.λπ κ.λπ., τότε με είχε εξοργίσει. Τώρα κυκλοφόρησε αυτή η πιο… light εκδοχή.
Γεννήθηκα πριν το 1985, δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσα ακριβώς έτσι, αλλά βρίσκω κοινά στοιχεία. Διαφωνώ κάθετα όμως με απολυτότητες του στυλ «κανείς δεν έπαθε τίποτα» γιατί απλά δεν ισχύει. Πολλοί έπαθαν πολλά, άλλα λιγότερα σοβαρά και άλλα περισσότερο. Αρκετοί συνομήλικοί μου έχουν διαβήτη, χοληστερίνη κ.λπ., ίσως να ήταν απ’ αυτούς που έτρωγαν συνέχεια γλυκά και αναψυκτικά. Κάποιες οικογένειες ξεκληρίστηκαν επειδή δεν φορούσαν ζώνες και τα παιδιά χοροπηδούσαν στο πίσω κάθισμα.
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για την άποψή μου αλλά δεν θέλω να κουράσω. Ενδεικτικά να πω ότι γλυκά και αναψυκτικά δεν δίνω στο παιδί μου (και δεν αισθάνομαι ότι της στερώ κάποιο θρεπτικό συστατικό…) και δεν κάνουμε ρούπι με το αυτοκίνητο χωρίς να κάθεται στο σωστό κάθισμα για την ηλικία της.
Συμφωνώ με την Αρχοντία, ο κόσμος αλλάζει. Και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο και πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας. Χωρίς υστερίες, ας βάλει ο καθένας τον πήχη του εκεί που μπορεί, για καλή ποιότητα ζωής στο παρόν και στο μέλλον. Η ανατροφή των παιδιών δεν εξαρτάται μόνο από τους γονείς, αλλά πολλά πράγματα περνούν από το χέρι μας, ας κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη δουλειά.

 
 
Για τούς γεννημένους πρίν από.......
 
 
 
 
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
> Θεέ μου!
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
>

ιωαννα μου το ειχαμε ξανασυζητησει και παλιοτερα και πραγματικα ειναι πολυ ωραιο κειμενο.
συγχωνευσα τα θεματα μιας και τοτε υπηρχαν πολυ ενδιαφερουσες αποψεις.
μπορουμε λοιπον να εμπλουτισουμε την κουβεντα μας.

Πολύ καλά έκανες Μαργαρίτα απροσεξία μου που δεν το είχα διαβάσει!

Μαργαρίτα το έχω ξαναδεί το κείμενο και το έψαχνα εδώ και καιρό. Το είχα πάρει σε email αλλα τα διέγραψα......
Θα το βάλω στο blog μου.....

Με εκφράζει απόλυτα έτσι ακριβώς μεγάλωσα.........

Ειμαι πουρέιτζερ......

χαίρομαι που γεννήθηκα το 1973  γιατί περασα πραγματικά πολύ ανέμελα(όπως πρέπει πάντα να είναι!!!!!!!!!!!)παιδικά χρόνια στην πόλη της Δράμας και σας ευχαριστώ που με κάνατε να εκτιμήσω γι'άλλη μια φορά την Πάτμο ,μιας και εδώ τα παιδιά συνεχίζουν να είναι παιδιά ,να παίζουν ανέμελα με τις ώρες στις αλάνες ή στο γήπεδο,να φτιάχνουν κεφτεδάκια με το χώμα ,χωρίς να φοβάμαι τι θα πάθουν!!!!!!!!!!!  (χαχχααχχααχαχαχαχχαχαχαχα έτσι και αλλιώς παιδίατρος δεν υπάρχει οπότε ότι κι αν πάθουν..............................)
 
ωραίο άρθρο!!!!!!!! τι μου θύμησες..................