Το τροπάριο της Κασσιανής σε μεταγραφή από τον δάσκαλο κ. Γιάννη Ηλιάκη!

[click on image to link]

Βρε κορίτσια κι εγώ έψαχνα στο youtube τόση ώρα μήπως το βρω να το ανεβάσω αλλά τίποτα
Αρετή τον ντράμερ Γιάννη Ηλιάκη εννοείς;

Όχι Φαίη μου τον δάσκαλο  τον Βραβευμένη από τα Ηνωμένα ΄Εθνη  για το έργο σου.΅Είναι υπέροχος, και μετέγγραψε αυτό το υπέροχο κείμενο της μοναχής Κασσιανής είς την  νεοελληνικήν γλώσσα  για να είναι καταληπτό σε όλους μας. Το γρ΄'αφω λοιπόν μόνη μου τώρα λέξη προς λέξη:


Μες στο κελί μου κάθομαι, κλαίω κι αναστενάζω, Θεέ και Κύριε του φωτός , κρίματα λογαριάζω...
Μες στις φωτιές της κόλασης, καίγομαι και σπαράζω.
Φουντώνει ο πόθος στην νυκτιά και καίει την καρδιά μου-
θρηνώ και κλαίω και πονώ  σκίζω τα σωθικά  μου
πως πέρασε αυτός ο βιός  με τα παθήματά μου.
Σπαράζω σαν σε σκέφτομαι , με τα καρφιά στσ χέρια,
και  πάίρνω μύρα και ανθούς, της ΄Ανοιξης τα κρίνα
και τ αποθέτω και φιλώ  το ένδοξό σου μνήμα.
Αλλοίμονο , Τα δάκρυα , ζεματιστά θωρείς ποτάμια τρέχουν,
τα σωθικά ταράζονται , αναπαημό δεν έχουν.
Εσύ που με τα νέφελα , τηε θάλασσα τυλίγεις
σκύψε και ακουρφάσου μου, και μη με κατακρίνεις.
Φιλώ τα  πόδια τα ιερά , με δάκρυα ποτίζω,
 τυλίγω τα με τα μαλλιά , στη μπόλια τα σκουπίζω...
...Φευγάτα  βήματα γροικά η Εύα στο περβόλι,
γλακά φοβάται χώνεται στο σκοτεινό χαμώι.
Και το φεγγαρι ράγισε και κείνο στο λυγμό της,
βαρειά βαρειά  αναστέναξε , έκλαψε στον καημό της.
Γιατί είν ο έρωτας  κακό , κι ο πόθος αμαρτία;
Σκέψου, αγαπησες και Εσύ , και έγινες θυσία,
γισ ένα όνειρο άπιαστο, για μία οπτασία,
για μιά γυναίκα μέθυσες στο σκίρτημα της νιότης,
κι αθάνατο Σε έκανε πάνω στον πειρασμό της.
Δεν εξεδίψασα  ποτές, την δίψα του κορμιού μου,
μικρός ο κόσμος στάθηκε, στο πλάταιμα του νού μου.
Στον κόρφο μου κουρνι'ασανε Ρηγάδες πλουμισμένοι,
κι οι Μεγιστάνες λύγισσν μπροστά μου θαμπωμενοι.
Στα πόδια μου απίθωσαν  και πλούτη και χρυσάφια.
Μα φσνηκαν ασήμσντα , στα φωτεινά Σου μάτια.
Λεβεντονιέ , Θεόμορφε της  γής Επαναστάτη!
Εσένα μόνο αγάπησα! Εσέ μόνον λατρεύω.
Ξυπόλυτε, Αληθινέ. Εσέ μόνον πιστεύω.
Έλεος κάμε και γιά με. Τρέμω μπροστά στην Κρίση.
Δώσ΄τα κλειδιά στον ΄Ερωτα τους Ουρανούς  ν ανοίξει,
Σύμπαν στέλειωτο η  ψυχή, απύθμενο πηγάδι.
Εσύ ορίζεις τις καρδιές, κι αστράφτεις στο σκοτάδι.
Απέραντο και αμέτρητο  το ΄Ελεός  το έχεις.
Εσύ και την  συγχώρεση πάντα τηνε  ξετρέχεις.
Θεός κιαν είσαι την φωτια  στον κόρφο δεν αντέχεις.


Αυτό είναι το υπέροχο ποίημα το αντεγραψα μόνη μου,   και έγινε αυτό που ήθελα προς  Δόξαν του Κυρίου!

πως δεν υπάρχει βρε παιδιά
ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Δεν εννοούσε αυτό Άρχο μου. Μπερδεύτηκα κι εγώ γιατί νόμιζα ότι εννοούσε τον Ηλιάκη τον ντραμίστα
Το τροπάριο το είχα ανεβάσει κι εγώ χθες εκεί που βάζουμε τα μουσικά μας θέματα, αλλά η Αρετή εννοούσε το κείμενο που όντως είναι καταπληκτικό και την ευχαριστούμε