Λοιπόν παιδια νομιζω βρηκα το στυλ που μου ταιριαζει και νομιζω ταιριαζει και στο παιδι .
Σε γενικές γραμμες ετσι πραττω απλα οχι τοσο συντονισμενα....
παραθετω το κειμενο για οποιον ενδιαφερεται
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά, στην προσπάθειά τους να εξερευνήσουν τον κόσμο γύρω τους, αγγίζουν πράγματα που θα μπορούσαν να τους κάνουν κακό!
Εμείς ξέρουμε τη χρήση των αντικειμένων τα παιδιά όμως όχι!
Τους αρέσουν τα χρώματα, τα σχήματα- χρωματιστά μαχαίρια- , οι τρύπες –πρίζες-, τα υφάσματα –κουρτίνες-, ό,τι ανοίγει –ντουλάπια- πράγματα που γυαλίζουν –μαχαίρια, κεράιες-, ό,τι κρέμεται και τραβιέται –καλώδια, (άλλωστε και στα παιχνίδια τους δεν τραβάνε ένα κορδονάκι για να παίξει μουσική; Γιατί όχι και το καλώδιο;;
-και βέβαια ό,τι βλέπουν να χρησιμοποιούν οι γονείς τους –όλα τα παραπάνω συν τα τηλεκοντρόλ που μην ξεχνάμε ότι έχουν και χρωματιστά κουμπάκια!!!) και διάφορα άλλα.
Αργότερα, μπορεί να κάνουν τα ίδια πράγματα που ξέρουν ότι ‘δεν πρέπει’ και για άλλους λόγους, όπως το να δοκιμάσουν τα όρια των γονιών τους ή να τους τραβήξουν την προσοχή –όταν λέμε ότι ένα παιδί θέλει να τραβήξει την προσοχή δεν εννοούμε παράλληλα ότι οι γονείς του δεν ασχολούνται μαζί του!-.
Σίγουρα όμως δεν ξεκινούν για αυτούς τους λόγους (για τα παιδιά το περιεχόμενο ενός ντουλαπιού με γυάλινα σκεύη ή μπουκάλια με απορρυπαντικά είναι ‘μαγικό’!!!)
και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς!!
Όπως και όλα τα θέματα που αφορούν την διαπαιδαγώγηση, είναι και εδώ πολύ σημαντικές πρώτα η σταθερότητα και μετά η υπομονή.
Με τη λέξη σταθερότητα εννοώ το να έχουμε ‘επιλέξει’ προσεχτικά και να ακολουθούμε την ίδια συμπεριφορά ‘επιτρεπτικότητας’ ή όχι για τα ίδια πράγματα.
Αν, για παράδειγμα, δεν το αφήσουμε να πιάσει και να τραβήξει την κουρτίνα μία φορά δεν πρέπει να αφήσουμε το παιδί ποτέ! Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι.
Σε αντίθετη περίπτωση, του περνάμε αντιφατικά μηνύματα. (π.χ. ‘δεν έχει σημασία να με ακούς επειδή τη μία λέω όχι και την άλλη ναι’, ή να σκεφτεί το παιδί ‘μπορεί να με αφήσει να το κάνω αφού και με το πιρούνι με άφησε την Τρίτη φορά’).
Για αυτό το λόγο χρησιμοποίησα την φράση να έχουμε ‘επιλέξει προσεχτικά’.
Εάν έχουμε αποφασίσει ότι από τα 20 πράγματα που είναι γύρω του το παιδί δεν μπορεί να αγγίξει τα 18, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν!!
Η γνώμη μου είναι για αρχή να αποφασίσουμε ότι το παιδί μας δεν θα αγγίζει τα επικίνδυνα πράγματα και αυτά που καταστρέφονται.
(Βέβαια, καλό είναι, στο περιβάλαν ενός μικρού παιδιού αυτά να είναι όσο γίνεται λιγότερα και για να μην το ‘τρελάνουμε’ στα όχι (!!) και για είναι ασφαλές.
Σαφώς, βέβαια, και είναι δικαίωμα του κάθε γονιού να επιλέξει να μην επιτρέπει στα παιδιά του να αγγίζουν τις κορνίζες, για παράδειγμα, αλλά τότε σαφώς και τα πράγματα περιπλέκονται!!
Άρα, λοιπόν, πρώτο βήμα είναι να αφήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ‘επικίνδυνα’ πράγματα εκτεθειμένα
και μετά να αποφασίσουμε ότι θα είμαστε σταθεροί στο να μην επιτρέπουμε να τα ακουμπούν.
Τι κάνουμε όμως όταν το παιδί μας αγγίξει κάτι από αυτά που δεν θέλουμε;
Η αλήθεια είναι ότι οδηγός δεν υπάρχει αλλά η γνώμη μου είναι η εξής:
Καταρχάς αντιδράμε με ηρεμία, εκτός και αν το δαχτυλάκι του βρίσκεται ήδη μέσα στην πρίζα ή κρατάει ένα γυαλί από το ποτήρι που μόλις έσπασε!
Πάμε κοντά του, χαμηλώνουμε για να φτάσουμε στο ύψος του,
του πιάνουμε το χεράκι και το απομακρύνουμε απαλά και αποφασιστικά, ενώ παράλληλα του λέμε ‘όχι’ με ύφος που καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει δεν επιτρέπεται.
Στη συνέχεια, του εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να πιάνει αυτό το πράγμα, γιατί δεν ανοίγουμε αυτό το ντουλάπι κ.τ.λ.
Με γλώσσα απλή και που ταιριάζει στην ηλικία του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πειράζει καμιά φορά να δίνουμε μακροσκελείς εξηγήσεις! Τους δίνουν να καταλάβουν κα τη σοβαρότητα της κατάστασης!
Ένα ‘τζίζ’ ποτέ δεν είναι αρκετό!!!
Ακόμα και σε πολύ μικρά παιδιά, μπορούμε όταν πάνε να τραβήξουν την κουρτίνα να πούμε (απλό παράδειγμα)
‘Αυτό είναι πολύ πολύ επικίνδυνο! Βλέπεις αυτό εκεί πάνω; -δείχνουμε- Το λένε κουρτινόξυλο. Στηρίζει την κουρτίνα και εάν την τραβήξεις μπορεί να πέσει στο κεφαλάκι σου και να πονέσεις πάρα πολύ και να κλαις πολύ πολύ.......’
-Εννοείται ότι ο κάθε γονιός έχει τον τρόπο του-.
Στόχος μας είναι, κατά τη γνώμη μου, να είμαστε σαφείς, ακριβείς και επεξηγηματικοί και να μην τρομοκρατήσουμε το παιδί φωνάζοντας ‘Μηηηηηη: Θα πέσει το κουρτινόξυλο στο κεφάλι σου και θα σκοτωθείς!!!!!’ γιατί μπορεί την επόμενη φορά που θα θέλει να μας δει να ουρλιάζουμε, να πάει να τραβήξει την κουρτίνα.
Πάντα έχει πλάκα στα μάτια ενός μικρού παιδιού μια μαμά που φωνάζει!!
Στο παράδειγμα με τα σκουπίδια, μου έρχεται εμένα στο μυαλό ότι θα μπορούσαμε να πούμε ‘Αυτά εδώ τα λένε σκουπίδια. Εδώ μέσα πετάμε ό,τι βρώμικο έχουμε. Είναι πολύ πολύ πολύ βρώμικα και κανείς δεν βάζει τα χεράκια του στη σακούλα. Ούτε η μαμά ούτε ο μπαμπάς, ούτε 0 τάδε –κάποιος που θαυμάζει –αυτό πιάνει πολύ-. Έχεις δει ποτέ να το κάνουμε αυτό; Όχι. Μόνο ανοίγουμε τη σακούλα, πετάμε τις βρώμες μας –ας κάνουμε κι ένα μπλιάξ κι ένα μορφασμό! - και την κλείνουμε. Όταν έχεις κάτι βρώμιο έλα να το πετάξεις. Να! Κοίτα αυτό στο πάτωμα. Πάρτο και βάλτο στα σκουπίδια και μετά κλείσε τα σκουπίδια. Αν βάλεις το χεράκι σου μέσα και πάει η βρωμιά στο στόμα θα πονέσει η κοιλίτσα....... –
Εννοείται πως θα ενθουσιαστεί στην προοπτική να πάει στα ‘απαγορευμένα’ σκουπίδια μόνο του και αποκλείεται να ξαναπάει να ψαχουλέψει!!
Αυτό, βέβαια, ας το κάνουμε την τρίτη φορά που πάει το παιδί στα σκουπίδια γιατί αν μόλις πάει να αγγίξει κάτι του πούμε όλα αυτά...το χάνουμε μάλλον το παιχνίδι. !!!!
Όσον αφορά στο παράδειγμα με τα χώματα....επιλέγουμε!!!
Ή το αφήνουμε να παίξει με τα χώματα και οπλιζόμαστε με άαααπειρη υπομονή ή βγάζουμε τις γλάστρες από το σπίτι ή τις βάζουμε πίσω από κάτι που δεν φτάνει ή στρώνουμε κάτω ένα ναύλο ή του παίρνουμε ένα σκάμμα και του λέμε να πάει εκεί !!! ή ακολουθούμε την μέθοδο της απαγόρευσης που περιγράφω!
Καλό είναι, στη συνέχεια να του δώσουμε εναλλακτικές.
Για παράδειγμα: ‘Εάν θέλεις να τραβήξεις κάτι, μπορείς να τραβήξεις το σεντόνια από το κρεβάτι σου. Αυτό δεν είναι επικίνδυνο. Πάμε στο δωμάτιό σου να τραβήξουμε το σεντόνι’!!
Το παιδί θα συγκλονιστεί και θα ενθουσιαστεί από το ότι η μαμά το καταλαβαίνει ότι κάτι θέλει να κάνει και του δίνει και εναλλακτική επιλογή!!
Μπορούμε ακόμη, αν το παιδί είναι πολύ μικρό –πολλά μωρά μπουσουλάνε οχτώ μηνών- παράλληλα με όλα τα παραπάνω να του αποσπάμε την προσοχή και να το παίρνουμε από το σημείο αυτό για να κάνουμε κάτι άλλο.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά, όπως και εμείς.
Μπορούμε πάντα, έχοντας κάποια βασικά πράγματα στο μυαλό μας να γινόμαστε δημιουργικοί και να χρησιμοποιούμε ή να προσαρμόζουμε κατάλληλα ό,τι θεωρούμε πως μας ταιριάζει ή να το απορρίπτουμε και να κάνουμε κάτι άλλο.
Ωστόσο, είναι συγκλονιστικό το πόσο ‘συνεργάζονται’ τα παιδιά όταν τα αντιμετωπίζουμε με υπομονή, σταθερότητα και σαν ίσους με εμάς, εξηγώντας τους, συζητώντας μαζί τους και περνώντας χρόνο μαζί τους όπως κάνουμε με τους ενηλίκους γύρω μας.
__________________
Αρετή Κυπραίου
Ψυχολόγος M.Sc.
Συντονίστρια Σχολών Γονέων
πηγη:www.parents.gr
https://www.parents.gr/forum/showthread.php?t=26330&page=2
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
