ΑΝΑΙΜΙΑ

Σιδηροπενική αναιμία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Η σιδηροπενική αναιμία είναι η πιο συχνή μορφή αναιμίας. Πλήττει κυρώς νεογνά, παιδιά, εφήβους και γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, κυοφορούσες ή μη. Επιδημιολογικά στοιχεία δείχνουν οτι το 3% των γυναικών έχουν σιδηροπενική αναιμία, ενώ το 20% των γυναικών έχουν μειωμένα αποθέματα σιδήρου χωρίς όμως να παρουσιάζουν αναιμία.


[Επεξεργασία] Αίτια
Οι αιτίες που θεωρούνται υπεύθυνες για την εμφάνιση της σιδηροπενικής αναιμίας είναι η μειωμένη πρόσληψη ή η αυξημένη απώλεια σιδήρου. Καθοριστικός παράγοντας αυτών των αιτιών είναι οι αυξημένη ανάγκη για σίδηρο, κοινή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της γαλουχίας στα νεογνά, και ιδίως τα πρόωρα.

Η μειωμένη πρόσληψη σιδήρου μπορεί με τη σειρά της να οφείλεται σε πτωχή (σε σίδηρο) δίαιτα ή σε μειωμένη εντερική απορρόφηση σιδήρου. Συνήθη αίτια της μειωμένης εντερικής απορρόφησης είναι η αχλωρυδρία, η γαστρεκτομή και το σύνδρομο δυσαπορρόφησης. Η αχλωρυδρία ή η γαστρεκτομή προκαλούν μείωση της οξύτητας του γαστρικού περιεχομένου. Το όξινο περιβάλλον είναι απαραίτητο για την αποδέσμευση του σιδήρου από δυσαπορρόφητα σύμπλοκα που μπορεί να σχηματίσει με άλλα μεγαλομόρια.


Η αυξημένη απώλεια σιδήρου μπορεί να οφείλεται σε αιμορραγία του γαστρεντερικού συστήματος, στην έμμηνο ρύση και σε άλλες αιτίες, όπως η αιμοσφαιρινουρία, η αιμορραγία του αναπνευστικού συστήματος η κληρονομική αιμορραγική τηλεαγγειεκτασία, η αιμοδιάλυση. ή η αιμοδοσία.

Σε κάθε περίπτωση, η σιδηροπενική αναιμία παρουσιάζεται κλινικά με χλωμό (ωχρώ) δέρμα και αίσθημα κόπωσης. Εργαστηριακά, ο σιδηροπενικός ασθενής εμφανίζει υπόχρωμη μικροκυτταρική αναιμία και χαμηλά επίπεδα φερριτίνης ορού

Αναιμία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Η αναιμία είναι παθολογική κατάσταση του οργανισμού, ο ορισμός της οποίας δεν είναι εύκολος. Θεωρητικά, αναιμία είναι η μικρότερη από τη φυσιολογική μάζα κυκλοφορούντων στο αίμα ερυθρών αιμοσφαιρίων. Στην πράξη, η αναιμία αναγνωρίζεται με τον εργαστηριακό προσδιορισμό δεικτών της μάζας των κυκλοφορούντων ερυθρών αιμοσφαιρίων, όπως είναι ο αιματοκρίτης, η συγκέντρωση της αιμοσφαιρίνης στο αίμα και ο αριθμός των ερυθρών ανά κυβικό χλιοστό αίματος.

Η αναιμία δεν αποτελεί στην ουσία κλινική εκδήλωση (σύμπτωμα), αλλά εργαστηριακό εύρημα. Ούτε και νόσο αποτελεί στην κυριολεξία, αφού είναι αποτέλεσμα ποικίλων ασθενειών. Κατά συνέπεια, η διάγνωση "αναιμία", δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Για να είναι η διάγνωση σαφής, θα πρέπει να προσδιορίζεται η συγκεκριμένη νόσος που προκαλεί την αναιμία ή να αναφέρεται σε συγκεκριμένο τύπο αναιμίας.

Η αναιμία αναγνωρίζεται ως ωχρότητα του δέρματος και των επιπεφυκότων του ματιού, ωχρότητα, όμως, δε σημαίνει υποχρεωτικά και ύπαρξη αναιμίας. Στα συμπτώματα του ασθενούς με αναιμία συμπεριλαμβάνονται επίσης ταχυκαρδία, αίσθημα κόπωσης, δύσπνοια στην κόπωση, φύσημα, ζάλη, εμβοές στα αυτιά, κεφαλαλγία. Τα συμπτώματα, ωστόσο, του αναιμικού αρρώστου εξαρτώνται όχι μόνο από τη βαρύτητα της κατάστασης αλλά και από την ταχύτητα εγκατάστασης της αναιμίας και το υποκείμενο νόσημα.

Οι αναιμίες διακρίνονται σε ποικίλλες κατηγορίες οι οποίες βασίζονται σε διαφορετικές ταξινομήσεις. Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει καταρχήν θεραπευτική παρέμβαση για το νόσημα που προκαλεί την αναιμία.

Αιμολυτική αναιμία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Αιμολυτική αναιμία είναι η αναιμία που προέρχεται από μείωση της επιβίωσης των ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Καθημερινά, παράγονται στον οργανισμό 200 δισεκατομμύρια ερυθροκύτταρα που ζουν περίπου 120 ημέρες. Μετά το θάνατό τους τα ερυθροκύτταρα απομακρύνονται από τα μακροφάγα. Ο μυελός των οστών έχει την ικανότητα να αυξήσει την ερυθροποιητική του δραστξριότητα κατά 6-8 φορές, κάτι που καταδεικνύει ότι για να δημιουργηθεί αναιμία θα πρέπει να μειωθεί σημαντικά η επιβίωση των ερυθροκυττάρων. Εάν η μείωση δεν είναι σημαντική, δημιουργείται μια κατάσταση που ονομάζεται αντισταθμιζόμενη αιμόλυση.

Οι αιμολυτικές αναιμίες διακρίνονται σε οξείες και χρόνιες, σε κληρονομικές και επίκτητες, και ανάλογα με την αιτία τους σε διαταραχές της μεμβράνης των ερυθροκυττάρων, σε αυτές που οφείλονται σε βλάβη του μεταβολισμού ενζύμων και σε καταστάσεις αυτοανοσίας.

Η διάγνωση του τύπου της αιμολυτικής αναιμίας απαιτεί τη λεπτομερή λήψη του ιστορικού του ασθενούς (με έμφαση σε θέματα όπως οικογενειακό ιστορικό, λήψη φαρμάκων, είδος διατροφής), πλήρη κλινική εξέταση και ειδικό εργαστηριακό έλεγχο

Απλαστική αναιμία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Απλαστική αναιμία ή Μυελική δυσπλασία είναι το αναιμικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από έλλειψη όλων των τύπων των κυττάρων του αίματος και μείωση ή εξαφάνιση των κυτταρικών σειρών στο μυελό των οστών.

Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Αιτιολογία
2 Συμπτώματα
3 Θεραπεία
4 Βιβλιογραφία
 


[Επεξεργασία] Αιτιολογία
Γενικά, στον όρο απλαστική αναιμία δεν περιλαμβάνονται παρόμοιες καταστάσεις που οφείλονται στην παρουσία στο μυελό κακοήθους νόσου, σε ακτινοβόληση και αντικαρκινικά φάρμακα, αλλά ποιοτικές ή ποσοτικές διαταραχές των αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Στο 40-70% των περιπτώσεων η αιτία της νόσου είναι άγνωστη, ενώ στις υπόλοιπες τα αίτια είναι κυρίως τοξικά ή λοιμώδη.


[Επεξεργασία] Συμπτώματα
Η έναρξη της νόσου είναι συνήθως ύπουλη με εμφάνιση προοδευτικής καταβολής δυνάμεων, εύκολη κόπωση και αδυναμία. Σε αρκετές περιπτώσεις συνοδεύεται από εμφάνιση αιμορραγικών εκδηλώσεων. Η εμφάνιση λοιμώξεων κατά την έναρξη της ασθένειας είναι σπάνια, αντίθετα αυτές αποτελούν σοβαρό πρόβλημα κατά την πορεία και εξέλιξη της νόσου. Επιπλέον, ο ασθενής εμφανίζει ωχρότητα.


[Επεξεργασία] Θεραπεία
Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει κατ' αρχήν γενικά μέτρα με ουσιαστική υποστηρικτική θεραπεία και φροντίδα για την απομάκρυνση κάθε πιθανού υπεύθυνου τοξικού παράγοντα. Το 30-80% των αρρώστων ανταποκρίνεται στη φαρμακευτική θεραπεία που είναι ανοσοκατασταλτική. Σε νέα άτομα με βαριά απλαστική αναιμία, θεραπεία επιλογής είναι η μεταμόσχευση μυελού των οστών

Μακροκυτταρική αναιμία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Μακροκυτταρική αναιμία είναι η αναιμία που χαρακτηρίζεται από αύξηση του μέσου μεγέθους του ερυθρού αιμοσφαιρίου. Διακρίνεται σε δύο κατηγορίες: μεγαλοβλαστικές και μη μεγαλοβλαστικές αναιμίες.


[Επεξεργασία] Μεγαλοβλαστικές αναιμίες
Οφείλονται σε έλλειψη βιταμίνης Β12 ή φυλλικού οξέος. Ονομάζονται έτσι γιατί σε αυτές τις καταστάσεις, ο μυελός των οστών είναι μεγαλοβλαστικός, δηλαδή παρατηρούνται σε αυτόν μεγαλύτερα κύτταρα από το φυσιολογικό. Μεγαλοβλαστική εικόνα συνοδεύει επίσης ορισμένα κακοήθη νοσήματα του αίματος.

Τα συνηθέστερα συμπτώματα αυτής της οικογένειας παθήσεων περιλαμβάνουν: ωχρότητα, αδυναμία, καταβολή δυνάμεων, ερυθρότητα και αίσθημα πόνου στη γλώσσα, ανορεξία, απώλεια βάρους και ίσως συμπτώματα από το καρδιαγγειακό και το νευρικό σύστημα.

Η θεραπεία, ανάλογα με την περίπτωση, μπορεί να περιλαμβάνει χορήγηση βιταμίνης Β12 ή φυλλικού, μετάγγιση αίματος ή αντιμετώπιση της νόσου που μπορεί να προκάλεσε την αναιμία.


[Επεξεργασία] Μη μεγαλοβλαστικές μακροκυτταρικές αναιμίες
Είναι σπανιότερες, σε αυτές ο μυελός των οστών δεν είναι μεγαλοβλαστικός και σχετίζονται με ποικίλες παθολογικές καταστάσεις ή λήψη ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα).

ΑΝΑΙΜΙΑ ΕΝΑΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
ΑΝΑΙΜΙΑ

Ένας εχθρός με πολλά πρόσωπα

 

Κουράζομαι πολύ εύκολα και έχω χλωμή όψη. Μάλλον υποφέρω από αναιμία και γι' αυτό θα πρέπει να πάρω «σίδηρο». Είναι αλήθεια ότι αυτά ακριβώς είναι τα συμπτώματα της αναιμίας, όμως αν δεν υποβληθούμε σε αναλυτικές εξετάσεις αίματος, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πράγματι υποφέρουμε από αναιμία, πόσο μάλλον αν αυτό το αίσθημα αδυναμίας είναι αποτέλεσμα έλλειψης σιδήρου. Όπως εξηγούν οι ειδικοί, δεν υπάρχει μόνο η σιδηροπενική αναιμία, αν και αυτή είναι η πιο διαδεδομένη μορφή της (500 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι υποφέρουν παγκοσμίως). Υπάρχουν διάφορες μορφές αναιμίας που εμφανίζονται όταν ο οργανισμός στερείται κάποιας άλλης βασικής ουσίας (και όχι σιδήρου), ή ως αποτέλεσμα κληρονομικότητας. Για να μπορέσουμε λοιπόν να προβούμε στην κατάλληλη θεραπεία, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις αληθινές αιτίες της διαταραχής.

Σημαντικές παράμετροι

Ο χαμηλός αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων δεν αποτελεί απαραίτητα συνώνυμο της αναιμίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο αριθμός αυτών των κυττάρων είναι φυσιολογικός ή ακόμα και αυξημένος. Αντιθέτως, η αναιμία υπάρχει αναμφισβήτητα, αν είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με τα φυσιολογικά επίπεδα τα ποσοστά:

•Της αιμοσφαιρίνης, δηλαδή της χρωστικής ουσίας που προσδίδει στο αίμα το κόκκινο χρώμα του και μεταφέρει το οξυγόνο από τους πνεύμονες στους περιφερειακούς ιστούς,
•Του αιματοκρίτη, δηλαδή της ποσότητας του αίματος που υπάρχει στα ερυθρά αιμοσφαίρια.
Πως μπορούμε λοιπόν να αντιληφθούμε αν είμαστε αναιμικοί; Αν και υπάρχουν πολλές μορφές αναιμίας και οι αιτίες τους διαφέρουν, παρόλ' αυτά τα συμπτώματα είναι σε κάθε περίπτωση τα ίδια:

•Κούραση
•Δυσκολία συγκέντρωσης
•Αίσθημα βάρους στα πόδια
•Δυσκολία αναπνοής κατά τη διάρκεια έντονης προσπάθειας (δύσπνοια0
•Πονοκέφαλος και ίλιγγος
•Ωχρότητα και ταχυκαρδία
•Εύθραυστα νύχια
•Τριχόπτωση
Αν εμφανίζουμε τα παραπάνω συμπτώματα, τότε το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε, είναι να απευθυνθούμε στον οικογενειακό μας γιατρό, ο οποίος θα μας ζητήσει να υποβληθούμε σε αιμοχρωματομετρική εξέταση, καθώς και σε περαιτέρω αιματολογικές αναλύσεις για να διαπιστώσει διάφορες τιμές του σιδήρου όπως

•Τη σιδηραιμία, που μετράει τη συγκέντρωση σιδήρου στο αίμα
•Την τρανσφερίνη, δηλαδή την πρωτεϊνη που μεταφέρει το σίδηρο σε όλους τους ιστούς του οργανισμού(το σίδηρο δεν μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερο μέσα στο σώμα, γιατί τότε γίνεται τοξικό)
•Τη φερριτίνη, δηλαδή την πρωτεϊνη που περιέχει το αποθηκευμένο σίδηρο, το οποίο βρίσκεται στο συκώτι.
Παρακάτω, θα ανακαλύψουμε ποιες είναι οι βασικές μορφές αναιμίας και πως μπορούμε να τις θεραπεύσουμε.

Κυαμισμός (η κυάμωση)

Ο κυαμισμός είναι μια μορφή μακροκυτταρικής αναιμίας, που οφείλεται στην καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων 9αιόλυση). Εμφανίζεται σχεδόν πάντα στους άντρες, ενώ οι γυναίκες αποτελούν συνήθως υγιείς φορείς. Πρόκειται για μια κληρονομική ασθένεια, που προκαλείται λόγω έλλειψης του ενζύμου G6PD(αφυδρογονάση της 6-φωσφορικής γλυκόζης), το οποίο είναι σημαντικό για την προστασία των ερυθρών αιμοσφαιρίων από τις οξειδωτικές ουσίες. Όταν απουσιάζει από τον οργανισμό, τότε μπορεί να παρουσιαστούν οξείες αιμολυτικές κρίσεις μετά από:

•Έκθεση στη γύρη ορισμένων φυτών ή την κατανάλωση συγκεκριμένων οσπρίων
•Λήψη ορισμένων φαρμάκων, όπως αντιελονοσιακά και σουλφαμίδες.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, καταστρέφονται πολλά ερυθρά αιμοσφαίρια, γι' αυτό απαιτείται η άμεση μετάγγιση αίματος. Σε γενικές γραμμές όσοι υποφέρουν από κυαμισμό, το γνωρίζουν εκ γενετής, καθότι πρόκειται για μία κληρονομική νόσο. Η διάγνωση γίνεται με τη μέτρηση του ενζύμου G6PD στα ερυθρά αιμοσφαίρια. Ο κυαμισμός επιτρέπει μια φυσιολογική ζωή, αρκεί να αποφεύγονται οι ένοχες ουσίες.

Σιδηροπενική αναιμία

Μέσα στο σώμα υπάρχουν 4-5 γραμμάρια σιδήρου, εκ των οποίων το 1 λειτουργεί ως απόθεμα με τη μορφή φερριτίνης και βρίσκεται στο συκώτι. Κάθε μέρα, ο οργανισμός χάνει 2-3 χιλιοστόγραμμα σιδήρου: αν είμαστε καλά, καταφέρνουμε να τα αναπληρώσουμε μέσω της διατροφής μας, διαφορετικά η έλλειψη σιδήρου αυξάνει μέχρι που φτάνει κάποια στιγμή να επηρεάσει και τα αποθέματά του. Τότε μιλάμε για σιδηροπενική αναιμία, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μικροκυτταρικές μορφές αναιμίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, η ανάλυση αίματος δείχνει ότι τα ερυθρά αιμοσφαίρια είναι μικρότερα σε μέγεθος, έχουν λιγότερο έντονο κόκκινο χρώμα και περιέχουν μικρότερη ποσότητα αιμοσφαιρίνης σε σχέση με τα φυσιολογικά. Κατά συνέπεια επηρεάζονται και οι τιμές της σιδηραιμίας, της φερριτίνης και της τρανσφερίνης.

Οι συνθήκες που ευνοούν αυτή τη μορφή αναιμίας, είναι:

•Μια ελλιπής λήψη σιδήρου: όπως στην περίπτωση των χορτοφάγων, οι οποίοι αποκλείουν από τη διατροφή τους τα τρόφιμα που είναι πλούσια σε σίδηρο, όπως το κρέας και το ψάρι.
•Μια αυξημένη ανάγκη σιδήρου: όπως συμβαίνει στα μωρά, καθώς και στις γυναίκες που εγκυμονούν ή θηλάζουν.
•Να πρόβλημα αφομοίωσης του σιδήρου από το στομάχι ή το έντερο
•Μια παρατεταμένη απώλεια σιδήρου λόγω υπερβολικής αιμορραγίας, όπως σε περίπτωση έντονης εμμηνορρυσίας ή γαστρεντερικής αιμορραγίας, που οφείλεται σε έλκος, αιμορροΐδες, όγκους. Η Θεραπεία διαφέρει ανάλογα με την αιτία που προκαλεί τη σιδηροπενική αναιμία. Σε κάθε περίπτωση πάντως, απαιτείται συμπλήρωμα σιδήρου:
•Στις πιο ελαφριές μορφέςσιδηροπενικής αναιμίας ή όταν υπάρχει ανάγκη, με την ένταξη περισσότερων σιδηρούχων τροφίμων στη διατροφή, ή τη λήψη συμπληρωμάτων διατροφής.
•Στις πιο σοβαρές μορφές,με τη λήψη φαρμάκων. Πρόκειται για κάψουλες που λαμβάνονται 10-15 λεπτά πριν τα κύρια γεύματα έτσι ώστε να επιτυγχάνεται μεγαλύτερη απορρόφηση του σιδήρου από το στομάχι και το έντερο. Η θεραπεία διαρκεί μερικούς μήνες, μέχρι να επιστρέψουν οι τιμές των αιματολογικών εξετάσεων στα φυσιολογικά επίπεδα. Όταν η αναιμία οφείλετε σε πρόβλημα απορρόφησης του σιδήρου, τότε ορισμένες φορές κρίνεται αναγκαία, πέρα από την παραπάνω θεραπεία η ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου.
Θαλασσαιμία (η μεσογειακή αναιμία)

Αν ο μυελός των οστών παράγει εκ γενετής λιγότερη αιμοσφαιρίνη και μικρότερα ερυθρά αιμοσφαίρια αλλά σε μεγαλύτερη ποσότητα, τότε κάνουμε λόγο για θαλασσαιμία, η αλλιώς μεσογειακή αναιμία, η οποία συγκαταλέγεται στις μικροκυτταρικές μορφές και είναι περισσότερο διαδεδομένη στο νότο και τα νησιά. Όσοι είναι φορείς της ασθένειας, δεν είναι απαραίτητα και οι ίδιοι ασθενείς. Τα άτομα που έχουν κληρονομήσει αυτή τη γεννητική ανωμαλία από τον ένα από τους δύο γονείς τους 9ενώ ο άλλος είναι υγιής), παρουσιάζουν ερυθρά αιμοσφαίρια μικρότερα από τα κανονικά και είναι ελαφρώς αναιμικοί όμως δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και ζουν φυσιολογικά. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός μόνο αν και οι δύο γονείς είναι φορείς. Σήμερα κατά τη διάρκεια της κύησης, οι γονείς μπορούν να μάθουν αν το έμβρυο νοσεί με αμνιοπαρακέντησης και βιοψίας χοριακών λαχνών.

Η μεσογειακή αναιμία χαρακτηρίζεται όχι μόνο από τη μειωμένη μεταφορά οξυγόνου στους ιστούς, αλλά και από την υπερβολική συγκέντρωση σιδήρου σε διάφορα όργανα, η οποία με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να προκαλέσει βλάβες και σοβαρές δυσλειτουργίες στην καρδιά, το συκώτι και τους αδένες του οργανισμού. Η διάγνωση πραγματοποιείται μέσα από το πρώτο έτος ζωής του παιδιού και απαιτείται άμεση επέμβαση με

•Μεταγγίσεις αίματος κάθε 20-25 μέρες για τη διατήρηση της αιμοσφαιρίνης σε επίπεδα τέτοια που να επιτρέπουν μια φυσιολογική ανάπτυξη
•Ενδοφλέβια χορήγηση φαρμάκων τα οποία απομακρύνουν την περίσσια ποσότητα σιδήρου που έχει δεχτεί ο οργανισμός μέσω των μεταγγίσεων.
Η πλήρης θεραπεία επιτυγχάνεται μόνο με μεταμόσχευση μυελού των οστών από συμβατό δότη αν και υπάρχει πάντα η πιθανότητα απόρριψης του μοσχεύματος.

Έλλειψη φολικού οξέος και βιταμίνης Β12

Στις μικροκυτταρικές μορφές αναιμίας, συγκαταλέγονται αυτές που οφείλονται σε έλλειψη φολικού οξέος 9βιταμίνης Β9) η βιταμίνης Β12 (κοβαλαμίνη). Πρόκειται για δύο ουσίες που περιέχονται σε πολλά τρόφιμα και παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σχηματισμού του DNA έτσι ώστε αυτό να παράγει ερυθρά αιμοσφαίρια με φυσιολογικά χαρακτηριστικά. Αν μία από αυτές τις βιταμίνες εκλείπει, τότε τα ερυθρά αιμοσφαίρια αναπαράγονται σε μικρότερο αριθμό από το φυσιολογικό, γίνονται υπερβολικά μεγάλα, είναι φτωχά σε αιμοσφαιρίνη.

Όσον αφορά το φολικό οξύ αν καταναλώνουμε συστηματικά τρόφιμα πλούσια στην εν λόγω βιταμίνη, όπως πρασινόφυλλα λαχανικά, τότε δεν θα αντιμετωπίσουμε πρόβλημα αρκεί να μην έχει αυξημένες ανάγκες ο οργανισμός επειδή βρίσκεται για παράδειγμα σε περίοδο παιδικής ανάπτυξης, εφηβείας ή εγκυμοσύνης, υπάρχει πρόβλημα αφομοίωσης του φολικού οξέος από το στομάχι ή το έντερο εξαιτίας μιας φλεγμονής.

Η μορφή αναιμίας που οφείλεται στην έλλειψη φολικού οξέος, παρουσιάζεται συχνά σε περιπτώσεις κατάχρησης αλκοόλ, καθότι εμποδίζεται η απορρόφησή του από τον οργανισμό και τα συγκεκριμένα άτομα τείνουν να τρώνε λιγότερο. Αντιθέτως, η έλλειψη βιταμίνης Β12, η οποία παλιότερα αναφερόταν και ω κακοήθης αναιμία οφείλεται πολύ συχνά στην κακή απορρόφησης της από το έντερο. Λείπει δηλαδή από τον οργανισμό ένας παράγοντας, ο οποίος κανονικά συντίθεται από τη βλεννογόνο του στομάχου, κι έτσι η κοβολαμίνη δεν αφομοιώνεται σωστά και λιγότερο συχνά σε μια λανθασμένη διατροφή. Κινδυνεύουν περισσότερο όσοι ακολουθούν, μια αυστηρή χορτοφαγική διατροφή, από την οποία έχουν αποκλειστεί όλες οι πρωτεΐνες ζωικής προέλευσης δηλαδή όχι μόνο το κρέας αλλά και το γάλα τα αυγά και τα τυριά.

Κατηγοριοποίηση των μορφών αναιμίας

Υπάρχουν πολλά κριτήρια που χρησιμοποιούνται για την κατηγοριοποίηση των διαφόρων μορφών αναιμίας. Ένα από τα πιο βασικά είναι το μορφολογικό το οποίο τις διαχωρίζει ανάλογα με τα χαρακτηριστικά των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Έτσι λοιπόν κάνουμε λόγο για

•Μικροκυτταρική αναιμία, όταν τα ερυθρά αιμοσφαίρια είναι πολύ μικρά
•Φυσιολογική αναιμία, όταν έχουν κανονικές διαστάσεις (σε αυτή την περίπτωση είναι χαμηλά τα ποσοστά αιμοσφαιρίνης και η αναιμία οφείλεται σε διάφορες ασθένειες, όπως χρόνιες φλεγμονές, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, υποθυρεοειδισμό, λευχαιμία).
•Μικροκυτταρική αναιμία, όταν είναι πιο μεγάλα από τα φυσιολογικά.
Πηγές πολύτιμων ουσιών

Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεμείνουμε ξαφνικά από σίδηρο, φολικό οξύ και βιταμίνη  καλό είναι να γνωρίζουμε τα τρόφιμα που περιέχουν τις εν λόγω ουσίες, καθώς και τη συνιστώμενη καθημερινή δόση αυτών.

Σίδηρος: Καθημερινή δόση 10-30 χιλ/γρμ

•Κρέας: μοσχάρι, κοτόπουλο, γαλοπούλα, χοιρινό, συκώτι
•Ψάρι: Τόνος, σολομός, μύδια, σαρδέλα σε κονσέρβα
•Όσπρια: φασόλια, αρακάς, φακές
•Αλλαντικά: παστό βοδινό κρέας, ζαμπόν, προσούτο
•Άλλα: Κρόκος αυγών
Φολικό οξύ:Καθημερινή δόση 200 -400 μγρ.

•Πρασινόφυλλα λαχανικά: μαρούλι , σπανάκι
•Όσπρια: αρακάς, φασόλια, φακές
•Άλλα: συκώτι και δημητριακά ολικής αλέσεως
Βιταμίνη Β12καθημερινή δόση 2-3 μγρ

Συκώτι, βοδινό κρέας, αυγά, γάλα, ψάρι

Η δική μας πρόταση

 

Εκτός από αλλαγή διατροφικών συνηθειών σε μια πιο ισορροπημένη διατροφή προτείνουμε το ιδανικό πρωϊνό με το Θρεπτικό Πρωτεϊνούχο Ρόφημα το οποίο είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ένα υγιεινό ισορροπημένο γεύμα και  περιέχει κατά το ήμισυ τις βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία που χρειάζεται καθημερινά ο οργανισμός μας με λίγες θερμίδες και ετοιμάζεται μόλις σε 2 λεπτά.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΦΙΛΙΟΥΔΑΚΗΣ

ευχαριστουμε για την ενημερωση Νιτσα

Μπράβο Νίτσα πολύ καλό το άρθρο σου