Κάτια μου χάρηκα πάρα πάρα πολύ που είναι καλύτερα ο μπαμπάς σου! Ζω και γω αυτές τις μέρες μια παρόμοια κατάσταση –αν και όχι τόσο σοβαρή- που με έχει κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Την σημερινή μέρα πάντως δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ!! Τόσες πολλές αγωνίες μαζεμένες… που αν δεν τα πω κάπου νομίζω ότι θα πάθω έμφραγμα.
Την περασμένη Δευτέρα διέγνωσαν στον πατέρα μου μια βουλωμένη αρτηρία και του συνέστησαν Στεφανιογραφία. Κλείσαμε το ραντεβού για σήμερα (Παρασκευή).
Σηκωθήκαμε το πρωί στις 6.00 και πήγα τους γονείς μου στο νοσοκομείο. Επέστρεψα πίσω γιατί έπρεπε να σηκώσω τα παιδιά για το σχολείο και ήμουν έτοιμη να ξαναφύγω. Στο διάστημα αυτό μου τηλεφώνησε η μητέρα μου λέγοντάς μου ότι θα καθυστερήσουν αρκετά αυτού του είδους οι εξετάσεις γιατί ο γιατρός είχε έκτακτο περιστατικό. Οπότε ετοίμασα το φαγητό και πήγα στο σχολείο να πάρω τους βαθμούς των παιδιών.
Μόλις μπαίνω στο σπίτι… τηλέφωνο με τον αδελφό μου ο οποίος μου λέει ότι ο μπαμπάς έχει μπει για την εξέταση. Ετοιμάζομαι σαν τρελλή και φεύγω. Αφήνω το αυτοκίνητο σε ένα σταθμό του μετρό και… ξανά τηλέφωνο.
΄΄Ο μπαμπάς τελικά θα χρειαστεί μπαλονάκι’’. Τρελαίνομαι!!! Μπαίνω στο τρένο και μια στάση πριν φτάσω…. Ξανά τηλέφωνο.
΄΄Όλα πήγαν καλά, αλλά… κάνε στροφή και γύρνα στο σπίτι. Είναι στην εντατική και δεν μπορεί να τον δει κανείς μέχρι τις 5 το απόγευμα΄΄. Στροφή λοιπόν στο μετρό, παίρνω πάλι το αυτοκίνητο και γυρίζω στο σπίτι. Στις 4 το απόγευμα ξαναντύνομαι να πάω στο νοσοκομείο. Εν τω μεταξύ από το προηγούμενο βράδυ η κόρη μου είναι με ωτίτιδα στο δεξί της αυτί (ναι… πήγα και τη μικρή χθες σε ΟΡΛ). Πριν φύγω της δίνω ένα ponstan για παν ενδεχόμενο και φεύγω. Φτάνω επιτέλους στο νοσοκομείο… Με το που μπαίνω μέσα χτυπάει (για 1000οστή φορά το τηλέφωνο) και ακούω την κόρη μου να μου λέει
΄΄Πονούσε πολύ το αυτί μου και πήρα άλλο ένα ponstan και ένα depon maximum μαζί΄΄. 
Που σημαίνει ότι είχε πάρει 3 αντιπυρετικά σε διάστημα μισής ώρα.
Δεύτερη Τρέλλα! Παίρνω το κέντρο δηλητηριάσεων και μου λένε ότι
΄΄πρέπει να την παρακολουθείτε και αν διαμαρτυρηθεί για το στομάχι της να την πάτε για πλύση΄΄. Και μετά από αυτό…. eπιτέλους βλέπω τον μπαμπά μου…
χαμογελαστό… κεφάτο… σα να έκανε χουζούρι στο κρεβάτι του και πολύ απλά συζητούσαμε… Επιτέλους… χαλάλι το τρέξιμο και η αγωνία τόσων ωρών… Δόξα το Θεό όλα πήγαν πολύ καλά. Θα μείνει βέβαια για όλο το βράδυ στην εντατική αλλά αύριο απ’ ότι μας είπε ο γιατρός θα βγει.
Αφού τελείωσε το επισκεπτήριο, φεύγω σα τρελλή για το σπίτι να δω τι γίνεται με τη μικρή. Δεν την πρόλαβα (είχε φύγει για τα Αγγλικά) αλλά απ’ ότι μου είπε ο Μάκης ήταν μια χαρά και δεν πονούσε καθόλου! (αλλοίμονο… με τόσα αντιπυρετικά μαζεμένα… ακόμα και ο Σούπερμαν θα ένιωθε τέλεια!). Φεύγουν τα αγόρια της οικογένεια για κολυμβητήριο και εγώ ετοιμάζομαι να γδυθώ για να αράξω λίγο…
Μόλις έχω κατεβάσει το φερμουάρ του φορέματός μου και έχω πετάξει τα παπούτσια σε μια γωνία, χτυπάει το κουδούνι… (της πόρτας αυτή τη φορά!)
΄΄Ποιος είναι?΄΄. ΄΄Ήρθαμε για το τηλέφωνο…΄΄ ΄΄Ποιο τηλέφωνο? 
΄΄. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω έναν τύπο με κάτι αιτήσεις κάποια εταιρείας σταθερής τηλεφωνίας να ανεβαίνει τα σκαλιά. Τον φρενάρω μέχρι εκεί και του εξηγώ ότι δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα με το θέμα γιατί μόλις επέστρεψα από νοσοκομείο. Αυτός απτόητος… συνεχίζει να ανεβαίνει και σταματά μπροστά στην πόρτα μου…
΄΄Να σας εξηγήσω…΄΄. ΄΄Δεν θέλω αγαπητέ μου!΄΄. ΄΄Πόσα πληρώνετε για το τηλέφωνό σας το μήνα?΄΄ ΄΄Να μη σε νοιάζει και σε παρακαλώ να φύγεις΄΄. ΄΄Δεν καταλάβατε… έχετε 5 λεπτά χρόνο να σας εξηγήσω…΄΄.Έχετε δει ποτέ σας ταύρο σε υαλοπωλείο…
Έτσι ακριβώς έγινα… Ξυπόλυτη… με το φερμουάρ κατεβασμένο… τη φόρμα μου στο χέρι… και να έχω το μαλ…α να θέλει να μου εξηγήσει.
Σχεδόν τον πέταξα από τις σκάλες… Οι φωνές μου και οι βρισιές μου πρέπει να ακούστηκαν μέχρι την απέναντι πολυκατοικία…
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ… Θα κάτσω κάπου… Μόλις βάζω τι φόρμα μου και… ακούω το κουδούνι…
΄΄Εεεε τώρα δε το γλυτώνει το ξύλο΄΄. Ανοίγω και βλέπω την κόρη μου να ανεβαίνει με κλάματα… Το αυτί της να τρέχει αίμα και πύον… Όχι το δεξί που την πονούσε χθες… αλλά το αριστερό…
Τρελλαίνομαι για 100στή φορά… Παίρνω τον ΟΡΛ και μου λέει ότι θα είναι στο ιατρείο του (στη Γλυφάδα) και θα μας περιμένει… Ξαναντύνομαι… βουτάω το παιδί και σαν τρελλή στο γιατρό…
΄΄Ρίξη τυμπάνου καραμπινάτη΄΄. Και ο λόγος που δεν την πόνεσε εκείνη τη στιγμή είναι τα ponstan-depon-κοκταίηλ που είχε κατεβάσει νωρίτερα…
Δεν θα πω άλλα… αλλά μόλις τώρα έκατσα…
Συγνώμη για το μακροσκελές ΄΄σεντόνι΄΄ αλλά αν δεν τα έλεγα κάπου απόψε θα έσκαγα!!!
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
