Χειμωνιάτικο ταξίδι στα Ψαρά...

90 ναυτικά μίλια μακριά απο την ακτογραμμή της Αττικής τα Ψαρά, αποτελούν για τους περισσότερους
μια μικρή κουκκίδα στον χάρτη ανατολικά της Χίου...Ένα μικρό ξεχασμένο νησί μακρίά απο
το πολύβουο και κοσμικό καλοκαιρινό Αιγαίο.'Ενας μικρός βράχος με 250 κατοίκους να ζουν
επάνω του μιά διαφορετική και ήσυχη εκδοχή της δικής μας ζωής.Άλλιώτικοι ρυθμοί, αλλιώτικες
οι ώρες και οι ημέρες....Θέλοντας ένα διαφορετικό χειμωνιάτικο θαλασσινό ταξίδι, σε έναν
'' άλλο" προορισμό, βάλαμε πλώρη ένα Σάββατο πρωΪ για τα βορειοανατολικά. Ο καιρός,
όπως συχνά Δεκέμβρη μήνα μας "ξεγέλασε" με ένα υπέροχο λαμπερό πρωΪνό και με ένα αέρα
που δεν ξεπερνούσε τα 4 μποφώρ.Ανοίξαμε την μανέτα και το σκάφος πλανάρισε αφήνοντας
πίσω του την Αττική και μαζί της τις καθημερινές σκοτούρες.Σε μιά ώρα μπαίναμε στο μπουγάζι
του Κάβο-Ντόρο...Αλλαγή σκηνικού με την Άνδρο δεξίά μας στεφανωμένη με σύννεφα, σημάδι
για τους παλιούς ναυτικούς για "καλό" βοριά. Στάση για τσιγάρο και νιτσεράδες στην βραχονησίδα
Μαντηλού ( η αρχαία Μυρτώ και αρχή του Μυρτώου πελάγους), με το κανάλι μπροστά μας γεμάτο
κύμμα.Κατάσταση συνηθισμένη για αυτό τον δύσκολο τόπο και βασιζόμενοι στο ενθαρρυντικό
δελτίο της υδρογραφικής για αργότερα, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε με 20 κόμβους στην προπέλα μας.
Πλησιάζοντας τον φάρο.... στα μέσα της Άνδρου μπήκαμε στα προστατευμένα απο τον ανατολικό
καιρό κομμάτια της και το μόνο πρόβλημα ήταν ο "κατεβατός" όπως τον λένε οι ντόπιοι αέρας,
που κατέβαινε φορτσάτος απο τα ψηλώματα και ράντιζε με σπρέϊ τα πρόσωπα μας.Μικρό το κακό
μιάς και η πλεύση ήταν γρήγορη και σταθερή κάνοντας το σκάφος να καταπίνει τα
60 μίλια που μας χώριζαν απο τον προορισμό μας.Φθάνοντας στον καβο Καμπανό στο άκρο
του νησιού απλώνεται μπροστά μας ένα άδειο απο νησιά πέλαγος με μοναδική συντροφιά σε αυτόν
που θα το περάσει τα θαλασσοπούλια και τα δελφίνια που ψαρεύουν στις κορυφές των κυμμάτων.
Το κοφτό ακατάστατο κύμμα δίνει την θέση του σε ένα ψηλό αλλά ομαλό σουέλ σπρωγμένο
απο τον βορειοανατολικό που κατεβαίνει απο τα Δαρδανέλεια.Χαράζουμε πορεία λίγο ανατολικότερα
μιά και μερικοί απο εμάς δεν έχουν ξαναπάει στους Καλόγερους , την πιό απομονωμένη βραχονησίδα
της χώρας μας με τις δεκάδες ιστορίες για καλόγερους που κατοικούσαν τα Βυζαντινά χρόνια και πειρατές
που περνούσαν κάνοντας τάματα...Αλήθεια ή ψέμματα η συστάδα των βράχων είναι επιβλήτική καθώς ξεπροβάλει
απο το πουθενά και κάποια μικρά κτίσματα κάτω απο τον φάρο σε κάνει να "ξαναβλέπεις"
σημαίες με σταυρούς και χιώτικα λατίνια. Ενα μικρό διάλειμμα κάτω απο τους απότομους βράχους του νησιού και ο ήλιος
που παίζει με τα σύννεφα φωτίζει μακριά τις ακτές της Χίου και δεξιότερα το βουνό των Ψαρών.
Σε μιά ώρα με καιρό που πέφτει συνέχεια πιάνουμε τα ερημικά Αντίψαρα και παραπλέοντας
κάτω απο τον εντυπωσιακό ναό του Αγ Νικολάου και της ιστορικής "ολόμαυρης ράχης" μπαίνουμε
στο μικρό λιμάνι.Σάββατο μεσημέρι... και σβήνοντας την μηχανή η απολαυστική ησυχία γλύκανε τα
ασυνήθιστα αυτιά μας...Βγάλαμε τις νιτεράδες και οι μισοί απο εμάς ξεκίνησαν για μια βόλτα
μέχρι την "μαύρη ράχη" μια και νύχτωνε νωρίς.Εμείς οι άλλοι που την είχαμε προσκυνήσει σε κάποιο
προηγούμενο ταξίδι καθίσαμε στο καφενείο να πιούμε καμμιά "απαλαρίνα" ( χιώτικο ούζο) και να
παραγγείλουμε φαγήτό για όλη την παρέα.Σουπιές ''μ'όλα" ,πετρομπάρμπουνα και δυό "άγριοι" αστακοί
με χόρτα, πέντε-έξι πιατέλες τηγανιτές πατάτες, εξαφανίστηκαν σε μισή ώρα..!! Πανικός.. και η κυρία
που είχε το μαγαζί πήγε σπίτι να φέρει την χορτόπιτα που είχε φουρνίσει για την οικογένεια..!!
Στο τέλος, τηγανιές με ψαριανό μέλι και μαστίχα έκλεισαν ιδανικά ένα γεύμα απο τα "παλιά" που κάποτε δοκιμάζαμε
σε όλα τα νησιά μας, πρίν την έλευση των μικροκυμμάτων στις παραθαλάσσιες ταβέρνες μας..
Ξεκούραση στο μοναδικό ανοικτό ξενοδοχειάκι, βόλτα στον μικρό οικισμό με τα χαμηλά σπιτάκια
μήπως και χωνέψουμε , μιά και θα ακολουθούσε γεννέθλιο κέρασμα με γεμιστό κατσικάκι...!! Ο θαλασσινός
αέρας και το ανέβασμα στο ύψωμα του εντυπωσιακού σε μέγεθος ναού του Άη Νικόλα έκαναν το θαύμα
τους και το βράδυ μας βρήκε ξανά-μανά καθισμένους μαζί με ντόπιους στην δεύτερη ανοικτή ταβέρνα του νησιού.
Το κρασί από τα λιγοστά αμπέλια του νησιού έδενε υπέροχα με το κατσικάκι στις μεγάλες πιατέλες....
Τα κεράσματα έδιναν και έπερναν μέχρι αργά, τέλος η καθιερωμένη διήγηση της ιστορίας του νησιού απο την
κυρία που έχει το μαγαζί.. Η τελευταία φράση της " αυτές οι πέτρες είναι όλη μας η ζωή " είναι αυτό
που αυτό που σκεφτόμουν στο ταξίδι της επιστροφής και μαζί με ένα κλαράκι θυμάρι απο το μικρό νησάκι
θα είναι πάντα η υπενθύμιση ότι υπάρχει πέρα απο τα πολυδιαφημισμένα κοσμικά νησιά, και ή "άλλη"
Ελλάδα που αξίζει την προσοχή μας...