Πως να μεταδώσετε στα παιδιά σας την αίσθηση του αυτοέλεγχου

Έχετε συνειδητοποιήσει ότι το παιδί σας έχει εκρήξεις θυμού τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει? Εδώ θα βρείτε μερικές συμβουλές για το πώς θα μπορούσατε να μεταδώσετε στα παιδιά σας την αίσθηση του αυτοέλεγχου.  (Τί είναι ο αυτοέλεγχος?)

* Εξηγήστε και στα παιδιά σας τι σημαίνει η έννοια του αυτοέλεγχου. Παραδείγματα όπως αυτό ίσως φανούν χρήσιμα: "όταν είσαι εκτός ελέγχου και με χτυπάς ή χτυπάς το αδερφάκι σου, με κάνεις και φοβάμαι σαν να είμαι σε ένα αυτοκίνητο που οδηγάει στον πάγο, που δεν ξέρω πότε και που θα σταματήσει."

* Εξασκηθείτε με εύκολες καταστάσεις την αυτοσυγκράτηση: φτιάξτε σαπουνόφουσκες, και ζητήστε απο το παιδί σας να προσπαθήσει να μην μπει στο πειρασμό να τις σκάσει. Ή βοηθήστε το να οπτικοποιήσει την έννοια του αυτοελέγχου με ένα κόκκινο σηματοδότη ή ένα σημάδι του στόπ. Ζητήστε του να προσπαθήσει να θυμηθεί αυτή την εικόνα όταν υπάρχει ανάγκη να σταματήσει αυτό που κάνει και να το αναλογιστεί.                                           Παίξτε ένα ανάλογο παιχνίδι στο σπίτι όπου με την εμφάνιση κάποιου τέτοιου σήματος, όλοι σταματούν να χορεύουν να τρέχουν κτλ. και μένουν ακίνητοι. Ένα τέτοιο σήμα μπορείτε να φτιάξετε εύκολα απο ένα κόκκινο πλαστικό πιάτο και λίγο άσπρο διορθωτικό υγρό (blanco).

* Μοιραστείτε τις δικές σας σκέψεις αυτοσυγκράτησης:  "θα ήθελα πάρα πολύ να αγοράσω αυτό το ρολόι, αλλά μια και κάνουμε οικονομίες, είπα στον εαυτό μου να βγούμε απο το κατάστημα, παρόλο που δεν το ήθελα."

* Διαλέξτε σε τι θα θέλατε να εξασκήσετε την αυτοσυγκράτησή σας - και εσείς και το παιδί σας.  Εσείς μπορεί να θέλετε να προσπαθήσετε να πιείτε λιγότερο καφέ, ενώ το παιδί σας να μην διακόπτει. Ρωτήστε ο ένας τον άλλο πως προχωράτε με τις προσπάθειές σας.


* Ενθαρρύνετε το παιδί σας να παράγει εναλλακτικές σκέψεις αυτοσυγκράτησης. Μόνο μία επαναλαμβανόμενη δηλ. "δεν χτυπάω" "δεν ουρλιάζω" δεν είναι τόσο αποτελεσματική όσο πολλές σκέψεις, οι οποίες να οδηγούν σε στρατηγικές επίλυσης@ του όποιου προβλήματος.   Εάν π.χ. το παιδί σας βρεθεί σε μια κατάσταση όπου τα άλλα παιδιά δεν παίζουν το παιχνίδι που θα ήθελε, και εκείνο έχει μια συναισθηματική έκρηξη, ρωτήστε το αργότερα, όταν ξέρετε ότι έχει ηρεμήσει, τι θα έκανε ή θα έλεγε την επόμενη φορά που αυτό θα συνέβενε έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τα άλλα παιδιά? Εάν το παιδί σας πει "να μην τους ουρλιάξω/ κλαφτώ/ χτυπήσω" και δεν έχει άλλες ιδέες, πείτε του "θα μπορούσες να τους προτείνεις να διαλέγετε μία ο ένας μία ο άλλος τι θα παίξετε ?" προφέροντας την προοπτική μιάς εναλλακτικής λύσης/στρατηγικής.

* Βοηθήστε το παιδί σας να εξασκηθεί στην εστίαση του αρνητικού αποτελέσματος που μπορεί να έχει η έλλειψη αυτοελέγχου. Εάν θέλει να σπάσει το παιχνίδι του αδερφού του επειδή αυτός έσπασε το δικό του πείτε του: "τι θα συμβεί εάν σπάσεις απο το θυμό σου αυτό το παιχνίδι?"  Αυτό θα το βοηθήσει να καταλάβει και να θυμηθεί τις αρνητικές επιπτώσεις που δεν θα του αρέσουν, σε περίπτωση που ενδώσει σε μια πάρα πολύ δυνατή ορμή: κλάμα, δύο σπασμένα παιχνίδια, τιμωρία σε μορφή time-out. (Τι είναι το Time-out ?)


* Σταθείτε δίπλα του, τοποθετήστε το χέρι σας ήρεμα στον ώμο του λέγοντάς του "νομίζω ότι θα τα καταφέρεις να πείς όχι στον εαυτό σου,... τι λές... ?"  και όταν το καταφέρει πείτε του "Μπράβο σου! Αυτό χρειάστηκε πολύ δύναμη για να το καταφέρεις!"

* Εκτιμήστε το τελικό αποτέλεσμα. Είτε η επιλογή του παιδιού σας ήταν η επιθυμητή, είτε όχι, η συζήτηση σε μια ήρεμη και αποφορτισμένη στιγμή, θα το βοηθήσουν να θυμηθεί το συμβάν όταν ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Είναι πιο αποτελεσματικό να συζητήσετε για το τι θα μπορούσε να κάνει την επόμενη φορά απο το να το τιμωρήσετε που δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό του. 

Τί είναι ο αυτοέλεγχος ?
 
 
 
 Ψυχολογία : Συμπεριφορά 
 
 


  Τι είναι ο αυτοέλεγχος ?  Έίναι αποδεδειγμένο οτι τα παιδιά που έχουν καλύτερη αίσθηση αυτοελέγχου, αποκτούν καλύτερες σχέσεις με τους φίλους τους και είναι ικανά να χειριστούν πολύ καλύτερα κάποια έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως η απογοήτευση και  ο θυμός.
 
Ο αυτοέλεγχος είναι μια πολύπλοκη δεξιότητα, η οποία απαιτεί την ικανότητα να μπορεί ένα παιδί ή ενήλικας να ηρεμήσει τον εαυτό του, να καταπολεμήσει μία πολύ δυνατή ορμή και να συμπεριφερθεί με τρόπο που να είναι κοινωνικά αποδεκτός. Αυτή η δεξιότητα είναι δύσκολη ακόμα και για ενήλικες.

Έτσι λοιπον, τα παιδιά για να αποκτήσουν την δεξιότητα του αυτοέλεγχου, έχουν ανάγκη απο πολύ εξάσκηση και μικρές επιτυχίες.
 
Επίσης η διαδικασία απόκτησης της δεξιότητας του αυτοελέγχου, είναι λίγο πιό αργή και σταδιακή απο ότι οι άλλες δεξιότητες. Για αυτό το λόγο, μην απογοητεύεστε όταν αρνητικές συμπεριφορές που είχατε συνηθίσει όταν ήταν πιο μικρό, όπως temper tantrums ή εκρήξεις θυμού, ξαναεμφανίζονται.

Βέβαια οι ειδικοί επισημαίνουν ότι το νέο σχολικό περιβάλλον ωθεί τα παιδιά να αποφεύγουν οτιδήποτε θα μπορούσε να τα βάλει στο επίκεντρο ή ακόμα να τους προκαλέσει το συναίσθημα της ντροπής - με αποτέλεσμα η συμπεριφορά τους στην πρώτη τους κανονική "τάξη" να είναι αρκετά πιό "κόσμια" απο αυτή που μπορεί να περίμεναν οι γονείς.

Παρόλα αυτά, μπορεί ένα παιδί να χρειαστεί την βοήθεια των γονιών του ώστε να καθοδηγηθεί σε μια διαφορετική συμπεριφορά:  Οι συναισθηματικές εκρήξεις ειδικά το απόγευμα, μετά το σχολείο, είναι πολύ συχνές. Το περιβάλλον του σχολείου το οποίο περιλαμβάνει ξαφνικά πολύ περισσότερους κανόνες, όπως και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα όπου είναι απαραίτητο να κάθονται τα παιδιά κάνει την ύπαρξη αυτών των εκρήξεων αναμενόμενη και φυσιολογική. 

Επίσης έρευνες δείχνουν, οτι τα αγόρια, τα οποία έχουν περισσότερη ανάγκη απο κίνηση και άθληση απο ότι τα κορίτσια, αντιμετωπίζουν πιο συχνά αυτό το πρόβλημα. 
 

Τι είναι το Time out ?
 

 
 Ψυχολογία : Συμπεριφορά 
 
 


Time out σημαίνει η απώλεια όλων των εξής προνομίων για ένα σύντομο χρονικό διάστημα απο ένα έως δύο λεπτά, ανάλογα με την σοβαρότητα της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς που μπορεί να παρουσίασε ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του:

Σωματική επαφή
Οποιαδήποτε χαλαρή συζήτηση (έχει προηγηθεί σύντομη εξήγηση όσον αφορά για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί)
Παιχνίδια
Παρέα με άλλα παιδιά
Ο στόχος του time out είναι να συνειδητοποιήσει το παιδί ότι χάνει κάποια σημαντικά για αυτό προνόμια εξαιτίας κάποιας συγκεκριμένης ανεπιθύμητης συμπεριφοράς του.

Γρήγορα θα συνδυάσει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά (π.χ. το δάγκωμα, ή σπρώξιμο) με την στιγμιαία διακοπή κάποιων αγαπημένων δραστηριοτήτων, σαν συνέπεια.

Πότε χρησιμοποιείται το time out?

To time out χρησιμοποιείται όταν παιδιά ηλικίας δυόμισυ - τεσσάρων ετών επαναλαμβάνουν επικίνδυνες συμπεριφορές όπως δάγκωμα ή πολύ δυνατό, αποδεδειγμένα εξεπίτηδες χτύπημα, άλλου παιδιού με αντικείμενο ή με τα χέρια, τη στιγμή που απο τους γονείς έχει ήδη γίνει προσπάθεια διόρθωσης αυτής της συμπεριφοράς μέσω θετικής ενίσχυσης και επιβράβευσης της επιθυμητής συμπεριφοράς, για μεγαλύτερο διάστημα, χωρίς επιτυχία.

To time out δεν είναι καλό να εφαρμόζεται μετά απο πράξεις μικρότερης σημασίας/επικινδυνότητας, ή κατα λάθος συμβάντα ή σε παιδιά μικρότερης ηλικίας καθώς αυτό θα αποτελούσε τιμωρητική συμπεριφορά, που έχει συνήθως σαν αποτέλεσμα την συσσώρευση αρνητικών συναισθημάτων.

Για παιδιά που είναι κάτω των δυόμισυ ετών διαβάστε εδώ πως μπορείτε να καθοδηγήσετε μια επικίνδυνη ή ανεπιθύμητη συμπεριφορά: https://www.parents.gr/psych/a183

Για παιδιά που είναι δυόμισυ - τριών ετών και δεν προβαίνουν σε επικίνδυνες πράξεις αλλά μικρά σπρωξιματάκια ή χτυπηματάκια χωρίς την συνοδεία μεγάλης έντασης και θυμού δείτε αυτό το άρθρο: https://www.parents.gr/psych/a39

Τι πρέπει να προηγηθεί του time out?

Οι γονείς ή παιδαγωγοί, είναι πολύ σημαντικό να προειδοποιούν τα παιδιά μετά απο ανεπιθύμητη συμπεριφορά, οτι όποτε προβαίνουν σε επικίνδυνη συμπεριφορά θα χρειαστεί να μείνουν για λίγο σε συγκεκριμένο, βαρετό σημείο του σπιτιού (όχι σκοτεινό, ή απομονωμένο) που θα βρίσκεται εκτός του δωματίου τους. Αυτό το σημείο μπορεί να έχει ένα όνομα ή και όχι (το σημείο της σκέψης για παράδειγμα).

Το παιδικό δωμάτιο είναι ένα δωμάτιο με πολλά όμορφα παιχνίδια - όταν ένα παιδί πηγαίνει στο δωμάτιό του δεν χάνει καποιο προνόμιο και επίσης μαθαίνει να συνδυάζει την παραμονή του εκεί με κάτι δυσάρεστο.

Πόση ώρα διαρκεί το time out?

Ένα λεπτό είναι υπεραρκετό. Σε περίπτωση που έχει συμβεί κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο όπως σημαντικός τραυματισμός/πόνος άλλου παιδιού απο πολυ δυνατό δάγκωμα τότε το time out μπορεί να διαρκέσει και 5 λεπτά.

Απαραίτητες προυποθέσεις για την επιτυχία της στρατηγικής του time out :

Υπομονή: Θα χρειαστεί να επαναληφθεί αρκετές φορές (πάντα μόνο όποτε συμβαίνει η συμπεριφορά για την οποία έχει προειδοποιηθεί οτι οδηγεί σε time out) σε ένα διάστημα αρκετών εβδομάδων για να παρουσιαστεί σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού
Συνέπεια: θα πρέπει να υπάρχει σωστή συνεννόηση μεταξύ όλων των προσώπων τα οποία το προσέχουν (νταντά, νηπιαγωγός) έτσι ώστε η αντιμετώπιση να είναι η ίδια απο όλους.
Αποφυγή σωματικής επαφής: σε περίπτωση που αρνείται το παιδί να πάει λίγο πιο μακριά για το time out, είναι απαραίτητο να μήν το αγκαλιάσετε, αλλά απλώς να το εμποδίσετε να απομακρυνθεί βάζοντας τα χέρια σας σαν "φράκτη".
Μετά το Time out :

δώστε πολύ προσοχή στο παιδί - πείτε του με χαρά ότι πέρασαν τα δύο λεπτά - ρωτήστε το τι σκέφτεται, αν είναι έτοιμο να επιστρέψει.
επιβραβεύστε το που περίμενε όλη την ώρα που του ζητήσατε.
προτείνετε του μια αγαπημένη του δραστηριότητα.
εάν ο τραυματισμός του άλλου παιδιού ήταν πολύ μεγάλος, ρωτάτε το παιδί, "είσαι έτοιμος, σκέφτηκες οτι αυτό που έκανες πόνεσε ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολύ τον Γιάννη? Προσέχουμε τους άλλους." Είναι σημαντικό να μην γίνει μεγάλη ανταλλαγή φράσεων σε αυτή την φάση, αλλά απλώς αυτή η μικρή συνεννόηση και μετά συνέχιση του παιχνιδιού.

Κατά τη διάρκεια του Time out αρνητικοί παράγοντες που πρέπει να αποφευχθούν είναι:

Τιμωρητικός τρόπος ομιλίας. Μπορείτε να είσαστε θυμωμένοι και ο τόνος της φωνής σας να είναι σοβαρός, αλλά προσπαθήστε να μήν χρησιμοποιείτε τις λέξεις "ποτέ", θα το χάσεις "για πάντα", "θα το πετάξω το παιχνίδι" ή "θα το δώσω σε άλλο, καλό παιδάκι". Εάν μπείτε σε αυτή τη διαδικασία το παιδί δεν θα μπορεί να εστιάσει στον συνδυασμό πράξης- αντίδρασης, αλλά θα αισθανθεί "πανικό" απο την τόσο τεράστια τιμωρία και έτσι θα χαθεί ο "εκπαιδευτικός" της χαρακτήρας.
Υπερβολικά μεγάλα χρονικά διαστήματα - ένα λεπτό είναι συνήθως αρκετό, ενώ δύο ή τρία λεπτά είναι ιδανικά για κάτι πιό σοβαρό.
Το να δίνουμε περισσότερη προσοχή στο παιδί το οποίο βρίσκεται στο time out παρά σε αυτό το οποίο ενδεχομένως τραυματίστηκε ή αδικήθηκε. Ή το να μιλάμε στο παιδί που βρίσκεται στο time out. Καλύτερα να ανοίξουμε συζήτηση με αυτόν που ενοχλήθηκε/αδικήθηκε και να τον ρωτήσουμε πως νιώθει. Γρήγορα θα καταλάβει το παιδί που βρίσκεται στο time out ότι προκάλεσε κάτι αρνητικό και θα νιώσει άσχημα για αυτό. Έτσι θα αποφύγει να το επαναλάβει.
Εάν αστειεύεται κάποιος απο όλους, δηλαδή δεν έχει σοβαρό τόνο στη φωνή του δεν θα περαστεί το μύνημα του Time out. Επίσης, αγνοήστε οποιαδήποτε προσπάθεια του παιδιού να κάνει τη συζήτηση αστεία για να αποφύγει έτσι την αρνητική επίπτωση της πράξεώς του.
Παράγοντες που ενδεχομένως να δυσκολέψουν την εφαρμογή του Time out είναι :

Η περίπτωση που ένα παιδί έχει καταλάβει ότι όταν συμπεριφέρεται με ένα τρόπο ανεπιθύμητο υπάρχει μια αρνητική συνέπεια (το time out ) αλλά δεν θέλει να την δεχτεί, και σπρώχνει και χτυπάει όποιον προσπαθεί να του το εξηγήσει και φωνάζει δυνατά. Είναι απαραίτητο εκείνη τη στιγμή να ειπωθεί στο παιδί (απο 3 1/2 ετών) ότι : "Ότι και να κάνεις και να πείς, δεν θα αλλάξει κάτι στους κανόνες που ισχύουν. Το δάγκωμα (ή π.χ. το σπρώξιμο στην τσουλήθρα) δεν επιτρέπεται. Είναι επιλογή σου εάν θέλεις να περάσεις άσχημα μακριά απο τα άλλα παιδιά και μακριά απο τα παιχνίδια που σου αρέσουν, ή εάν θέλεις να περάσεις ωραία και να δέχεσαι τους κανόνες που ισχύουν. Δεν σε αφήνω να με χτυπάς δεν μου αρέσει" και αν χρειαστεί τεντώνοντας σιγά σιγά το χέρι να απομακρύνει το παιδί απο το σώμα του, ακόμα και κρατώντας το απο τα μπράτσα έτσι ώστε να μην μπορεί να πονέσει κάποιον άλλο, ή και τον εαυτό του.
Σε περίπτωση που χρειαστεί να μείνει κάποιο άτομο μαζί με το παιδί κατά τη διάρκεια του time out, είναι καταλυτικό να μην δώσει καθόλου προσοχή στο παιδί, και να μην εμπλακεί σε καμία περεταίρω συζήτηση, μια και στην αντίθετη περίπτωση, το παιδί δυστυχώς επιβραβεύεται για την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του με το να έχει την αποκλειστική προσοχή ενός ατόμου.
Μπορεί ένα παιδί να επαναλαμβάνει συνέχεια μια αρνητική συμπεριφορά (π.χ. σπρώξιμο ενός άλλου παιδιού) για να δεχτεί ακόμα και την ελάχιστη προσοχή που παίρνει απο τον γονέα του ή τη νηπιαγωγό όταν το βάζει για time out. Σε αυτή τη περίπτωση δεν ενδεικνύεται η εφαρμογή του time out. Είναι αναγκαία περισσότερο η συστηματική και έντονη επιβράβευση του συγκεκριμένου παιδιού όταν κάνει κάτι επιθυμητό, και τη στιγμή που είχε μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, η προσοχή του γονέα ή νηπιαγωγού να στραφεί αποκλειστικά στο παιδί το οποίο αδικήθηκε ή ενδεχομένως τραυματίστηκε.


 

["καρέκλα της σκέψης"]

Πάρα πολύ καλό άρθρο!
Εμείς στο σπίτι έχουμε μια "καρέκλα της σκέψης" η οποία είναι διαθέσιμη για τυχόν αταξίες της μικρής. . . .
Τι να κάνουμε? Είναι παιδιά αλλά σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο! 
Φιλιά

Μες το μυαλό μου ήσουν nitsa2009.
Προσπαθούσα να σκεφτώ κόλπα γι αυτό το σοβαρό θέμα και μου τα έφερες έτοιμα !!!!

Πολύ ωραίο το θέμα !

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες και νομίζω είναι η "νέα γενιά" τιμωρίας - εκπαίδευσης και θα συμφωνήσω στο οτι πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σε όλα 

Η προσπάθεια του εφήβου για αυτονομία και ανεξαρτητοποίηση διαταράσσει την ηρεμία και τη σταθερότητα που υπήρχε στις οικογενειακές σχέσεις και τη λανθάνουσα περίοδο της εξέλιξης του παιδιού.
Οι γονείς δεν είναι πλέον σε θέση να κάνουν σχέδια για το παιδί τους και να ασκούν την ίδια επιρροή επάνω του. Αισθάνονται ότι "χάνουν" το παιδί τους καθώς αυτό αποκηρύσσει την κυριαρχία τους και αναζητά καταφύγιο στις παρέες των συνομηλίκων, χωρίς να τους επιτρέπει πλέον να παρεμβαίνουν στην προσωπική του ζωή.
Καθώς από-ιδανικοποιούνται από τους εφήβους, πενθούν για την απώλεια του γονεϊκού ρόλου και των ικανοποιήσεων που τους πρόσφερε η εξάρτηση των παιδιών από το πρόσωπό τους.
Όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία των γονέων να δεχτούν το γεγονός ότι από-ιδανικοποιούνται από τους εφήβους, τόσο πιο επώδυνη και χρονοβόρα θα είναι για τους τελευταίους η διεργασία της ατομικοποίησης και της αυτονομίας.

Οι γονείς μπορεί να αντιδράσουν με επιβολή αυστηρού ελέγχου και απαγορεύσεων για να διατηρήσουν την εξάρτηση του παιδιού προς αυτούς.
Αυτή η αντίδραση είναι πιθανό να οδηγήσει τον έφηβο σε έντονες εκδραματίσεις: αναζήτηση διεγέρσεων μέσα από τη χρήση ουσιών, σεξουαλική ελευθεριότητα, παραπτωματική συμπεριφορά, φυγή από το σπίτι και άλλα.
Στη σύγχρονη κοινωνία, που έχει αποκηρύξει τις παιδαγωγικές πρακτικές του παρελθόντος, πολλοί γονείς, για να αντιδράσουν στην καταπίεση που είχαν υποστεί από τους δικούς τους γονείς, προσπαθούν να μάθουν στα παιδιά να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα.
Στην πραγματικότητα, επιτυγχάνεται το ακριβώς αντίθετο καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα ακαθόριστο πλαίσιο, χωρίς σαφή όρια και την αναγκαία καθοδήγηση των ενηλίκων.

Οι γονείς πρέπει να είναι συναισθηματικά κοντά στους εφήβους, να έχουν την ικανότητα να αντέξουν και να "σηκώσουν" την επιθετικότητα και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που προβάλλουν επάνω τους. Να είναι δυνατοί και σταθεροί, ώστε να επιτρέψουν στα παιδιά τους να τους απομυθοποιήσουν αλλά και να τα βοηθήσουν να αποκαταστήσουν την συναισθηματική τους ισορροπία.

Ο Kohut (1997) θεωρεί πως ένας αποτυχημένος και ευνουχισμένος πατέρας δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί γιατί δεν είναι ικανός να γίνει ο καθρέπτης πάνω στον οποίο ο έφηβος αντανακλά τις επιθυμίες του για δύναμη, δημιουργικότητα και πρωτοβουλία.
Οι γονείς φυσιολογικά αναζητούν τη στήριξη ο ένας από τον άλλον, για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες από τη μεταλλαγή της σχέσης με το παιδί τους. Αυτή η δυνατότητα ωστόσο δεν είναι πάντα εφικτή και αποκαλύπτονται παλιές απωθημένες συγκρούσεις και προκαλούνται καταθλιπτικά συναισθήματα ή αναζητείται ικανοποίηση σε σχέσεις έξω από το γάμο.
Στη σύγχρονη βιβλιογραφία χρησιμοποιείται ο εύστοχος όρος "σύνδρομο της κενής φωλιάς" (empty nest syndrome) για να περιγράψει τις δυσκολίες των γονέων να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται μετά την ανεξαρτητοποίηση των παιδιών.
Επιπλέον, οι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορες προκλήσεις σε ότι αφορά και την προσωπική τους εξέλιξη. Η κρίση της εφηβείας συνήθως συμπίπτει χρονικά με την κρίση της μέσης ηλικίας στους γονείς. Κάνουν έναν απολογισμό για όσες από τις φαντασιώσεις του Ιδεώδους του Εγώ κατόρθωσαν να επιτύχουν ή για όσες έμειναν ανικανοποίητες.
Ξεκινά για αυτούς η περίοδος της βιολογικής κάμψης, τη στιγμή που το σώμα του εφήβου βρίσκεται σε πλήρη άνθηση. Από το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι γονείς από τη ζωή τους μέχρι σήμερα, θα κριθεί και η αντίδραση τους στην αναστάτωση που προκαλεί η εφηβεία.

Οι γονείς επιδίδονται συχνά σε έναν ναρκισσιστικό ανταγωνισμό με τα παιδιά τους, προσπαθώντας να τα μιμηθούν, ή τα πιέζουν να ενηλικιωθούν όσο το δυνατόν ταχύτερα γιατί έτσι δεν θα απειλούνται από τη δύναμη της νεότητάς τους.
Οι γονείς που είναι ναρκισσιστικά ευάλωτου έχουν προβλήματα σε όλες τις φάσεις εξέλιξης των παιδιών τους.

Ανάμεσα στην μητέρα και την έφηβη κόρη αναπτύσσονται σε πολλές περιπτώσεις σχέσεις που σχετίζονται με την αρχή και το τέλος της έμμηνης ρύσης. Η κόρη αποκτά την ικανότητα για σύναψη σεξουαλικών σχέσεων και τεκνοποίηση, ενώ για τη μητέρα η σεξουαλικότητα και η θηλυκότητα υποχωρούν.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως μπορεί να φθονεί την κόρη για τις νέες ιδιότητές της, ενώ ταυτόχρονα η ίδια αισθάνεται λύπη και απόγνωση για τη σταδιακή απώλεια αυτών των ιδιοτήτων.


Οι γονείς εκδηλώνουν και αυτοί, σε ασυνείδητο επίπεδο, αιμομικτικές τάσεις απέναντι στα παιδιά τους οι οποίες προκαλούν άγχος και ενοχές. Οι τάσεις αυτές μπορεί να εκδηλωθούν με ζήλεια του γονέα προς το παιδί του αντίθετου φύλου ή να εκδραματιστούν με τη σύναψη μίας ετερόφυλης σχέσης με ένα αρκετά νεότερο άτομο.
Μπορεί ακόμα να ζηλεύουν τα παιδιά τους γιατί οι ίδιοι είχαν πιο αυστηρούς και απαγορευτικούς γονείς και δεν τους επιτρεπόταν να ζήσουν όλα αυτά που συμβαίνουν στα δικά τους παιδιά.

Οι γονείς γίνονται συχνά αυταρχικοί προς τα παιδιά τους, απαγορεύοντας τη διασκέδαση, τις γνωριμίες με εφήβους του άλλου φύλου, για να αναστέιλουν την έκφραση της δικής τους σεξουαλικότητας, την οποία προβάλλουν στα παιδιά τους (Benedek, 1970).
Αυτή η στάση εκλογικεύεται συνήθως (για παράδειγμα ο πατέρας λέει στον έφηβο ότι είναι επικίνδυνο να γυρνάς τη νύχτα στους δρόμους) και προκαλεί θυμό και αντίδραση από τον έφηβο. Επιπλέον, η αυταρχικότητα των γονιών δημιουργεί συνήθως πολύ αυστηρό Υπερεγώ, το οποίο είναι τιμωρητικό και άτεγκτο, χωρίς να προστατεύει τον ψυχισμό από τις εντάσεις (Winnicott, 1965).
Σε άλλες περιπτώσεις οι γονείς δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη συμβολική απώλεια του παιδιού τους από τον κόλπο της οικογένειας, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουν και την πραγματική απώλεια των δικών τους γονέων που φεύγουν από τη ζωή. Γίνονται και οι ίδιοι "παιδιά χωρίς γονείς" και κατακλύζονται από συναισθήματα μοναξιάς.

Τα "στερεότυπα" για την εφηβεία, σύμφωνα με τον Anthony είναι τα εξής:

•ο έφηβος καταλαμβάνεται από ακατάσχετη σεξουαλική μανία και γίνεται επικίνδυνος ενώ ταυτόχρονα χρειάζεται καθοδήγηση και ενθάρρυνση γιατί είναι ακόμα ανεπαρκής,
•είναι έρμαιο των επιθυμιών του, αποκόπτεται από τους δεσμούς με την οικογένεια χωρίς την ικανότητα να επιβληθεί στα συναισθήματά του, αδυνατεί να προσαρμοστεί σε ένα ενήλικο περιβάλλον ενώ την ίδια στιγμή με την περίεργη συμπεριφορά του κάνει μία απελπισμένη έκκληση για βοήθεια,
•είναι αδίστακτος εκμεταλλευτής και σαδιστής για τους γονείς ενώ για άλλους είναι ένα αγνό και ανυπεράσπιστο θύμα για εκμετάλλευση,
•είναι αντικείμενο φθόνου καθώς κατέχει όλα τα προσόντα και τις ικανότητες που σταδιακά χάνει ο ενήλικας. Ταυτόχρονα είναι αυτός που μπορεί να ικανοποιήσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των γονέων και πρέπει να προστατευθεί και να ενθαρρυνθεί και
•είναι ένας μέλος της οικογένειας που διαταράσσει τις ευαίσθητες ισορροπίες και πρέπει να εκδιωχθεί αλλά και ένα αγαπημένο αντικείμενο που χάθηκε και για το οποίο η οικογένεια πρέπει να πενθήσει.
Είναι εύκολο να διαπιστωθεί η αντιφατικότητα της καθεμιάς από αυτές τις στερεότυπες πεποιθήσεις. Ο γονείς οφείλουν λοιπόν να επιδεικνύουν μία σταθερή αλλά και ευέλικτη στάση απέναντι στους εφήβους, χωρίς να θεωρούν πως έχουν αποτύχει σαν γονείς, βλέποντας τα παιδιά τους να μεταμορφώνονται από την φυσιολογική εξελικτική κρίση της

Πολυ ωραιο θεμα αυτο...εμεις περασαμε τα γνωστα terrible two καιτ ωρα μαλλον περναμε( πιο ηπια βεβαια) τα terrible three...εχει και συνεχεια;

Νομιζω θελει ηρεμια η κατασταση και πολυ υπομονη.
Ενιοτε και η αδιαφορια κανει καλο.
Δλδ παραδειγμα... φωναζει και τσιριζει γιατι θελει να βγει με τη πιζαμα;Του λεμε, οχι αποφασιστικα ,του βγαζουμε 2 ρουχα να διαλεξει και αλλαζουμε δωματιο.
Το παιδι μας ακολουθει και τσιριζει και του το ξαναλεμε και αλλαζουμε δωματιο....μετα απο λιγο πως μεταμορφωνονται;Ουτε γατα ουτε ζημια και τα δικα μας νευρα κροσια!

Εγω ετσι κανω παντως και εχω δει αποτελεσμα.

Νομίζω πως όλα τα παιδιά είναι ίδια

Το παιδι μας ακολουθει και τσιριζει και του το ξαναλεμε και αλλαζουμε δωματιο....μετα απο λιγο πως μεταμορφωνονται;Ουτε γατα ουτε ζημια και τα δικα μας νευρα κροσια!

Αυτή τη μεταμόρφωση πόσες φορές την έχω ζήσει??!!! 
Πρέπει πάντως να αντιλαμβάνονται μέχρι που είναι τα όρια μας γιατί μετά γίνονται παναγίτσες .... τα γλυκά μου 

Ναι μωρε αγγελουδια ειναι...(οταν κοιμουνται....)