Αγαπημένοι γείτονες...

Ας μιλησουμε για τους γείτονες   
Είναι παράξενοι ;
Έχετε έστω τυπικές επαφές με τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, της απέναντι πόρτας ίσως ;
Ειναι αληθεια αυτο που λενε για την αποξενωση στις μεγαλουπόλεις;
Τηρείτε κάποιο μέτρο σε αυτα που κανετε ώστε να μην ενοχλείτε;
Τελικά, θα προτιμούσατε να ζείτε σε μια απόμερη περιοχή ;

Ζω σε μια πολυκατοικία όπου ήμαστε 8 οικογένειες, με όλους έχω τυπικές επαφές '' καλημέρα, τι κάνετε'' και αυτό είναι  όλο.
Όλα τα διαμερίσματα είναι ιδιόκτητα εκτός απο εμάς που νοικιάζουμε.
Νομίζω πως η πολυκατοικία που μένουμε είναι μεγάλη περίπτωση και γενικά η γειτονιά...
η διπλανή μου για παράδειγμα χτες εως και της 2.45 μαγείρευε ( έχει πολύ καλή ηχομόνωση...)
και αυτό γίνεται σχεδόν καθημερινά. Ας μην πω για το ρεπερτόριο καλύτερου σφυρίγματος, παπαγάλος εναντίον γείτονα και πάντα μετά τα μεσάνυχτα.
Κάθε πρωί το πρώτο πράγμα που συναντώ όταν φεύγω είναι τα σκουπίδια τους
τό ίδιο και όταν επιστρέφω. Η διαφορά είναι πως όταν επιστρέφω η σακούλα απο 1 γίνονται 2 ή και 3. Ανοίγω το παράθυρο του κοινόχρηστου
χώρου γιατί βρωμάει και η απο κάτω παραπονιέται οτι κρυώνει η πολυκατοικία.
Ένα πρωί ξύπνησα και βρήκα το αυτοκίνητό μου να έχει λάστιχο, το πάω εδώ ποιο κάτω ( ευτυχώς 500μέτρα) μου λέει σου το ξεφούσκωσαν, την άλλη μέρα μαθαίνω
οτι το έκανε ο αγαπημένος γείτονας, άντρας της μαγείρισσας του μεσονυχτιού επειδή του πήρα το μέρος. 
Την προηγουμένη βδομάδα μου έκανε παρατήρηση ο απέναντι μαγαζάτορας οτι τον ενοχλεί το αυτοκίνητό μου, μου λέει το είχες και  3μέρες χωρίς να το πάρεις. Κάνω την πάπια (αν και νευρόσπαστο εγώ ) γείτονας λέω ας μην μαλώνουμε τώρα.
Στην απέναντι πολυκατοικία έχουμε μια που μετακινεί τους κάδους, φυσάει λέει και η μυρωδιά πάει στο σπίτι της, κάθε βδομάδα έχουμε πήγαινε έλα τους κάδους.
Στο διπλανό διαμέρισμα που συνορεύουν τα μπαλκόνια μας έχουμε τον παππού που όταν ακούει πως είμαι έξω πετάγεται σαν την π@τσα να δει.
Ανυπομονώ πως και πως να σηκωθώ να φύγω άσχετα που το σπίτι και η περιοχή είναι όμορφη.



 

Anastasia2006 ένα πράγμα θα σου πω μόνο : σήμερα έχουμε συνέλευση.  Μένω Ηλιούπολη. Θα ακουστούμε σε όλη την επικράτεια. Δεν ξέρω πού μένεις αλλά φαντάζομαι ότι θα μας ακούσεις κι εσύ!!!  Και αυτά εξ' αιτίας μίας θεοπάλαβης που μένει στον τελευταίο όροφο και κάνει (ή προσπαθεί τουλάχιστον) τη συμβίωση άνω-κάτω    Ευτυχώς το σπίτι δεν είναι δικό μας, μένουμε με ενοίκιο εκεί και πραγματικά συνέχεια σκέφτομαι όταν θα έρθει η στιγμή, πρώτα ο Θεός, να πάρουμε δικό μας σπίτι, πώς θα γίνει να τσεκάρω τους γείτονες (αν είναι ήσυχοι - λογικοί - ειρηνικοί κ.λπ.) και την περιοχή γενικότερα αν θα είναι αυτό που θέλουμε. Μεγάλο πράγμα η καλή γειτνίαση. Αν κάποια στιγμή έχω την οικονομική δυνατότητα σίγουρα θα προτιμήσω να χτίσω εκεί που θέλω, όπως θέλω.
Όσο για αυτά που γράφεις περί αυτοκινήτων και αντιποινών, μας έχει συμβεί και εμάς να σκίσουν το λάστιχο του αυτοκινήτου του άντρα μου. Και όχι μόνο το δικό μας αλλά και άλλων γειτόνων-φίλων. Και το γεγονός ότι φάνηκε πως ήταν κάτι οργανωμένο μας κάνει να πιστεύουμε πως ήταν κάποιο γυγκεκριμένο άτομο που τα κάνει αυτά. Δεν ξέρω τί να πω.  Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Ο κόσμος δεν πάει καλά. Πριν από 2 χρόνια έγινε μια διάρρηξη στο σπίτι μας, ώρα 20.00 που όλοι είναι στα σπίτια τους και κανένας δεν άκουσε τίποτα. ΚΑΙ ΚΑΛΑ. Και του ξεφεύγει ενός μετά από 1-2 μέρες και μας λέει ότι δεν ήταν δύο οι διαρρήκτες, ότι ήταν ένας και πήδηξε από το μπαλκόνι με τα κλεμμένα βαλμένα σε μία μαξιλαροθήκη. Ε, αυτή τη μαξιλαροθήκη ακόμα την ψάχνω... Και μετά, δεν ήξερε πώς να το μαζέψει αυτό που είπε... Τί ψάχνεις... Ασχολούμαστε με τους άλλους μόνο όταν πρόκειται να μας βοηθήσουν ή να τους κουτσομπολεψουμε. Αν κάποιος ζητήσει βοήθεια, τότε όλοι στρέφουν αλλού. Και εγώ όμως δεν έχω κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Έχω κινήσει διαδικασίες με τη Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για τοποθέτηση κάμερας στο μπαλκόνι μου. Και να δω τότε ποιος θα κουνιέται... Αυτά. 

Εγώ δεν θα έλεγα ότι υπάρχει αποξένωση στις μεγαλουπόλεις, γαϊδουριά υπάρχει, και μάλιστα μεγάλη...
Όπως καταλάβατε, από γείτονες έχουμε ψωνίσει ...από σβέρκο... Η πολυκατοικία που μένουμε με τον καλό μου έχει μαζέψει όλα τα μπουμπούκια! Από πού να αρχίσω;;;
Από την από πάνω, που όταν επιτέλους βγάζει τα τακούνια, για το υπόλοιπο της μέρας σέρνει τις παντόφλες της στο πάτωμα; Που δεν κλείνει ποτέ το παράθυρο του φωταγωγού σε μπάνιο και κουζίνα, με αποτέλεσμα όταν ανοίξουμε για λίγο να μαθαίνουμε όοοολα τα νέα της, ακόμα και τους καβγάδες τουςΓια να μην αναφέρω τις επιδόσεις της στο ξεχαρβαλωμένο της κρεβάτι!!! Μάλιστα, μόλις χθες το απόγευμα, το εξυπνοπούλι το αμόρε της μπέρδεψε τον όροφο, και προσπαθούσε με το κλειδί του να μπει στο δικό μας σπίτι. Και αφού είδε ότι δεν τα κατάφερνε, άρχισε να χτυπάει εκνευρισμένα το κουδούνι!!! Και μόλις κατάλαβε τη χαζομάρα του, έγινε καπνός, ούτε λόγος να ζητήσει συγνώμη!!!

Για να μην πω για τη διπλανή, που κάνει διαρκώς φασαρία, χωρίς να υπολογίζει ώρες κοινής ησυχίας ή ότι, τουλάχιστον, δεν ζει σε μονοκατοικία. Παρόλο που το διπλανό σπίτι είναι 110 τ.μ. και το μπαλκόνι σαφώς μεγαλύτερο από το δικό μας, τοποθέτησε τα έπιπλα βεράντας ακριβώς δίπλα στο διαχωριστικό (και δυστυχώς για μας, ακριβώς δίπλα στο διαχωριστικό είναι και το άνοιγμα της δικής μας μπαλκονόπορτας), και τη βγάζει όλη μέρα καθισμένη εκεί, ή με ένα τηλέφωνο στο χέρι ή με φίλους, που πάντα, κατά σύμπτωση, έρχονται μεσημέρι. Πέρυσι το καλοκαίρι δεν τολμούσαμε όχι να κάτσουμε στο μπαλκόνι, αλλά ούτε και να ανοίξουμε τη μπαλκονόπορτα, καθώς οι φωνές της στο τηλ. έφταναν μέχρι την κρεβατοκάμαρα!!! Και δεν μπορώ να σας περιγράψω τι γινόταν όταν είχαν κόσμο... Και, όπως είναι φυσικό, μάθαμε τα πάντα για κείνη, πού δουλεύει, πόσα παίρνει, τι έπαθε ο θείος της και πότε θα βγει από το νοσοκομείο-μέχρι και όταν έμεινε έγκυος,το μάθαμε από τους πρώτους... Δράμα η κατάσταση!!! Ευτυχώς, πρόσφατα γέννησε, και ηρεμήσαμε λιγάκι.

Εμείς, από την πλευρά μας, τηρούμε κατά γράμμα τις ώρες κοινής ησυχίας (ακόμα και στη μετακόμιση), και γενικά προσέχουμε.  Για παράδειγμα, δεν διαννοούμαι να είναι 3 τη νύχτα κι εγώ να βροντάω τις πόρτες, ή να μιλάμε με το Γιάννη από διαφορετικά δωμάτια ο καθένας. Ούτε και να παρκάρω σε ιδιωτικό πάρκινγκ, γιατί δεν βρίσκω άλλη θέση ή βαριέμαι να ψάξω... Είναι καθαρά θέμα παιδείας, κατά τη γνώμη μου. Σε ολόκληρη τη ζωή μου μένω σε πολυκατοικίες, και αυτό που βλέπω εδώ στο καινούριο σπίτι δεν το έχω ξανασυναντήσει... και θεωρείται και καλή περιοχή.

Κατά τα άλλα επαφές δεν έχουμε σχεδόν με κανέναν. Ο αρραβωνιαστικός μου γνωρίζει κάποιους καλύτερα από τις συνελεύσεις, εγώ μόνο 2-3 θυμάμαι και λέω ένα τυπικό "καλημέρα". Και κανένας δεν δείχνει να θέλει να αποκτήσει περισσότερες επαφές με τους υπόλοιπους στην πολυκατοικία, παρόλο που είμαστε σχεδόν όλοι νέα ζευγάρια, χωρίς παιδιά ακόμη. Και σχεδόν όλοι ιδιοκτήτες, όπως και εμείς, πράγμα που σημαίνει ότι θα περάσουμε πολλλάααα χρόνια μαζί.

Πάντως, στην περίπτωση που αλλάξουμε σπίτι στο μέλλον, σίγουρα δεν θα έχει φωταγωγό και κολλητά μπαλκόνια, και θα ελέγξω οπωσδήποτε την ηχομόνωση... Και σίγουρα θα προτιμούσα να ζω σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή, και μάλιστα σε μονοκατοικία.

Επειδή είπα για τους άλλους και για εμάς δεν ανέφερα τίποτα, και δεν είναι σωστό αυτό, να σας πω ότι εμείς όχι μόνο τηρούμε όλους τους κανόνες (ακόμα και τους τύπου : δεν απλώνουμε ρούχα στο μπροστινό μπαλκόνι για να μη χαλάει η φάτσα της πολυκατοικίας !!!!!  ) και ας είμαστε από τους λίγους που τους τηρούν, αλλά πήγαμε και σκάσαμε 6.000 ευρώ για να αγοράσουμε πιάνο με ακουστικά ώστε αν κάποια στιγμή λόγω πίεσης του χρόνου πρέπει να διαβάσω σε ώρες κοινής ησυχίας να μην ενοχλήσω, φυσικά. Και στις συνελεύσεις πάντα ρωτάω αν έχουν πρόβλημα με το πιάνο για τις ώρες μη κοινής ησυχίας που παίζω χωρίς ακουστικά αλλά δεν μου έχουν κάνει ποτέ το παραμικρό παράπονο. Και έχουμε την παλαβή να βάζει όπερα στις 7.00 το πρωί στη διαπασόν που ναι, εντάξει 7.00 το πρωί δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας αλλά δεν είναι και το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο να ακούς όπερα εκείνη την ώρα και εσύ και όλη η Ηλιούπολη μαζί!!!
Κατά τα άλλα, εκτός του ότι τηρούμε τα πάντα ότι πρέπει, βοηθάμε και στις δουλειές της πολυκατοικίας (όπου δεν έχουμε άνθρωπο για αυτές) όπως στα ποτίσματα των κήπων, στα κλαδέματα, στα διάφορα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν όχι από υποχρέωση αλλά γιατί μας αρέσει και όταν έχουμε χρόνο το βλέπουμε και σαν χόμπυ.
Όσο για τα παρκαρίσματα... Τις προάλλες παρκάραμε κανονικά, όχι σε χώρο πάρκινγκ βέβαια και βγαίνει μια κυριούλα και κολάει χαρτί να το πάρουμε. Και όταν ρωτήσαμε το γιατί μας απάντησε ευθαρσώς ότι εκείνη μένει στη γειτονιά 40 χρόνια και δεν ήρθαμε εμέις λέει να της πάρουμε τις θέσεις...!!!  Για τέτοια πράγματα μιλάμε... Τρέλα - τρέλα... 

Παιδιά καλησπέρα!Όλα αυτά τα ωραία τα έζησα κι εγώ στην Αθήνα από φοιτήτρια και μετά με τον άντρα μου.Γι αυτό μόλις κατεβήκαμε Χανιά,φτιάξαμε το σπίτι μας σ'ένα οικόπεδο που είχαμε έξω από την πόλη,με δέντρα και φράχτες γύρω γύρω και τους γείτονες αρκετά μακριά.Μπορεί να είναι λίγο απομονωμένα και να χρειάζεται να βγεις με το αμάξι ή το ποδήλατο για να αγοράσεις το παραμικρό,αλλά το προτιμώ χίλιες φορές,παρά να έχω τον κάθε γάιδαρο στο κεφάλι μου και να φωνάζω συνέχεια σουτ και σουτ στα παιδιά μου για να μην κάνουν φασαρία.Τουλάχιστον εδώ τρέχουν και φωνάζουν ανενόχλητα.

Κορίτσια με κάνατε και γέλασα.Δυστυχώς αυτά έχουν οι πολυκατοικίες και όσο πάνε και χειροτερεύουν οι άνθρωποι.
Εγώ είμαι σε δυόροφη πολυκατοικία με 10 διαμερίσματα οχι και πολύ καινούρια αλλά δεν έχω σχέση με κανένα μόνο
τα τυπικά καλημέρα καληνύχτα.Βέβαια δεν έχω και τους καλύτερους γείτονες οι μισοί είναι ξένοι όχι ότι έχω κάτι με
τούς ανθρώπους αλλά μένουν πολύ μαζί ησυχία το μεσημέρι δεν ξέρουμε τι θα πει.Ασε που από τότε που μετακόμισα χτυπάνε
ότι ώρα θέλουν το θυροτηλέφωνο να τούς ανοίγω.Φρίκη θ αρχίσω σιγά σιγά να ψάχνω για άλλο.Οσο για τούς απέναντί μου
μια ξινίλα σε βλέπουν και δεν σου λένε ούτε καλημέρα .Ντέμυ είσαι τυχερή που μένεις μόνη σου και κάνεις ότι σου αρέσει.
Αμ το άλλο με το πού κουβαλήσαμε ξυπνάει ο άντρας μου να πάει για δουλειά με το αμάξι και μας είχαν σπάσει και τους
δυό καθρέφτες.Δυστυχώς είναι γαιδούρια με όλη τη σημασία της λέξεως.

Αναστασία καταπληκτικό το θέμα σου. Να με συγχωρείτε αλλά γέλασα με πολλά απο αυτά που γράφετε και με πολλά θύμωσα με τους γείτονές σας.
Πιστεύω οτι είναι θέμα παιδείας αλλά και ανθρωπιάς (την οποία έχουμε χάσει)
Εμείς πρόβλημα με γειτονικά σπίτια δεν έχουμε ιδιαίτερο αλλά έχουμε με γειτονικά μαγαζιά που βάζουν την μουσική στη διαπασών και δεν μας αφήνουν να κλείσουμε μάτι ειδικά τα Σαββατόβραδα. Δεν συζητάω για ώρες κοινής ησυχίας φυσικά που τις έχουμε ξεχασμένες ΠΣΚ.

Οταν έμενα με τους γονείς μου το χειρότερο πρόβλημα που είχαμε πάντα ήταν οτι όπου και αν είχαμε μείνει στην γειτονιά υπήρχε πάντα μια κουτσομπόλα κολλημένη πίσω απο ένα τζάμι να το "καθαρίζει" Ουφ Δεν αντέχω με τίποτα τα κουτσομπολιά.

Ντέμη μια χαρά είσαστε εσείς εκεί στα μαγευτικά Χανιά που παρεπιπτόντως έχω και μια καταγωγή (απο την γιαγιά μου) αλλά και συγγενείς στο κέντρο των Χανίων

Πω πω βρε κορίτσια τι ζείτε!
Εγώ ευτυχώς ζω σε μονοκατοικία και δεν έχω παράπονο από τους γείτονές μου, μιας και σε όλο το μήκος του δρόμου μας είναι μόνο μονοκατοικίες, οπότε γνωριζόμαστε από παιδιά.
Παρκάρουμε μπροστά στο πάρκινγκ του γείτονα και εκείνος με ευγένεια μας ζητά να μετακινήσουμε το αυτοκίνητό μας να φύγει.
Αφήνω τα κλειδιά του σπιτιού μου στη γειτόνισσα το καλοκαίρι για να μου ποτίζει.
Όταν έχουμε γλέντι το χαίρεται και ο γείτονας και πολλές φορές έχουμε γεμίσει το στενό μας από αυτοκίνητα φίλων και συγγενών και δεν διαμαρτύρεται κανείς.

Anastasia, ψόφισα στο γέλιο με τον παπαγάλο.
Για έχε το νου σου να το τσακώσεις το βρωμόπουλο! Ξέρεις τι ωραία σούπα κάνει?

Τελικά η συγκατοίκηση είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ειδικά όταν όλοι δεν είναι διατεθειμένοι γι αυτή 
Γέλασα πολύ με τις καταστάσεις που περιγράφετε, φαντάζουν πολύ σουρεαλιστικές....και κατέληξα στο συμπέρασμα πως η καλή μόνωση είναι άκρως απαραίτητη 
Εμείς μένουμε Πειραιά, σε 5 όροφη πολυκατοικία, η οποία είναι οικογενειακή.
Έχει 5 διαμερίσματα, και σε κάθε όροφο μένει και κάποιος συγγενής εκτός του 2ου που το ενοικιάζει μια οικογένεια με 2 παιδάκια 3χρονα. Το μοναδικό πρόβλημα, είναι αυτά τα πιτσιρικάκια τα οποία προφανώς κοιμούνται πολύυυυ αργά το βράδυ!!!
Έτσι κάθε βράδυ, γύρω στις 11 ξεκινά ο καλπασμός   
Σκεφτείτε πως εμείς μένουμε στον τελευταίο όροφο, και δεν είναι λίγες οι φορές που πεταγόμαστε από το κρεββάτι, νομίζοντας πως κάποιος πυροβολεί ή πως ξεκίνησε η επέλαση των βαρβάρων  Τα πεθερικά μου, που μένουν ακριβώς από κάτω τους, περνούν όλο το μαρτύριο, οι οποίοι ουκ ολίγες φορές τους έχουν χτυπήσει την πόρτα για παρατήρηση...αλλά τι να κάνεις....παιδάκια είναι. Θα σταματήσουν απόψε, αλλά αύριο είναι μια καινούρια μέρα γι αυτά 
Άλλα προβλήματα δεν υπάρχουν, πάρκινγκ έχουμε την τύχη να έχουμε άφθονο, οι γύρω γείτονες είναι φιλικοί κι έχουμε τις τυπικές σχέσεις "καλημεροκαλησπέρας", οπότε θα συμπεριλάβω τον εαυτό μου στους "τυχερούς" 

Πράγματι δύσκολη η συγκατοίκηση σε πολυκατοικία.
Κι εγώ σε πολυκατοικία μένω με 6 ορόφους και 18 περίπου διαμερίσματα.
Δυστυχώς κι εμείς μια τυπική καλημέρα, καλησπέρα έχουμε αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχουμε προβλήματα (εκτός από 2 γριες στον 3ο όροφο που δημιουργούν προβλήματα με το να κάνουν παρατηρήσεις και έλεγχο στα κοινόχρηστα, την καθαρίστρια, το πετρέλαιο κλπ και να είναι αντίθετες σε οτιδήποτε θέλουμε να φτιάξουμε στην πολυκατοικία).

Ευτυχώς είναι ήσυχη η πολυκατοικία και οι γείτονές μου από τη δεξιά μεριά συνήθως λείπουν, ειδικά τα καλοκαίρια πάνε στο νησί τους και λείπουν για μήνες. Από την αριστερή πάλι λες και δεν υπάρχουν. Από πάνω μου μένει μια γιαγιά που δεν ακούει.....

Εδώ και 2 περίπου μήνες η δεξιά μου γειτόνισα πήρε και 3 γατάκια (τα 2 τα κράτησε τελικά) τα οποία μας επισκέπτονται συχνά πυκνά (η καλύτερή μας τα περιμένουμε πως και πως) και έχουμε καταφέρει να κάνουν πολύ παρέα με το σκύλο μου, όλα καλά δηλαδή !!!!!

Τελικά μάλλον εγώ θα πρέπει να είμαι αυτή που ενοχλώ τους άλλους (αν και ποτέ δεν έχουν παραπονεθεί) γιατί ο γιόκας μου  δεν είναι το πιο υπάκουο παιδι στον κόσμο  και είμαι η μόνη που ακούγομαι.......

Κατά τα άλλα μάλλον είμαι τυχερή που μένω σε αυτή την πολυκατοικία.

Πολύ ωραίο θέμα!
Εγώ έχω περάσει και απο τις δύο εκδοχές, απο πολυκατοικία και απο μονοκατοικία. Η καλη "συμβίωση" είναι σίγουρα θέμα παιδείας και αξιοπρέπειας... Πιο δύσκολα βέβαια ήταν στην πολυκατοικία, ακόμα και σε ιδιόκτητο διαμέρισμα, που ο καθένας πίστευε οτι κάνει οτι θέλει, απο τους κοινόχρηστους χώρους και το δρόμο μέχρι το αγορασμένο πάρκιν και την βεράντα μου!!!!!!!!!!!!!!!   Είχαμε και εμείς το "δεν απλώνω ρούχα σε κανένα μπαλκόνι γιατί χαλάει η εμφάνιση της πολυκατοικίας- μόνο σε απλώστρα", το "δεν ρίχνουμε νερά " ενω αυτή που έκανε τα παράπονα έπλενε τα δικά της και ας είχες εσυ τραπέζι στον απο κάτω όροφο και πολλα τέτοια χαριτωμένα που διάβασα και πιο πάνω Πιστευώ πάντως οτι συνήθως την πατάμε εμείς οι τυπικοί, που δεν θέλουμε να δίνουμε δικαίωμα
Είχαμε βέβαια τα καλημεροκαλησπέρα, τα τι κανουν τα παιδάκια? πώς μεγάλωσαν έτσι? αλλά αν έδινες λίγο θάρρος δεν ίσχυε τίποτα απο το καταστατικό της πολυκατοικίας για αυτούς αλλά μόνο για εσένα!  Τα τελευταία χρόνια  φτιάξαμε τη δική μας μονοκατοικία, με  μεγάλους εξωτερικούς χώρους, που για εμένα είναι πολύ σημαντικό όταν έχεις μικρά παιδιά.   Οπότε δεν ενοχλώ κανέναν και δεν με ενοχλεί κανένας!  Τα τυπικά καλημεροκαλησπέρα με όλους , λίγο πιο στενές σχέσεις με δύο- τρείς, ακολουθώ πιστά τους κανόνες παιδείας και αξιοπρέπειας  και πάντα  το λέω όταν με ενοχλούν για να μην αφήνω περιθώρια! Τώρα που μεγάλωσα ακολουθώ  το "των φρονίμων τα παιδιά πρίν πεινάσουν μαγειρευουν"

Anastasia, ψόφισα στο γέλιο με τον παπαγάλο.   
Για έχε το νου σου να το τσακώσεις το βρωμόπουλο! Ξέρεις τι ωραία σούπα κάνει?

έχω και εγώ ένα καναρίνι, το πρόβλημα δεν είναι το πουλί αλλά αυτός που 2 τα μεσάνυχτα έρχεται σε τσακίρ κέφι και
σφυρίζει, ε το πουλί τι θα κάνει ;
θέλω να βγάλω ένα βράδυ τον σκύλο στο μπαλκόνι απο την μεριά του αλλά σκέφτομαι τους άλλους τριγύρω 
 

χαχα ωραιο θεμα... εγω οταν παω στου Αρη επειδη μιλαω δυνατα καθε φορα σουτ σουτ θα σ ακουν οι γειτονες
βρε παιδι μου αλλη δουλεια δεν εχουν ε,μα πια...
εγω ευτυχως μενω σε χωριο και δεν εχω  το προβλημα που εχετε εσεις σις πολυκατοικιες αλλα εχουμε αλλα
π.χ. εχω μια θεια καθε μερα 8παρα εχρεται με ξυπναει να δω την πιεση της 90χρονων 
τα αδιακριτα βλεμματα δεν το συζητω...τα νεα μαθαινονται πιο σε ταχυτητα φωτος...
αλλα μπορω και 3 το μεσημερι αν θελω να βαλω τερμα τον Βασιλη να ακουω(Παπακωνσταντινου) και να μην μου κανει κανεις παρατηρηση

...το πρόβλημα δεν είναι το πουλί αλλά αυτός που 2 τα μεσάνυχτα έρχεται σε τσακίρ κέφι και
σφυρίζει, ε το πουλί τι θα κάνει ;

Τότε να τον φωνάξεις ένα βράδυ σε δείπνο... Ξέρεις τι ωραία κοκκαλόσουπα κάνουν οι σφυριχτρούληδες?