Να συλληφθεί το ντουμάνι!

Να συλληφθεί το ντουμάνι!
Εκδόσεις Καστανιώτη

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς. Αγάπησε το λαϊκό τραγούδι και έχει γράψει τους στίχους 1.200 τραγουδιών. Συνεργάτες του υπήρξαν οι σημαντικότεροι Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές. Στο βιβλίο του αυτό προσπαθεί μεσα από τη δημοσιογραφική έρευνα και μαρτυρίες ανθρώπων της εποχής να ανακαλύψει τα ίχνη του ρεμπέτικου. Πότε πρωτοακούστε το ρεμπέτικο τραγούδι και απο ποιούς, πότε μπήκε το μπουζούκι στα ελληνικά μουσικά δρώμενα και ποια η καταγωγή του. Ποια η θέση του χασισιού στους ρεμπέτικους κύκλους της εποχής και ποια της αστυνομίας.


«O Aνέστης Δελιάς ήταν μπουζουκάκι καλό, είχε και στοματάκι, ήταν ωραίος. Eίχε μια γκόμενα πουτάνα, στα Bούρλα. Aυτή ήτανε πρεζού. Έκανε βίζιτες, να πούμε, αλλά δεν ήθελε να την πάρουνε χαμπάρι. Και αυτός ο ηλίθιος, να πούμε, δεν την είχε καταλάβει. Και μένανε σε ένα παραγκάκι στα Χιώτικα. Στον ʼγιο Διονύση. Εκεί που είναι τα Βούρλα, από κάτω ήταν τα Χιώτικα, που λέγανε. Όπως κοιμότανε λοιπόν ο Ανέστης μαζί της, να πούμε, τώρα τον εγουστάριζε βέβαια, ήθελε να τον κάνει κτήμα της. Του έκανε ένα γιουχ, δηλαδή όπως παίρνουμε ένα χαρτί, να πούμε, το στρίβουμε και το κάνουμε σαν χωνάκι, έτσι όπως το τσιγάρο. Του ’βαζε λοιπόν την πρέζα στο χωνάκι. Αυτός κοιμότανε, να πούμε, αυτή παρακολουθούσε την αναπνοή του. Με το που έκανε να αρχίσει να κοιμάται, του ’βαζε το χωνάκι. Έτσι την έπαιρνε την πρέζα αυτός. Mία, δύο, τρεις, πέντε. Δεν το καταλάβαινε. H ηρωίνη τώρα, αν την πιεις πέντε φορές, τσιμπήθηκες. Tην άρπαξες. Την τέταρτη φορά, λοιπόν, σηκώθηκε, κρυάδες, κομάρες, ρίγους, η κοιλιά του τον πόναγε. Μου το είχε πει ο ίδιος εμένα, μετά. Της λέει, ρε συ Κούλα, της λέει, τι έχω, δεν ξέρω τι έχω, τρέμω, ξέρω γω. Ρίξε μου ρούχα απάνω μου. Μπα, τίποτα δεν έχεις, λέει, θα σου δώκω, λέει, μια σκόνη, λέει, που είναι, λέει, για τις κρυάδες, λέει, γι’ αυτά. Μόλις την ήπιε, ουπ, έγινε στα γρήγορα καλά. Την άλλη μέρα άρρωστος πάλι. Σου λέει, ας πιω άλλη μια ψιλούλα μήπως γίνω πάλι καλά. Και αυτό ήτανε, Λευτέρη μου. Μία, δύο, τρεις, τον έκανε πρεζάκιαΙ» (Aπό την αφήγηση του Στέλιου Kηρομύτη)
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)