Ανακοίνωση: «O Αχιλλέας είναι ένα μελαχρινό λεπτοκαμωμένο αγοράκι ηλικίας 6 χρονών με ωραία μαύρα μάτια. Από την ηλικία 2 μηνών μεγαλώνει στο Κέντρο Βρεφών «Η ΜΗΤΕΡΑ» όπου τον εμπιστεύτηκε η νεαρή τσιγγάνα μητέρα του λόγω σοβαρού υποσιτισμού. Ο Αχιλλέας όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να αποκατασταθεί σε οικογένεια. Έχει καλό νοητικό δυναμικό όμως η μακρά παραμονή του στο ίδρυμα έχει επηρεάσει ιδιαίτερα την συμπεριφορά του την σοβαρή υπερκινητικότητα την οποία έχει. Πάντα προσπαθεί να προκαλέσει την προσοχή των μεγάλων, έχει ανάγκη από προσοχή και το «φωνάζει». Πιστεύουμε ότι αν βρεθεί μία οικογένεια που θα αποδεχθεί τις ιδιαιτερότητες του Αχιλλέα θα βελτιωθεί η συμπεριφορά του και θα αναπτύξει το δυναμικό του. Το Κέντρο Βρεφών «Η ΜΗΤΕΡΑ» αναζητά γονείς, που θα προσφέρουν στον Αχιλλέα την ευκαιρία να μεγαλώσει στην οικογένεια τους. Επισημαίνεται ότι θα δοθεί αυξημένο επίδομα και θα στηριχτούν σε όλες τις προσπάθειες τους».
Την ανακοίνωση αυτή μου την έστειλαν από το Μητέρα πριν 2-3 μέρες. Την έβαλα στην άκρη μαζί με τις άλλες εκκρεμότητες. Δεν θα έπρεπε. Ο Αχιλλέας δεν μου είναι ένας ξένος. Τον συνάντησα μια μέρα που έβρεχε. Πάσχα. Η Αττική οδός ήταν ένα ποτάμι με χαμογελαστές οικογένειες. Στην δεξιά λωρίδα ένα άσπρο αμάξι με μια τεράστια σχάρα και δυο παραμορφωμένα χαρτόκουτα «απολάμβανε» σιγά σιγά τα χιλιόμετρα. Μάνα, πατέρας και 2-3 παιδιά που ανοιγόκλειναν συνεχώς τα στόματα τους. Κάπου ίσως θα τους περίμενε ένας παππούς και μια γιαγιά. Ένα μεγάλο δωμάτιο με πολλά κρεβάτια, πιατέλες με κουλουράκια και κόκκινα αβγά. Αφαιρέθηκα. Λίγο ακόμα και θα έχανα την «έξοδο 7». Μέχρι να φτάσω στο «Μητέρα» η βροχή είχε σταματήσει. Λουλούδια ανθισμένα και παιδιά που τιτίβιζαν πριν τον μεσημεριανό ύπνο. Ο Αχιλλέας με περίμενε στο «σπίτι» του.
«Δυο μεγάλα μάτια μέσα σε μια κουβέρτα». Αυτό θυμούνται οι γυναίκες που το πρωτοαγκάλιασαν. Στο Παίδων το παρέδωσε η ίδια του η μητέρα. Ήταν τότε 50 ημερών. Στα «έκτακτα» διαγνώσθηκε «σοβαρός υποσιτισμός». Μετά από 20 ημέρες νοσηλείας, τον Φεβρουάριο του 2005, «το μωρό με τα μεγάλα μάτια», παραδόθηκε στο 7ο περίπτερο του «Μητέρα». «Αδύνατος, πολύ αδύνατος, τόσο που φοβόσουν να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου».
Αλλά τι σας λέω τώρα... Ο Αχιλλέας, παίδαρος πια, με περίμενε όρθιος στην πόρτα. Έπιασε αμέσως το χέρι του και τράβηξε για τον κήπο. «Συνέχεια θέλει να είναι στη φύση. Να κυνηγάει τα πουλιά και τις γάτες. Να ανεβαίνει στα δέντρα. Να κάνει σπιτάκια με πέτρες και χώματα». Μια χελώνα που είχε χάσει το δρόμο της ήρθε και στάθηκε μπροστά μας. Ο Αχιλλέας κρύφτηκε πίσω μου και περίμενε. Δεν ήξερα αν φοβήθηκε ή αν έπαιζε. «Να την πάμε στα χόρτα;». Η ιδέα τον ενθουσίασε. Μόλις ξαναπάτησε χώμα η χελώνα ξεθάρρεψε και άρχισε να τρέχει. Μαζί της και ο Αχιλλέας. Είχε πια αφήσει το χέρι μου και οδηγούσε τη χελώνα προς το «δάσος». «Να πας στην μαμά σου», της είπε σιγανά. Η χελώνα συνέχισε να τρέχει. «Να πας στη μαμά σου» της φώναξε, ευχαριστημένος μάλλον, για τη σκέψη του. Η χελώνα χάνεται και στα χόρτα και αυτός κάθεται δίπλα μου στο πεζούλι. «Όλα τα μωρά φεύγουν, εγώ γιατί μένω;» με ρωτάει ψιθυριστά. Ταρακουνήθηκα σαν να είχα φάει χαστούκι.
πηγή:
www.protagon.gr
Αποστολέας
Εκτύπωση
Σύνθετη αναζήτηση
