ΕΙΜΑΙ ΣΥΛΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΣΤΕΡΟΠΗ (Παιδικό Παραμύθι)

Καλησπέρα!!
Σας παραθέτω το πρώτο παιδικό παραμύθι που έγραψα ...το έχω δώσει σε καποιους εδοτικούς οικους και περιμένω την απάντησή τους!
Η γνώμη σας, καθώς φυσικά και των παιδιών σας ...είναι για μένα πολύτιμη!!!  
 
ΕΙΜΑΙ ΣΥΛΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΣΤΕΡΟΠΗ
‘’O εγωισμός των ανθρώπων’’ ΜΕΡΟΣ Α'


Γεια σας!

Είμαι συλφίδα και με λένε Αστερόπη. Πάντα ήθελα να είμαι όμορφη. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρατούσα στο χέρι μου έναν καθρέφτη και έφτιαχνα τα μαλλιά μου ή κοίταζα τα δόντια μου αν είναι καθαρά. Τώρα θα μου πείτε …πού έβρισκα καθρέφτη πεταμένο πάνω στον ουρανό εφ’ όσων εγώ δεν είμαι άνθρωπος αλλά αερικό… Θα σας εξηγήσω αμέσως!
Πίσω στην πλάτη μου έχω δυο γαλάζια φτερά που άμα τα κουνήσω ελαφριά αρχίζω και πετάω. Φτάνω τόσο ψηλά που αγγίζω το φεγγάρι. Ε! Το φεγγάρι είναι ο καθρέφτης μου!  Έτσι ασημένιο που είναι και γυαλίζει βλέπω μέσα το είδωλό μου και το θαυμάζω.
Αχ… Το αγαπώ πολύ το φεγγάρι… μη του το πείτε όμως άμα το δείτε ποτέ από κοντά… Mάλλον είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Κάθε φορά που έχει πανσέληνο με πιάνει κάτι που δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς. Θα προσπαθήσω όμως να σας το περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ. Αρχίζω και έχω δυνατούς πόνους στο στομάχι, δένεται ένας κόμπος στο λαιμό μου, η καρδιά μου αρχίζει και χορεύει και όταν το κοιτάζω στα μάτια κοκκινίζω… Άμα δεν είναι έρωτας αυτός τότε τι είναι; 
Παλιά συνήθιζα να κοιτάζομαι σε λίμνες και θάλασσες.
Τώρα όμως που οι άνθρωποι τις βρώμισαν, μου έμεινε μόνο το φεγγάρι για να καθρεφτίζομαι. Τι; Στ’ αλήθεια δεν το ξέρατε; Οι θάλασσες έχουν γίνει πολύ βρώμικες… τόσο πολύ που ακόμα και τα ψάρια που ζουν μέσα σ’ αυτές αρρωσταίνουν. Κάποτε γνώρισα ένα ψάρι, το Βρασίδα που ήταν πολύ άρρωστο. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε αλλά το χρώμα του ήταν μαύρο με πολλές κόκκινες βούλες.
Τον ρώτησα αν είχε ιλαρά αλλά ο Βρασίδας μου είπε πως αυτή η αρρώστια βγαίνει μόνο στους ανθρώπους. Αυτός έπασχε από κάτι άλλο που τώρα δεν θυμάμαι πώς μου το είπε…
Εγώ είμαι νεράιδα του αέρα και έτσι δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω να γίνει καλά. Του είπα να πάει να βρει τη σειρήνα Γενοβέφα που είναι η νεράιδα της θάλασσας, για να τον βοηθήσει.  Τώρα… τον βοήθησε δεν τον βοήθησε; δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ γιατί όταν ξαναπέρασα από εκείνο το σημείο ο Βρασίδας δεν ήταν πια εκεί.

Εμείς τα νεραϊδοκόριτσα είμαστε χωρισμένα και μοιρασμένα στον κόσμο ανάλογα με τα στοιχεία της φύσης που κατέχουμε. Συγκεκριμένα έχουμε τέσσερα βασίλεια. Στη γη κάνουν κουμάντο οι Μοίρες, οι νάνοι και τα ξωτικά, στη θάλασσα οι Σειρήνες, οι  Νηρηίδες και οι Βρυσηίδες, στη φωτιά οι Σαλαμάνδρες και στον αέρα εμείς οι Συλφίδες
Όταν έχεις συνηθίσεις να ζεις στον κόσμο του αιθέρα παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Τουλάχιστον εγώ αυτό έπαθα. Τι με βρήκε τώρα και πήγα κι έκανα φίλη μου τη Βαλεντίνη που είναι έξι χρονών άνθρωπος… δεν ξέρω.  Δε λέω… είναι αγνό και καλό πλάσμα αλλά ώρες-ώρες νοιώθω πως δεν ταιριάζουμε καθόλου… Έχει μια παιδική αφέλεια που άλλες φορές με εκνευρίζει κι άλλες φορές με γοητεύει αφάνταστα…
Την πρώτη φορά που την είδα ήταν χωμένη με το κεφάλι μέσα στον κήπο της μάνας της και πότιζε τα λουλούδια μ’ ένα τεράστιο κόκκινο ποτιστήρι. Την πλησίασα, κούνησα τα γαλάζια φτερά μου δίπλα της και της χαμογέλασα πλατιά. Με τα πιο ευγενικά λόγια που βρήκα την παρακάλεσα να μην ρίχνει πολύ νερό στα φυτά γιατί έτσι θα φύγει όλη η ζάχαρη που είναι πασπαλισμένα και θα μείνω νηστική… κι αυτή έβαλε τα κλάματα γιατί νόμισε πως τη μάλωσα. Ύστερα έτρεξε και χώθηκε μέσα στο σπίτι της και δεν μου μιλούσε… Την άλλη μέρα βέβαια κατάλαβε το λάθος της και μου ζήτησε συγνώμη…. Έτσι γίναμε φίλες.

Λοιπόν οι άνθρωποι ακόμα κι όταν είναι μικροί σε ηλικία κουβαλάνε πάνω τους πολύ μεγάλο εγωισμό. Ώρες-ώρες απορώ πώς τον σηκώνουν και δεν πέφτουν. Τώρα μπορεί να μην ξέρετε τι σημαίνει ακριβώς αυτή η λέξη. Θα προσπαθήσω να σας την εξηγήσω με απλά λόγια.
Εγωισμός είναι μια μανία που κάνει εσάς τους ανθρώπους να φέρεστε ακολουθώντας το ατομικό σας συμφέρον και ν’ αγαπάτε μόνο τον εαυτό σας. Προσπαθείτε να επιβληθείτε με αλαζονεία, ξιπασιά και στο τέλος… καταστρέφετε εσάς τους ίδιους. Κάποτε μάλιστα είδα κάποιον να καταστρέφεται ολοσχερώς. Αγαπούσε μια κοπέλα… τόσο πολύ αλλά στο τέλος την έχασε για πάντα… και για όλα έφταιγε αυτός ο παλιοεγωισμός που τον είχε πιάσει, που ωστόσο εκείνος τον ονόμαζε περηφάνια. Ήταν τόσο τυφλωμένος που ακόμα και τη στιγμή που είδε την κοπέλα να φεύγει με τις βαλίτσες της δεν προσπάθησε να τη σταματήσει… έτσι μια ακόμα αγάπη πετάχτηκε στα σκουπίδια κι ήταν κρίμα…
Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ από εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να βοηθάω με όποιο τρόπο μπορώ τα ζευγάρια που αγαπιούνται και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Εσείς οι άνθρωποι το παθαίνετε συχνά αυτό. 
Το ίδιο πράγμα έχουν πάθει η Αγνή και ο Χρύσανθος…. Αλλά για να καταλάβετε τι ακριβώς σας λέω θα πρέπει να πάρω τα πράγματα από την αρχή… Ουφ! Αρχίζω!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγνή, ένα όμορφο κορίτσι με γαλάζια μάτια και μαύρα μαλλιά που γνώρισε το Χρύσανθο.  Ο Χρύσανθος ήταν ξανθός, εξού και το όνομά του… και είχε μάτια τόσο φωτεινά, ίδια με του ήλιου. Είχε μεγάλο μπόι και ήταν τόσο μεγαλόσωμος που έμοιαζε με γίγαντα. Μιλούσε όμως ευγενικά και πράα.  Ήταν και οι δύο μεγάλοι άνθρωποι, σαν να λέμε ενήλικες. Ο Χρύσανθος ήταν πολύ ερωτευμένος με την Αγνή και η Αγνή πολύ ερωτευμένη με το Χρύσανθο. Οι δυο τους περνούσαν πολλές ώρες μαζί και είχαν γίνει σχεδόν αυτοκόλλητοι.
Το παλικάρι ζούσε μόνο του σ’ ένα ξύλινο σπίτι πάνω στο βουνό. Το σπίτι αυτό είχε και μια μεγάλη σοφίτα που όταν έβρεχε ακουγόταν το νερό που κυλούσε πάνω στα κεραμίδια. Περιττό να σας πω τι χαρά έκαναν οι νεράιδες του νερού όταν το άκουγαν να τρέχει! Τα κελαρυστά γέλια που βάζανε ακουγόντουσαν μέχρι τη θάλασσα και τρόμαζαν τις γοργόνες που κοιμόντουσαν στην επιφάνεια.
Το κορίτσι με τα ολόμαυρα μαλλιά μετά από λίγο καιρό, πήρε τα πράγματά του και πήγε να μείνει στο ξύλινο σπίτι του καλού της. Δεν μπορούσε να κοιμάται μακριά του. Τόσο πολύ τον αγαπούσε… Αλλά κι εκείνος μη νομίζετε πως πήγαινε πίσω… 
Την αγαπούσε και την πρόσεχε όσο περισσότερο μπορούσε. Τα βράδια την κρατούσε μέσα στην αγκαλιά του και της τραγουδούσε στο αυτί όμορφα τραγούδια.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά γίνονταν πριν από ένα χρόνο… μετά τα σύννεφα της σχέσης τους άρχισαν να πυκνώνουν και ν’ αλλάζουν χρώμα.
Από ροζ και κόκκινα που ήταν, άρχισαν να βάφονται με το πράσινο του θυμού, το κίτρινο της μυστικοπάθειας και το γκρι της ανακατεμένης στάχτης.
Δεν ξέρω τι έφταιξε και άρχισαν ξαφνικά να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και να μη μιλάνε μεταξύ τους. Ποιος ξέρει; Μπορεί να ήπιαν κατά λάθος το αμίλητο νερό που φτιάχνουν οι σειρήνες….

Αχ! Αυτές τις νεράιδες έτσι και τις πιάσω ποτέ στα χέρια μου θα δουν τι έχουν να πάθουν. Είναι πολύ πονηρές και πολλές φορές ζηλεύουν και χρησιμοποιούν τα μάγια τους ενάντια στους ανθρώπους. Αλλά πού να τις βρω? Είναι χαμένες μέσα στους ωκεανούς, τα ποτάμια και τις λίμνες…
Τώρα που το καλοσκέφτομαι… νομίζω πως η Γενοβέφα δεν πρέπει να έσωσε τελικά το Βρασίδα. Θαρρώ πως αυτή η σειρήνα είναι τόσο ζηλιάρα και εγωπαθής που ασχολείται μόνο με το πώς θα εμπλουτίσει τη συλλογή των απολιθωμένων αχινών που έχει. Νομίζει πως είναι αστέρια που έχουν πέσει στο νερό και τα μαζεύει  για να τα έχει φυλακτό.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, η Αγνή σκεφτόταν να εγκαταλείψει το Χρύσανθο γιατί έβλεπε πως είχε αλλάξει τη συμπεριφορά του απέναντί της. Τα βράδια είχε σταματήσει να τη νανουρίζει με φιλιά και έτσι κι εκείνη έπαψε να του χαϊδεύει τα ξανθά του μαλλιά την ώρα που κοιμόταν.
Σ’ αυτό το σημείο που είχε φτάσει η σχέση τους έπρεπε να επέμβω αλλιώς θα χώριζαν. Δεν γινόταν να κάθομαι άλλο με τα χέρια σταυρωμένα γιατί ήξερα πως κατά βάθος αγαπιόντουσαν πολύ. Ζήτησα μάλιστα και από τη φίλη μου τη Βαλεντίνη να με βοηθήσει … με ποιο τρόπο δεν ξέρω… πάντως εκείνη δέχτηκε.
Αφού συζητήσαμε λίγο για τα σχέδιά μας, αποφασίσαμε να κρυφτούμε και οι δύο πάνω στα κεραμίδια της ξύλινης σοφίτας και να παρακολουθήσουμε τι γίνεται. 
Μεταμορφώθηκα λοιπόν σ’ ένα μεγάλο πουλί με γαλάζιες φτερούγες, πήρα τη φιλενάδα μου αγκαλιά και ξεκινήσαμε για το ξυλόσπιτο του Χρύσανθου.  Στο δρόμο συναντήσαμε κι άλλες ανεμικές νεράιδες που πέταγαν σαν τρελές για να προφτάσουν το χορό.
Α! ξέχασα να σας πω! Απόψε το βράδυ γίνεται στη νεραϊδοχώρα ο μεγάλος εαρινός χορός του Μαΐου. Αν ποτέ θελήσετε να πάτε ακολουθείστε το δρόμο του φεγγαριού κι αν οι ηλικιωμένες νεράιδες έχουν τα κέφια τους, ίσως να σας αφήσουν να μπείτε και να δοκιμάσετε το υπέροχο κέικ σοκολάτας που φτιάχνουν…                   
Εγώ σ’ αυτό το χορό ήθελα πολύ να πάω γιατί τρελαίνομαι ν’ ακούω μουσική και τραγούδια. Ξέρω μάλιστα να φτιάχνω και μουσικά όργανα. Α! βέβαια! Το βιολί το φτιάχνω υπέροχα!  Ένα τέτοιο βιολί είχα ετοιμάσει να πάω στο νεραϊδοβασιλιά και τη νεραϊδοβασίλισσα που οργάνωσαν το πάρτι. Είχα αγοράσει και ένα αραχνοΰφαντο φουστάνι για να βάλω κι ήμουν έτοιμη να χορεύω ως το πρωί.
Δυστυχώς όμως ο Χρύσανθος και η Αγνή χρειαζόντουσαν τη βοήθειά μου και δεν μπορούσα να μην τους τη δώσω.  Είναι πολύ κακό πράγμα να χάνεται μια αγάπη άδικα.
Όταν φτάσαμε με τη Βαλεντίνη στο σπίτι, τους ακούσαμε να τσακώνονται. Οι φωνές τους ήταν τόσο δυνατές που ακούγονταν μέχρι το δάσος. Φανταστείτε πως ενοχλήθηκαν μέχρι και τα στοιχειακά της φωτιάς που τεμπέλιαζαν αμέριμνα γύρω από τους κορμούς των δέντρων. Οι φωτεινές σαλαμάνδρες θύμωσαν τόσο πολύ που ήθελαν ν’ ανάψουν τις φλόγες τους και να κάψουν τα δέντρα, αλλά ευτυχώς οι καστανές νεράιδες της γης και οι πράσινες κυράδες των φυλλωμάτων δεν τις άφησαν, αλλιώς θα ‘χαμε κι άλλα προβλήματα για να λύσουμε.
Μέχρι να ανέβουμε με τη Βαλεντίνη στα κεραμίδια, η Αγνή είχε βγει στη βεράντα του σπιτιού κι έκλαιγε. Τα δάκρυά της έπεφταν στο έδαφος και τα έπιναν τα νεραϊδοκόριτσα του χώματος. Αυτές τις νεράιδες πραγματικά τις ζηλεύω γιατί έχουν ασημένια μαλλιά και ξέρουν πώς να μεταμορφώνονται σε κύκνους. Δεν είναι υπέροχο αυτό;
Την κακομοίρα την Αγνή τη λυπήθηκα αφάνταστα κι αποφάσισα να χορέψω γύρω της τον κυκλικό χορό που χορεύουν οι νεράιδες όταν θέλουν να φέρουν καλοτυχία στους ανθρώπους. Ήθελα να αφήσω τα ίχνη μου πάνω στη γη για να τα δει. Αφού είμαι αόρατη και δεν μπορεί να με διακρίνει, κάτι έπρεπε να κάνω για να της δώσω ένα σημάδι να της φύγει η απελπισία. Έτσι δεν είναι;
Είπα από μέσα μου το ξόρκι της στεναχώριας και άρχισα να χορεύω ξέφρενα. Στο τέλος άφησα τα μαγικά μου ίχνη ζωγραφισμένα στο χώμα του κήπου, φτιάχνοντας ένα τεράστιο κύκλο με κλεισμένα μέσα τα αρχικά τους γράμματα:  Χ+Α
Κι όπως η μαυρομαλλούσσα κοπέλα καθόταν ακουμπισμένη στα κάγκελα, παρατήρησε το κυκλικό σχέδιο και κατέβηκε κάτω για να το δει. Πήρα το λεπτοκαμωμένο κορμί μου πιο πέρα και έκανα νόημα στη Βαλεντίνη να φύγει. Αλλά το παιδί δεν κατάλαβε και έμεινε ασάλευτο… παιδί είναι, τι να σου κάνει;

‘’Γεια σου’’ τη χαιρέτησε η Βαλεντίνη
‘’Γεια. Τι κάνεις μέσα στον κήπο;’’ τη ρώτησε η Αγνή
‘’Κάνω παρέα στην Αστερόπη’’
‘’Αστερόπη… τι ωραίο όνομα!’’


Δεν σας κρύβω πως εκείνη την ώρα χαμογέλασα γιατί ευχαριστήθηκα πάρα πολύ.
‘’Ποια είναι η Αστερόπη ; Αδερφή σου;’’
‘’Όχι. Εγώ είμαι άνθρωπος σαν κι εσένα. Εκείνη είναι νεράιδα!’’
‘’Δεν υπάρχουν νεράιδες’’
‘’Γιατί το λες αυτό;’’
‘’Επειδή δεν τις έχω δει ποτέ μου’’
’Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν’’
Βαρέθηκα να είμαι αόρατη και να τις ακούω να μιλάνε για μένα. Έβαλα βαθιά το χέρι στην τσέπη και έβγαλα όλη την χρυσόσκονη που έκρυβα μέσα. Την έριξα πάνω μου και αμέσως άρχισα να διακρίνομαι. Αντί για τη φάτσα μου όμως, φάνηκε μια κιτρινωπή πεταλούδα που είχα πάρει τη μορφή της.
‘’Μύρισε φρεσκοβρεμένο βότανο’’ είπε η Αγνή
‘’Εγώ μυρίζω έτσι’’ της είπα περήφανα
Η Βαλεντίνη χαμογέλασε.
‘’Ωχ! Μια κίτρινη πεταλούδα!’’
‘’Δεν είναι πεταλούδα! Είναι η φίλη μου η Αστερόπη, η συλφίδα του αέρα, αυτή που σου έλεγα’’
‘’Αυτή είναι μια κίτρινη πεταλούδα με χρυσά φτερά’’
‘’Όχι! Αυτή είναι η φίλη μου η Αστερόπη’’ επέμενε η Βαλεντίνη.

Στεναχωρήθηκα που η Αγνή δεν ήταν ενορατική. Βλέπεις δε μιλάγαμε και την ίδια γλώσσα για να μπορέσω να της εξηγήσω… Μπορεί να κατοικούσαμε στον ίδιο πλανήτη, αλλά ζούσαμε παράλληλα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Τον κόσμο των σωμάτων που ζούσε εκείνη δηλαδή το φυσικό κόσμο… και τον κόσμο των ψυχών που ζούσα εγώ, δηλαδή τον νοητικό. Η Αγνή ήταν αδύνατον να δει τον αστρικό μου κόσμο και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε η Βαλεντίνη να της εξηγήσει, δεν γινόταν τίποτα. Τι; Γιατί μπορούσε να με δει η Βαλεντίνη και όχι η Αγνή; Γιατί είναι παιδί και τα παιδιά είναι αμόλυντα και αγνά και μπορούν να βλέπουν τα πάντα.



Λοιπόν. Συνεχίζω.
Όπως και στον φυσικό κόσμο υπάρχουν πολλές ποικιλίες φυτών, διαφορετικά είδη ζώων και αρκετές ανθρώπινες φυλές, τα ίδια ακριβώς υπάρχουν και στους αόρατους κόσμους όπως ο δικός μου. Βέβαια στο δικό μου κόσμο μπορείς να συναντήσεις πνευματικά εξελιγμένες οντότητες που σπάνια επικοινωνούν με τους κατώτερους κόσμους, εκτός κι αν έχουν αναλάβει κάποια πνευματική αποστολή, όπως εγώ.

‘’Ποιος τον ζωγράφισε αυτόν τον κύκλο;’’ ρώτησε η Αγνή με περιέργεια
‘’Η Αστερόπη’’
‘’Γιατί ;’’
‘’Γιατί θέλει να σε σώσει’’
‘’Από τι;’’
‘’Η Αστερόπη λέει πως έχεις αρχίσει και γίνεσαι και εσύ εγωίστρια στον άνθρωπο που  αγαπάς’’
‘’Αυτός σταμάτησε να με αγαπάει πρώτος κι έτσι κι εγώ αποφάσισα να τον εγκαταλείψω’’

Άρχισα να νευριάζω με αυτά που άκουγα και κούνησα τα κίτρινα φτερά μου με δύναμη. Έπρεπε να επικοινωνήσω με την Αγνή, πάση θυσία. Κάθισα και σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω και ξαφνικά θυμήθηκα την τηλεπάθεια! Ναι! Ναι!  Καλά ακούσατε! Έπρεπε να κάνω κάτι για να δονήσω την καρδιά της στο ίδιο μήκος κύματος με τη δική μου. Η τηλεπάθεια είναι το πιο κατάλληλο μέσο να επικοινωνήσει κανείς με τον άλλο όταν δεν μπορεί να του μιλήσει.
Πίστεψα πως θα είναι εύκολο καθώς σκέφτηκα τους ανθρώπους και τα ζώα. Τα σκυλιά  γνωρίζουν πάντοτε πότε επιστρέφουν οι ιδιοκτήτες τους στο σπίτι και αυτό γίνεται μόνο τηλεπαθητικά.
Ακριβώς επειδή είμαι φτιαγμένη από αέρα, πέταξα σα σίφουνας και στάθηκα δίπλα στην Αγνή. Την κοίταξα με νόημα και άρχισα να εκτοξεύω τις σπίθες που έβγαζαν τα μάτια μου μέσα στα δικά της και να της μεταφέρω τις σκέψεις μου. Μετά άρχισα να κουνάω δυνατά τα φτερά μου προκαλώντας ένα σύννεφο ανέμου που πήγαινε κατευθείαν στο πρόσωπό της. Όση ώρα προσπαθούσα να μεταφέρω μηνύματα αέρα στην Αγνή μήπως και με καταλάβει, η Βαλεντίνη γελούσε ασταμάτητα.
‘’Μα τι έπαθες και γελάς έτσι;’’ τη ρώτησε η Αγνή με περιέργεια.
‘’Ούτε τώρα τη βλέπεις;’’
‘’Όχι’’
‘’Μπορεί να μη θες να τη δεις’’ είπε η Βαλεντίνη με την παιδική της αφέλεια που αυτή τη φορά με γοήτεψε!
Από το μανιακό πέταγμα που έκανα κουράστηκα. Τοσοδούλα είμαι. Τι να σας κάνω; 

Ξαφνικά άκουσα να κοπανάνε σφυριές από το βάθος του βουνού και τρόμαξα. Νόμιζα πως ήτανε κανένας κυνηγός… κι εγώ με τους κυνηγούς δεν τα πάω καλά. Για την ακρίβεια τους αντιπαθώ γιατί σκοτώνουν τα ελάφια…
Ευτυχώς όμως δεν ήταν κυνηγός. Ήταν ο Κορνήλιος, το σοφό πράσινο ξωτικό.  Στεκότανε κρυμμένος πίσω από ένα μεγάλο θάμνο και έφτιαχνε τις σόλες των παπουτσιών του. Ετοιμαζόταν βλέπεις κι αυτός για τον αποψινό ολονύχτιο χορό που γινόταν στη  Νεραϊδοχώρα.
Ο Κορνήλιος είναι το πιο έξυπνο ξωτικό που έχω γνωρίσει ποτέ. Έχει μεγαλύτερη εξυπνάδα ακόμα και από το μέγεθος που έχει η μεγάλη και γαμψή του μύτη και μεταξύ μας… Είναι πολύ πλούσιος! Συνηθίζει να πληρώνει πάντοτε με χρυσά νομίσματα κι αυτό τον κάνει να φαίνεται λιγότερο άσχημος στα μάτια του κόσμου.
Σκέφτηκα να τον συμβουλευτώ. Ήθελα να βρω έναν τρόπο για να κάνω την Αγνή και το Χρύσανθο να σταματήσουν να φαγώνονται. Έπρεπε επιτέλους να πάψουν να είναι και οι δύο τόσο εγωιστές και ξεροκέφαλοι.
Άφησα τη Βαλεντίνη και την Αγνή να τα λένε και τον πλησίασα πετώντας δίπλα του.
‘’Μπορώ να σε διακόψω λίγο;’’ του είπα ευγενικά
Ο Κορνήλιος σήκωσε το κεφάλι του, με κοίταξε, έτριψε τη γενειάδα του και αναστέναξε.
‘’Ωχ… Η Αστερόπη… Τι θες πάλι;  Να μου προκαλέσεις πονοκέφαλο;’’
Είχε δίκιο σ’ αυτό. Όποτε τον βλέπω δε χάνω καθόλου καιρό. Τον πλησιάζω και αρχίζω να τον ρωτάω πράγματα. Η γνώμη του για μένα είναι πολύτιμη και σοφή. Γίνομαι λίγο φορτική, το ξέρω, αλλά πώς θα μάθω διαφορετικά;
‘’Αυτή τη φορά σε χρειάζομαι για κάτι πολύ σημαντικό’’ του είπα
‘’Ναι… ξέρω …ξέρω … όλο έτσι λες’’
‘’Τι να κάνω;  Δε φταίω εγώ… Οι δουλειές που καταπιάνομαι είναι σημαντικές’’
‘’Άντε… ρώτα με γρήγορα να τελειώνουμε…’’
Πήρα το σοβαρό μου ύφος και του έθεσα την ερώτηση που με βασάνιζε με λόγια απλά.
‘’Πώς θα καταφέρω ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ να μη χωρίσει από εγωισμό;’’
Ο Κορνήλιος φάνηκε να ξαφνιάζεται. Φαίνεται πως του φάνηκε περίεργο αυτό που άκουσε και γούρλωσε τα μάτια του.
‘’Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει εγωισμός…’’
‘’Μερικές φορές υπάρχει!’’
‘’Αυτό που λες δε στέκει…’’
‘’Στέκει και παραστέκει! Εδώ μιλάμε για ανθρώπους και οι άνθρωποι… μπορούν να κάνουν τα πάντα!’’
‘’Σ’ αυτήν την περίπτωση …αν είναι δηλαδή έτσι όπως τα λες τα πράγματα… καλό θα ήταν να μην ανακατευτείς’’
‘’Αυτό δε γίνεται. Έχω αναλάβει μια αποστολή και θέλω να την ολοκληρώσω’’
Ο Κορνήλιος έξυσε το κεφάλι του για να σκεφτεί και μετά μου απάντησε
‘’Αν τους αφήσεις να πονέσουν, τότε και μόνο τότε θα μάθουν και δεν θα ξαναφερθούν ποτέ έτσι’’
‘’Δηλαδή μου λες να τους αφήσω να οδηγηθούν στο χωρισμό;’’
‘’Αν αγαπιούνται πραγματικά, κάποια στιγμή θα δουν το λάθος τους και θα μονιάσουν’’
‘’Ναι… αλλά μέχρι τότε μπορεί να είναι αργά’’
‘’Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα…’’
‘’Ναι αλλά….’’
‘’ Ουφ! Άσε με πια! Με ζάλισες! Έχω δουλειά… δε βλέπεις;  ’’
Ο Κορνήλιος πήρε ξανά το σφυρί στα χέρια του κι άρχισε να κοπανάει τις σόλες των παπουτσιών του.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο έξυπνο ξωτικό να μου λέει τέτοιες αερολογίες;  Δεν ξέρω τι να πω… Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που έχει λάθος άποψη σε κάτι!
Εγώ ξέρετε είμαι απόλυτα συναισθηματικό ον. Μπορώ να πεθάνω από μεγάλη στεναχώρια… Πώς μπορώ να αφήσω δυο ανθρώπους που αγαπιούνται να χωρίσουν; Αληθινά σας λέω πως αγαπάω μόνο ότι έχει όμορφες επιπτώσεις στους ανθρώπους και ότι είναι καλό! Και καλό είναι η Αγνή και ο Χρύσανθος να μείνουνε μαζί. Τελεία και παύλα!


Κυριακή Χατζησωφρονίου ===συνεχίζεται

ΕΙΜΑΙ ΣΥΛΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΣΤΕΡΟΠΗ
''Ο εγωισμός των ανθρώπων''    Β' Μερος


Μάζεψα το ρευστό κορμάκι μου και γύρισα πίσω στη Βαλεντίνη. Η Αγνή δεν ήταν πια μαζί της. Είχε πάει να μαζέψει τα πράγματά της για να φύγει. Ακούμπησα τα πόδια μου στον ώμο της φιλενάδας μου και σφύριξα απαλά μέσα στο αυτί της.
‘’Πρέπει να σκεφτούμε γρήγορα έναν άλλον τρόπο να τη σταματήσουμε’’  είπα στη Βαλεντίνη απογοητευμένα.
‘’Εσύ που είσαι νεράιδα… δεν ξέρεις κανένα καλό κόλπο;   Η νονά της Σταχτοπούτας ήξερε πολλά!’
‘’Ναι καλέ! Πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα;  Τα νεραϊδικά κόλπα είναι τα μόνα που μπορεί να μας σώσουν! ’’
‘’Λοιπόν ;’’
‘’Ξέρω μαγικά αλλά δυστυχώς τα έχω σπίτι μου! ’’
‘’Πεταγόμαστε να πάμε να τα πάρουμε;’’
‘’Φύγαμε!’’
Τίναξα με χαρά τα γυαλιστερά φτερά μου στον ήλιο, ξαναπήρα την κανονική μου μορφή και πέταξα μέχρι την όχθη της λίμνης. Η Βαλεντίνη ερχόταν ξωπίσω μου τρέχοντας. Μόλις φτάσαμε, τέντωσα τα μυτερά αυτιά μου και έψαξα να βρω με το βλέμμα μου το βαρκοτσόφλι που χρησιμοποιώ για να περνάω απέναντι. Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν πέταξα ως εκεί και ήθελα να πάω βαρκάδα;  Θα σας πω κάτι αλλά μην το πείτε πουθενά.
Δεν είναι ότι είμαι προληπτική… όχι… αλλά πιστεύω πως όλα τα βαρκοτσόφλια είναι τυχερά! Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα καθαρίσετε καρύδια μη ξεχάσετε να κρατήσετε τα τσόφλια! Θα σας φέρουν αμέσως γούρι! Είμαι σίγουρη γι’ αυτό που σας λέω!  Όπως σας βλέπω και δεν με βλέπετε!
Η Βαλεντίνη συμφώνησε να κάνει το γύρο της λίμνης και να φτάσει με τα πόδια στους κήπους με τις τριανταφυλλιές. Σήμερα θα σας πω άλλο ένα μεγάλο μυστικό… αλλά αυτό θα πρέπει να προσέξετε να μην το μαρτυρήσετε πουθενά αλλιώς θα μείνω άστεγη. Μου δίνετε το λόγο σας;
Ελάτε πιο κοντά και κάντε ησυχία. Λοιπόν ! Το σπίτι μου είναι ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο. Δεν είναι απίστευτο;
Τα τριαντάφυλλα δεν είναι μόνο ότι βλέπετε απ’ έξω. Αν σηκώσετε τα βελουδένια τους φύλλα, θα δείτε πως από μέσα κρύβονται μεγάλες ανέσεις. Οι λαβύρινθοι που σχηματίζουν οδηγούν σε πολλά δωμάτια.
Έτσι λοιπόν, έχω και εγώ όπως εσείς, τη δική μου κρεβατοκάμαρα. Το κρεβάτι μου είναι στρωμένο με χρωματιστά πούπουλα παπαγάλων. Αχ! Είναι τόσο μαλακά! Πιο πέρα θα δείτε ακουμπισμένα πράσινα βότσαλα ωκεανών που τα χρησιμοποιώ για καρέκλες και για τραπέζι κουζίνας έχω ένα άδειο σπιρτόκουτο. Το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος! Μέσα σ’ αυτό το τεράστιο όστρακο που το ‘χω για ντουλάπα, κρύβω όλα τα μαγικά μου κόλπα.  Για να το ανοίξουμε λοιπόν!
Αχα! Πρώτα και καλύτερα πάνω-πάνω οι ολόχρυσες νεραϊδίσιες σφεντόνες μου!
Είναι φτιαγμένες από ξωτικά χρυσαφένια ξύλα που αντί για πέτρες ρίχνουν μικρούς κεραυνούς. Αυτά τα χρησιμοποιώ εναντίον των κυνηγών που σκοτώνουν τα ελάφια. Αν δείτε ποτέ κανέναν κυνηγό που να περπατάει στο δάσος έχοντας μεγάλη φαγούρα, να ξέρετε ποιος το έχει κάνει! Εγώ!’’
‘’Αυτά δεν κάνουν τότε για την Αγνή …’’ είπε πολύ σωστά η Βαλεντίνη.
Έχεις δίκιο. Ωραία. Προχωράμε στο επόμενο μαγικό. Τι έχουμε εδώ; Α! Νεραϊδόπετρες. Είναι ολόμαυρες, ομαλές κι έχουν σχήμα στρογγυλό. Τις βουτάμε μέσα στο νερό και ύστερα τις χρησιμοποιούμε για να θεραπεύουμε τους αρρώστους
‘’Ναι… αλλά δεν έχουμε κανέναν άρρωστο εδώ’’ είπε πάλι πολύ σωστά η Βαλεντίνη
Ναι, έχεις δίκιο… Για να δούμε τι έχουμε παρακάτω… Να! Τα μελένια φιλιά της νεράιδας! Δεν είναι άλλα από όστρακα που έχουν κόκκινη τη μισή τους πλευρά και άσπρη την άλλη μισή. Αν τα έχεις μαζί σου προστατεύεσαι από τη βροχή και δεν σε χτυπάει ποτέ κανένας κεραυνός’’
‘’Μα τώρα μπαίνει καλοκαίρι…’’ είπε για τρίτη σωστή φορά η Βαλεντίνη.
Δυστυχώς δεν είχα άλλα κόλπα για να της δείξω… και η Αγνή είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά της και στεκόταν στην πόρτα του ξυλόσπιτου έτοιμη να φύγει. 
Αχ! Πικράθηκα πολύ μόνο και μόνο με τη σκέψη πως αυτοί οι δύο άνθρωποι θα χωρίσουν χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο …
Κι έτσι όπως καθόμουνα θλιμμένη, τελείως ξαφνικά… ένοιωσα σαν να με άγγιξε με το ραβδί του κάποιο ανώτερο ον από μένα και μου ‘δωσε δύναμη και εξυπνάδα!
Μου ήρθε στο μυαλό  ακριβώς τι έπρεπε να κάνω για να γίνω ορατή στην Αρετή!  Με μιας κινήθηκα γρήγορα στον αέρα κι άφησα την ασημόχρυση σκόνη μου να πέσει πίσω μου. Πέταξα ψηλά και έσκισα τον αέρα! Η Βαλεντίνη που δεν είχε καταλάβει τι έχει γίνει γιατί δεν πρόλαβα να της εξηγήσω, έτρεξε πίσω μου σαν τρελή.


Εγώ συνέχιζα να πετάω ώσπου να φτάσω στην πόρτα του ξυλόσπιτου. Είδα την μαυρομαλλούσα κοπέλα να κάθεται στα σκαλιά σκεφτική.
Το κόλπο που είχα σκεφτεί ήταν μεγαλοφυές. Έπρεπε να ρίξω αμέσως τον εαυτό μου πάνω σ’ ένα κομμάτι καθρέφτη. Αφού η Αρετή δεν με έβλεπε στην πραγματικότητα, σίγουρα θα μπορούσε να δει το είδωλό μου μέσα στον καθρέφτη!...γιατί μπορεί η λεπτοφυής σάρκα μου να μην δεσμεύεται και να μην αγγίζεται από κανένα  ανθρώπινο χέρι, αλλά ο πνευματικός μου εαυτός μπορεί και καθρεφτίζεται! 
Το πρόβλημα ήταν με τι τρόπο να κάνω την κοπέλα να γυρίσει πάλι μέσα στο σπίτι και να σταθεί δίπλα στο μεγάλο καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Πέρασα μέσα από την κλειστή πόρτα σαν γνήσιο αερικό που είμαι και άρχισα να αναπνέω αφήνοντας να βγαίνουν απ’ το στόμα μου ασημένιες φυσαλίδες!
Ήλπιζα πως οι στρογγυλές διάφανες μπαλίτσες θα περάσουν κάτω από τη χαραμάδα, θα τις δει η Αρετή και θα μπει μέσα στο σπίτι να δει τι συμβαίνει.
Βλέπετε;   Είμαι πνεύμα της φύσης, άρα και ανήσυχο.
Δυστυχώς όμως η Αρετή δεν κατάλαβε τι γινόταν. Τα δάκρυά της ήταν τόσο καυτά που είχαν θολώσει τα μάτια της και δεν μπορούσε να δει τίποτα. Σε λίγη ώρα σηκώθηκε, κράτησε τη βαλίτσα με τα πράγματά της στα χέρια και άρχισε να απομακρύνεται από το ξυλόσπιτο του Χρύσανθου.
Η κοπέλα έφευγε και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω. Άρχισα να νοιώθω η πιο αποτυχημένη συλφίδα που έζησε ποτέ στον κόσμο ετούτο. Ξέρεις τι είναι να θες να βοηθήσεις έναν απελπισμένο άνθρωπο και να μην μπορείς;  Ξαναπέρασα από την πόρτα και βγήκα έξω από το σπίτι.
Χτύπησα τα πεταλουδίσια φτερά μου απογοητευμένα και τα μάτια μου δάκρυσαν. Βλέπετε είμαι πλάσμα αυτοκινούμενο από το συναίσθημα και πληγώνομαι εύκολα…
Και έτσι όπως καθόμουν καρφωμένη στον αέρα και σκεφτόμουν τι να κάνω, είδα να περνάει από δίπλα μου η Χρυσαλίδα!
Η Χρυσαλίδα είναι ξαδέρφη μου, συλφίδα του αέρα κι αυτή. Τα φωτεινά φτερά μου τη θάμπωσαν και σταμάτησε. Στάθηκε μπροστά μου, σήκωσε την ανοιχτή της παλάμη και την έβαλε πάνω στο μέτωπό μου. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Μη σας κάνει εντύπωση! Έτσι χαιρετιόμαστε εμείς οι νεράιδες.
Καμιά από τις δυο δεν χρησιμοποίησε τη φωνή της για να συνεννοηθούμε.


Επικοινωνήσαμε διανοητικά!
Ακούστε τι είπε με το πνεύμα της η κάθε μια:
‘’Α! Η Χρυσαλίδα ! Τι δουλειά έχεις από ‘δω;’’
‘’Πάω ένα φιλοσοφικό βιβλίο στην Ευριάνθη… μου το είχε δανείσει και πρέπει να της το επιστρέψω’’
Η Ευριάνθη είναι μια από τις νεράιδες, τις όμορφες μοίρες της γης. Είναι καταπράσινη και αντί για φτερά έχει στην πλάτη της δυο δροσερά φύλλα δέντρου που κάθε φορά τ’ αλλάζει. Σήμερα θαρρώ πως φορούσε φύλλα βελανιδιάς. Η δουλειά της είναι ολημερίς και ολονυχτίς να φυλάει τα δέντρα του δάσους να μην πάθουνε κακό. Έτσι δεν έχει μόνιμο σπίτι.   
Γυρνάει πότε στο ένα δάσος και πότε στο άλλο. Έχει αδυναμία σ’ όλα τα δέντρα αλλά κυρίως αγαπάει αυτά που βγάζουν καρπούς. Τα αγαπημένα της είναι οι καστανιές και οι βελανιδιές. Πολλές φορές όμως βαριέται να τρώει και να κοιμάται συνέχεια πάνω στα κλαριά, γι’ αυτό μελετάει πολλά βιβλία. Άλλα είναι φιλοσοφικά, όπως αυτό που δάνεισε στην ξαδέρφη μου, άλλα είναι διασκεδαστικά και άλλα περιέχουν συνταγές για πολύτιμα νεραϊδοξόρκια.
‘’Εδώ κοντά μένει αυτόν τον καιρό η Ευριάνθη;  ’’ ρώτησα την ξαδέρφη μου.
‘’Ναι, κοντά στο χωριό των πυγολαμπίδων’’
‘’Μήπως το να συναντήσω τώρα την ξαδέρφη μου είναι ένα σημάδι;’’ σκέφτηκα. ‘’Μήπως πρέπει να βρω επειγόντως τη Ευριάνθη να μου πει κι εκείνη τη γνώμη της για το Χρύσανθο και την Αυγή;’’
‘’Πάμε γρήγορα στο σπίτι της’’ μου είπε η Χρυσαλίδα.
Και με μιας οι αιθέριες δυνάμεις που ρέουν από τα λαμπερά σώματά μας, φάνηκαν στον ουρανό μέσο των άυλων φτερών μας. Αρχίσαμε να τρέχουμε πετώντας. Η Βαλεντίνη μας ακολούθησε με τα πόδια.
Φτάνοντας στο χωριό των πυγολαμπίδων έπρεπε να περάσουμε πολύ προσεχτικά. Να ξέρετε κάτι! Κορίτσια σαν κι εμάς πληγώνονται μόνο με δύο τρόπους. Ή από μεγάλη στεναχώρια ή αν πέσουμε σε φωτιά.
Γι’ αυτό οι πυγολαμπίδες πάντα με φόβιζαν. Βλέπετε βγάζουν αυτή τη λάμψη όταν πετάνε που μοιάζει με φλόγα… Εγώ προσωπικά τη θεωρώ πολύ επικίνδυνη για τη σωματική μου ακεραιότητα. Φανταστείτε να πέσω πάνω σε καμία και να καούν τα υπέροχα φτερά μου… Καταστροφή!

Τώρα που αρχίζει να καλοκαιριάζει σίγουρα θα βγουν πεινασμένες απ’ τους φλοιούς των δέντρων που ήταν κρυμμένες όλο το χειμώνα και θα αρχίσουν τα περίεργα καμώματά τους.  Πόσο τα λυπάμαι τα κακόμοιρα τα σαλιγκάρια δε λέγεται! …Θα αφανιστούν πάλι. Τι;  Ούτε αυτό το ξέρατε;  Οι πυγολαμπίδες τρέφονται με σαλιγκάρια! Βέβαια! Τα φέρνουν στο στόμα τους, δεν ξέρω τι ακριβώς τους κάνουν και τα ακινητοποιούν κι ύστερα αρχίζουν να τα πιπιλάνε. Στο τέλος αφήνουν μόνο το άδειο καβούκι τους.
Φτάνοντας λίγο πιο έξω από το χωριό των πυγολαμπίδων, είδαμε ένα δέντρο με πλούσια στρογγυλή κόμη και μεγάλο κορμό. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη βελανιδιά της περιοχής. Πάνω της καθόταν η Ευριάνθη κι από κάτω ήταν μαζεμένα αμέτρητα σαλιγκάρια που φώναζαν ξεσηκωμένα. Ο αρχηγός τους, ο Κλεόβουλος κρατούσε στα χέρια του ένα μεγάλο πανό που έγραφε με μεγάλα γράμματα : Όχι άλλα φαγωμένα σαλιγκάρια. Τιμωρία στους ανθρώπους και τις πυγολαμπίδες’’
Η Ευριάνθη που ήταν σκαρφαλωμένη στο πιο ψηλό κλαρί κατέβηκε προς τα κάτω πετώντας. Εντωμεταξύ, φτάσαμε κι εμείς στο σημείο της διαδήλωσης. Ο Κλεόβουλος χωρίς να χάσει καιρό άρχισε να λέει το λόγο του.
‘’Εμείς ως γνωστόν είμαστε μαλάκια και όλοι μας κυνηγούν για να μας φάνε γιατί το κρέας μας έχει μεγάλη θρεπτική αξία. Οι άνθρωποι και οι πυγολαμπίδες μας έχουν κατασπαράξει. Δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε με το φόβο τους…’’
‘’Κι εγώ τί μπορώ να κάνω γι’ αυτό;’’ ρώτησε με απορία η Ευριάνθη.
‘’Πρέπει να κάνεις κάτι για να μας βοηθήσεις… Τους χειμώνες ευτυχώς κοιμόμαστε μέχρι τον Μάρτιο… αλλά όταν ξυπνάμε… έτσι και τολμήσουμε να βγούμε στη βροχή, έρχονται οι άνθρωποι και μας μαζεύουν για να μας κάνουν στιφάδο… ή να μας κάψουν μέσα στο τηγάνι … Άσε το άλλο… Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι αμέριμνος τη μια στιγμή πάνω σ’ ένα θάμνο και την άλλη να έρχονται οι  πυγολαμπίδες να σε τρώνε;  Δεν μπορούμε βλέπεις να τρέξουμε και γρήγορα γιατί κουβαλάμε το καβούκι μας και αυτό είναι μείον μας…’’
‘’Καταλαβαίνω πως νοιώθετε κι έχετε δίκιο… αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σας σώσω. Αυτή είναι η αλυσίδα της ζωής και δεν αλλάζει. Όλοι μας γνωρίζουμε πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… ‘’
‘’Μα εμείς ήρθαμε σ’ εσένα για να μας βοηθήσεις!  Είσαι η πιο έξυπνη νεράιδα της γης και μόνο εσύ  μπορείς να μας βγάλεις απ’ αυτό το αδιέξοδο’’
‘’Νομίζω πως αυτό δεν είναι στο χέρι μου… άλλωστε και στα τέσσερα βασίλεια της γης, αυτό το καθεστώς επικρατεί’’
‘’Που θα πάει όμως αυτό;  Σε λίγο δεν θα υπάρχουμε καν… Θα αφανιστεί τελείως η φυλή μας’’ είπε  ο Κλεόβουλος στεναχωρημένα και έσκυψε το κεφάλι του στο χώμα.
‘’Αυτά είναι πολύ σοβαρά προβλήματα’’ σκέφτηκα από μέσα μου και ένοιωσα μεγάλη συμπόνια για τον Κλεόβουλο και τους συγγενείς του.
‘’Εκτός κι αν…’’ είπε η Ευριάνθη.
‘’Εκτός κι αν….’’ επανέλαβαν όλα μαζί τα σαλιγκάρια.
‘’Αν μένατε συνεχώς κρυμμένα μέσα στο χώμα και δεν βγαίνατε ποτέ. Έτσι δεν θα σας έβλεπαν ούτε  οι πυγολαμπίδες ούτε οι άνθρωποι’’
‘’Μα… τότε θα πεθάνουμε από την πείνα’’  είπε ο Κλεόβουλος.
‘’Αυτό αφήστε το πάνω μου. Θα μιλήσω με τις νεράιδες του χώματος και θα τις παρακαλέσω να σας φέρνουν να τρώτε φυτά και λαχανικά! Έτσι δεν θα κινδυνεύετε να φαγωθείτε, ούτε θα πάθετε ασιτία’’
‘’Το ήξερα πως έχεις κοφτερό μυαλό, γι’ αυτό ήρθαμε σ’ σένα’’ είπε ο Κλεόβουλος με καμάρι.
Τα σαλιγκάρια πιάστηκαν από τις κεραίες τους και ξεκίνησαν ένα ξέφρενο χορό. Ύστερα σήκωσαν την Ευριάνθη στον αέρα και φώναζαν δυνατά τ’ όνομά της.
Είχα μείνει έκθαμβη. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τη σοφία της νεράιδας του δάσους  που πίστεψα ακράδαντα πως θα έδινε λύση και στο δικό μου πρόβλημα. Σκούντηξα με χαρά τη Βαλεντίνη στον ώμο κι ύστερα ευχαρίστησα πνευματικά την ξαδέρφη μου.

Κυριακή Χατζησωφρονίου===συνεχίζεται

ΕΙΜΑΙ ΣΥΛΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΣΤΕΡΟΠΗ
''Ο εγωισμός των ανρθώπων''  Γ' και τελευταίο μέρος

Η Ευριάνθη ήταν φυσικό να ξέρει τόσα πολλά πράγματα για τον κόσμο αφού ήταν πολύ σπουδαγμένη! Είκοσι χρόνια πήγαινε στο καλύτερο νεραϊδοσχολείο και είχε πάρει μαθήματα από τις πιο γριές νεράιδες και τα σοφότερα ζώα του δάσους. Μέχρι και η κουκουβάγια ήταν δασκάλα της! Λίγο είναι αυτό?
Μόλις τα σαλιγκάρια διαλύθηκαν για να γυρίσουν πίσω στο χώμα και έφυγε και το τελευταίο την πλησίασα και άρχισα να της εξηγώ το πρόβλημα που έχω. Εκείνη το κατάλαβε αμέσως και ένοιωσε τη βαθιά πίκρα που με βασάνιζε.
‘’Ναι. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία για τον εγωισμό των ανθρώπων’’ είπε και έβαλε τα γυαλιά της. Πήρε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη που ήταν κρυμμένη μέσα στην φυλλωσιά του δέντρου, το άνοιξε και συνέχισε.
‘’…Ακούστε τι λέει εδώ: ο εγωισμός των ανθρώπων είναι τόσο μεγάλος που ακόμα και η γη ολόκληρη δεν τον χωράει…’’
‘’Τι σπουδαία λόγια!’’ είπε η Χρυσαλίδα.
‘’Είναι αυτοκαταστροφικός, υλιστής κι όσοι τον κουβαλάνε πάνω τους μπορεί να μην είναι κακοί αλλά είναι απερίγραπτα ανώριμοι… Φέρονται άσχημα σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν τους αγαπούν ή όχι. Δεν κάνουν διακρίσεις. Η προτεραιότητά τους είναι μία και μόνο. Ο εαυτός τους. Από κει και πέρα το χάος!’’ είπε η Ευριάνθη σκεπτική και έκλεισε το βιβλίο,
‘’Τώρα εξηγείται λοιπόν γιατί ο Χρύσανθος και η Αγνή έχουν γίνει σχεδόν τυφλοί…’’
‘’Λοιπόν ;  Έχεις λύση;’’ τη ρώτησα με αγωνία.
‘’Έχω’’ μου είπε περήφανα.
‘’Θα μας την πεις;  ‘’ ρώτησε η Χρυσαλίδα που την είχε φάει κι αυτήν η περιέργεια.
‘’Εγώ δεν είμαι πλάσμα της γης, ούτε απόγονος της Εύας για να γνωρίζω πώς ακριβώς σκέφτονται οι άνθρωποι αλλά ξέρω καλά ένα πράγμα! Μόνο τα παθήματα τους γίνονται μαθήματα’’
‘’Θες να πεις δηλαδή να τους αφήσω στην τύχη τους;’’
‘’Ναι. Αυτό ακριβώς σου λέω’’
‘’Το ίδιο με συμβούλεψε και ο Κορνήλιος… όμως εγώ τους λυπάμαι και δεν θέλω να πληγώνονται άδικα’’
‘’Δεν έχεις  τίποτα άλλο να μας προτείνεις;’’ τη ρώτησε η Χρυσαλίδα.
‘’Θα σκεφτώ. Τις περισσότερες φορές σ’ ένα πρόβλημα, υπάρχουν δύο λύσεις…’’ είπε η Ευριάνθη και έβγαλε όλη της την ενέργεια στον αέρα. Με μιας, ένας πράσινος κύκλος από φως την περιέβαλε ολόκληρη.  Η Βαλεντίνη τα έχασε καθώς δεν είχε ξαναδεί ποτέ τη σκέψη μιας νεράιδας να σχηματίζεται και να χρωματίζει τον αέρα.
‘’Λοιπόν! Το βρήκα! ‘’ είπε η έξυπνη κυρά της γης.
‘’Για πες! ‘’ φωνάξαμε και οι τρεις μαζί.
‘’Έχω ένα μαγικό ραβδί. Το ραβδί αυτό είναι φτιαγμένο από τις γοργόνες της θάλασσας και έχει ένα ξεχωριστό ιδίωμα. Όταν ακουμπήσει κάποιον, αμέσως εκείνος παίρνει αμέσως τις ιδιότητες του ραβδιού. Το πρόβλημα είναι πως ή θα γίνει ήρεμος ή θα γίνει πολύ  νευρικός ...ή θα γίνει πολύ καλός ή θα γίνει πολύ κακός’’                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 
‘’Μα πώς γίνεται αυτό;’’ ρώτησα με μεγάλη περιέργεια.
‘’Είναι απλό. Αν εκείνη τη στιγμή η θάλασσα δεν έχει τρικυμία, ο άνθρωπος που θα αγγιχτεί θα γίνει πράος… θα του περάσουν στη στιγμή όλα τα νεύρα και οι εγωισμοί που τον βασανίζουν. Αν όμως η θάλασσα έχει αντάρα, τότε ο άνθρωπος θα γίνει άγριος και κακός και μάλιστα πολύ περισσότερο από ότι ήταν πριν’’
‘’Άρα θα πρέπει να κοιτάζουμε συνεχώς τη θάλασσα πριν αγγίξουμε την Αγνή με το μαγικό ραβδί’’ είπε η Βαλεντίνη.
‘’Ακριβώς! Θα πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο έτσι ώστε ένας από μας να παρακολουθεί το πέλαγος και κάποιος άλλος ν’ ακουμπήσει την Αγνή’’
‘’Πόσο εύκολο είναι  όμως να γίνει αυτό;’’ ρώτησε η Χρυσαλίδα.
‘’Θα χρειαστούμε βοήθεια από όλες τις νεράιδες. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε!’’
‘’Μα απόψε γίνεται ο ολονύχτιος χορός στο σμαραγδένιο κάστρο κι όλες θα πάνε εκεί… καμιά νεράιδα δεν θα είναι διαθέσιμη’’ είπα λυπημένα.
‘’Γιατί ;  Σήμερα πρέπει να γίνει αυτό;’’ ρώτησε η Ευριάνθη.
‘’Αν δεν γίνει σήμερα τότε ο Χρύσανθος και η Αγνή θα πληγωθούν βαθιά… Η Αγνή εγκατέλειψε ήδη το ξυλόσπιτο που ζούσαν και το βράδυ αυτό θα είναι το πρώτο βράδυ που θα κοιμηθούν ξεχωριστά. Δε θέλω να  περάσουν κάτι τέτοιο ’’
‘’Αχ… άνθρωποι….’’ είπε και αναστέναξε βαθιά η νεράιδα του δάσους.
‘’Μπορώ να προτείνω κάτι;  ‘’ είπε η Χρυσαλίδα.
‘’Φυσικά ! και το ρωτάς;’’ είπα στην ξαδέρφη μου και κρεμάστηκα από τα χείλη της.
‘’Γιατί δε λέμε στα σαλιγκάρια να μας βοηθήσουν;  Είμαι σίγουρη πως ο Κλεόβουλος θα δεχτεί αμέσως!’’
‘’Άσε που μου έχει και υποχρέωση! Πολύ σωστά το σκέφτηκες! Θα πάω αμέσως να τον ειδοποιήσω. Ξέρω που είναι το σπίτι του’’  είπε η Ευριάνθη και φτερούγισε στον γαλανό ουρανό.
Τα φτερά της που ήταν από φύλλα βελανιδιάς, τη σήκωσαν ψηλά  και εξαφανίστηκε.
Το πόσο χαρούμενη αισθάνθηκα δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Επιτέλους! βρήκαμε τη λύση!  Ο τολμών και ο επιμένων βλέπετε… στο τέλος πάντα νικάνε!
Ξέχασα να σας πω όμως τι έκανε η Αγνή μόλις έφυγε από το ξυλόσπιτο του Χρύσανθου. Η Αγνή λοιπόν που λέτε, πήρε τον κατήφορο και απ’ το βουνό βρέθηκε στην μεγάλη κοιλάδα. Εκεί ήταν το σπίτι που έμεναν οι γονείς της. Το πόσο ντράπηκε όταν τους αντίκρισε δε λέγεται. Είχε βλέπετε και εκείνη τη φωλιά της λερωμένη για όσα συνέβησαν. Μπήκε γρήγορα στο δωμάτιό της και άρχισε να κλαίει. Ήταν τόσο θλιμμένη που ούτε τα ρούχα της δεν ταχτοποίησε στη ντουλάπα…
Ο Χρύσανθος, που ωστόσο είχε γυρίσει στο ξυλόσπιτό του, όταν είδε πως η Αγνή έλειπε μαζί με όλα της τα πράγματα, τον έπιασε μεγάλη απελπισία. Τα μάτια του βούρκωσαν και ένοιωσε την καρδιά του να σπάει σε χίλια κομμάτια.
Άμα σας λέω εγώ πως οι άνθρωποι καταστρέφονται από τον εγωισμό τους… να με ακούτε. Κάτι παραπάνω ξέρω από εσάς!
Και καθώς περιμέναμε με τα κορίτσια να γυρίσει η Ευριάνθη, δίψασα και ήπια μια δροσοσταλίδα που κατέβηκε δειλά από τη φυλλωσιά της μεγάλης βελανιδιάς. Η γιαγιά μου, έλεγε πως οι δροσοσταλίδες δίνουν δύναμη στα νεραϊδοκόριτσα γιατί κρύβουν μέσα τους όλο το φως που παραμένει μετά τη δύση του ήλιου, δηλαδή το λυκόφως.
Λυκόφως… Αχ! Δεν είναι πολύ ωραία αυτή λέξη;  Όταν τη λέω, μου έρχονται στο μυαλό καλοκαιρινά σούρουπα γεμάτα περιπέτεια! Αυτήν την ώρα λοιπόν… θυμάμαι πως πάντα ετοιμαζόμουν να πετάξω ψηλά και ν’ αγκαλιάσω το φεγγάρι. Ήθελα να το κρατήσω στην αγκαλιά μου και να το γεμίσω φιλιά. Το ξέρω πως είμαι ονειροπαρμένη και αλαφροΐσκιωτη … αλλά τι να κάνω;   Έτσι είμαι εγώ!... Εδώ που τα λέμε… αν δεν ήταν η ψυχή μου γεμισμένη από τόση τρέλα… δεν θα έδινα δεκαράκι τσακιστό για το τι κάνουν οι άνθρωποι στη γη. Θα τους άφηνα μόνους κι έρημους και δεν θα τους πρόσφερα καμία βοήθεια.
Θέλω να με πιστέψτε με σ’ αυτό …
Η ώρα περνούσε και η Ευριάνθη αργούσε να γυρίσει. Βαριόμουν να την περιμένω με τα χέρια σταυρωμένα. Ήθελα κάτι να κάνω. Έτσι, έβγαλα τη μαργαριταρένια μου χτένα κι άρχισα να βουρτσίζω τα μαλλιά μου.  Ξέρετε… τα μαλλιά μου είναι η αδυναμία μου γιατί νομίζω πως είναι ότι πιο ωραίο έχω πάνω μου. Τα προσέχω πολύ και τα χτενίζω με ήπιες και ελεγχόμενες κινήσεις τουλάχιστον δύο φορές της μέρα.
Η Βαλεντίνη γελούσε με τα καμώματά μου και η Χρυσαλίδα έπαιζε μ’ ένα φτερό παγωνιού που είχε βρει στον αέρα.
Αφού τελείωσα την περιποίηση των μεταξένιων μαλλιών μου, τίναξα το λεπτεπίλεπτο κορμί μου για να πάρω ώθηση και ανέβηκα ψηλότερα στον ουρανό να δω αν επιτέλους έρχεται η πράσινη κυρά. Τη διέκρινα να ξεπηδάει ανάμεσα από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων. Είδα το μουτράκι της χαρούμενο και γελαστό και τότε κατάλαβα πως ο Κλεόβουλος είχε συμφωνήσει να μας βοηθήσει.
Η Ευριάνθη ακούμπησε τις μύτες των ποδιών της πάνω σε ένα κλαρί και μας ανακοίνωσε γεμάτη περηφάνια.
‘’Δέχονται να μας βοηθήσουν’’
‘’Αχ! Το ‘ξερα!’’ αναφώνησα με χαρά.
‘’Στήσαμε μάλιστα και το κόλπο’’ συνέχισε η Ευριάνθη.
‘’Αλήθεια; Πώς θα γίνει;’’ ρωτήσαμε και οι τρεις με μια φωνή.
‘’Θα σας εξηγήσω αμέσως!’’

Κάναμε ησυχία και τεντώσαμε τ’ αυτιά μας για να ακούσουμε το σχέδιο που είχε καταστρωθεί. Η Ευριάνθη συνέχισε:
‘’Τα σαλιγκάρια θα πιαστούν ένα-ένα από τις ουρές τους και θα σχηματίσουν μια μεγάλη ουρά που θα ξεκινάει από τη θάλασσα και θα φτάνει μέχρι το σπίτι της Αγνής. Η Χρυσαλίδα θα πετάει από πάνω για να τα επιβλέπει. Εγώ και η Αστερόπη θα είμαστε στο σπίτι της κοπέλας και θα περιμένουμε να πάρουμε την επιβεβαίωση των σαλιγκαριών πως η θάλασσα είναι ήρεμη… Η Βαλεντίνη θα είναι μαζί με τον Κλεόβουλο, ο οποίος θα είναι πρώτο σαλιγκάρι στη σειρά και θα στέκεται πλάι στο κύμα. Μόλις δει πως τα νερά είναι ήρεμα, θα φυσήξει με δύναμη μέσα στο κέλυφος του δεύτερου σαλιγκαριού που θα είναι πιασμένο από πίσω του. O αέρας θα μεταφερθεί στο τρίτο σαλιγκάρι… μετά στο τέταρτο… στο πέμπτο… μέχρι να φτάσει από το κέλυφος του πρώτου σαλιγκαριού στο τελευταίο και τελικά να τον ακούσει η Αστερόπη! Μόλις γίνει αυτό, η Αστερόπη θα μου κάνει νόημα κι εγώ θ’ αγγίξω την Αγνή με το μαγικό ραβδί! Έτσι θα τη μεταμορφώσουμε σε έναν άνθρωπο …χωρίς εγωισμό!
‘’Μεγαλοφυές!’’ είπα και ούρλιαξα από τη χαρά μου.
‘’Μπορώ να κάνω μια ερώτηση;’’ είπε η Βαλεντίνη προβληματισμένη.
‘’Ναι φυσικά’’ απάντησε η Ευριάνθη.
‘’Δεν έχω καταλάβει κάτι που είναι σημαντικό’’
‘’Το σχέδιο είναι πολύ απλό. Τι δεν κατάλαβες;’’
‘’Πώς το φύσημα που θα κάνει ο Κλεόβουλος στο δεύτερο σαλιγκάρι … θα φτάσει στο τελευταίο;’’
‘’Θα σου εξηγήσω αμέσως! Άκου λοιπόν πως θα γίνει. Το κέλυφος των σαλιγκαριών μοιάζει με κοχύλι. Αν φυσήξει κανείς μέσα, τότε παράγονται ηχητικά κύματα που ανακλώνται στα τοιχώματα. Αυτή η ηχώ που θα προκληθεί, θα προσπαθήσει να βρει διέξοδο για να φύγει και τότε θα περάσει στο επόμενο κέλυφος και μετά στο μεθεπόμενο… μέχρι να φτάσει στο τελευταίο και να βγει έξω!’’
‘’Τί είναι τα ηχητικά κύματα;’’ ξαναρώτησε η Βαλεντίνη με περιέργεια.
‘’Έχει δίκιο να ρωτάει το παιδί. Είναι μόνο έξι χρονών και δεν ξέρει…’’ είπα.
Η Ευριάνθη έβαλε τα γυαλιά της, πήρε το σοβαρό της ύφος και άρχισε να εξηγεί στη Βαλεντίνη αυτό που τη ρώτησε.
‘’Κάθε τι που μπορούμε και ακούμε ονομάζεται ήχος. Για να παραχθεί όμως ήχος θα πρέπει το αντικείμενο να αρχίσει να κουνιέται. Όταν γίνει αυτό, τότε αρχίζουν και δημιουργούνται στον αέρα σφαιρικά κύματα που μεταδίδουν τον ήχο. Φαντάσου ότι είναι κάτι σαν τα κύματα της θάλασσας, με τη μόνη διαφορά πως αυτά είναι αόρατα και δεν φαίνονται!
‘’Τώρα το κατάλαβα!’’ είπε η Βαλεντίνη ευχαριστημένη.

Σε λίγη ώρα τα σαλιγκάρια άρχισαν να στήνονται ένα-ένα στη σειρά πιασμένα από τις ουρές τους. Εγώ, η Ευριάνθη και η Χρυσαλίδα πετούσαμε από πάνω τους και τους δείχναμε το δρόμο. Ο Κλεόβουλος και η Βαλεντίνη βάδιζαν πλάι-πλάι και κατηφόριζαν προς την παραλία.  Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να στηθούν όλα τα σαλιγκάρια στην σειρά και κουράστηκα πολύ να πετάω στον αέρα. Βλέπετε η απόσταση από το σπίτι της Αγνής ως τη θάλασσα ήταν αρκετά μεγάλη και τα μικρά ζωάκια περπατούσαν πολύ αργά. Άξιζε όμως ο κόπος. Η εικόνα που είδα από ψηλά μόλις τελείωσαν, μου πήρε στη στιγμή όλη την κούραση. Μια εντυπωσιακή σειρά από γυαλιστερά κελύφη φάνταζε εντυπωσιακή κάτω από τα μάτια μου!
Τα πάντα είχαν ετοιμαστεί όπως προέβλεπε το σχέδιο. Ο Κλεόβουλος με τη Βαλεντίνη ήταν έτοιμοι να δώσουν το φύσημα του αέρα στα σαλιγκάρια, η Χρυσαλίδα πετούσε από πάνω τους και πρόσεχε να δει αν ήταν όλα πιασμένα από τις ουρές τους κι εγώ μαζί με την Ευριάνθη περιμέναμε με αγωνία στο δωμάτιο της Αγνής. Είχε βραδιάσει για τα καλά και τα μάτια της μαυρομαλλούσας κοπέλας δεν είχαν στεγνώσει ακόμα από τα δάκρυα.
‘’Αχ κάνε λίγο υπομονή’ της είπα όταν την είδα έτσι.
Εκείνη βέβαια δεν μπόρεσε να με ακούσει και συνέχισε να κλαίει.
Η Ευριάνθη κρατούσε το μαγικό ραβδί στα χέρια της και στεκόταν πάνω από το κεφάλι της Αγνής. Εγώ στεκόμουν δίπλα στο τελευταίο σαλιγκάρι που ήταν στημένο μέσα στο σπίτι της κοπέλας και περίμενα να ακούσω τον ήχο που θα έβγαινε από το κέλυφός του.  Είχα τόση αγωνία που είχα κολλήσει το αυτί μου πάνω του. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής, άκουσα ένα θόρυβο που έμοιαζε με παφλασμό!
Ήμουν σίγουρη πως η μελωδία που ερχόταν ήταν το σύνθημα του Κλεόβουλου. Σήκωσα το χέρι μου ψηλά και έγνεψα την Ευριάνθη ν’ αγγίξει την Αγνή στο κεφάλι. Η Ευριάνθη σήκωσε το ραβδί στον αέρα, είπε μερικά μαγικά λόγια που για να είμαι ειλικρινής δεν τα θυμάμαι από τη συγκίνηση… κι έπειτα ακούμπησε την κοπέλα στα μαλλιά.
Και τότε… άρχισε να πέφτει χρυσόσκονη και ασημόσκονη πάνω στο κεφάλι της Αγνής και άστραψε μια δυνατή λάμψη από βεγγαλικά! Το σπίτι γέμισε από  πεταλούδες που είχαν βαμμένα τα φτερά τους με όλα τα χρώματα. Πορτοκαλί, κίτρινο, μπλε, πράσινο, μωβ, κόκκινο, ροζ…
Το θαύμα της μεταμόρφωσης είχε ξεκινήσει όμορφα, γλυκά, ήρεμα και μαγικά. Η αλλαγή γινόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μεταμορφώνεται η κάμπια σε πεταλούδα! Στην αρχή είναι πράσινη και έχει όψη γλοιώδης… όπως ήταν τα αισθήματα της Αγνής στο παρελθόν, δηλαδή γεμάτα εγωισμό.... Μετά η κάμπια μπαίνει στο κουκούλι της και μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε μια υπέροχη πεταλούδα! Ακριβώς όπως έγινε η Αγνή μετά! Η πανέμορφη ύπαρξη, από πρασινωπή κάμπια έφτασε να γίνει μια θαυμαστή πεταλούδα! Κι όλα αυτά χάρη στο μαγικό ραβδί της Ευριάνθης! Η εσωτερική μεταμόρφωση που έγινε μέσα της, είχε κάνει το πρόσωπό της να φαίνεται περισσότερο όμορφο και την ψυχή της να πλημμυρίζει από ευγενικά αισθήματα.  Ένοιωσε την καλοσύνη να ξεχειλίζει από την καρδιά της κι έφερε με το νου της το Χρύσανθο. Τα πόδια της την οδηγούσαν κοντά του. Έτρεξε στο ξυλόσπιτο και έφτασε στην αγκαλιά του λαχανιασμένη.
‘’Δεν θα σε ξαναφήσω ποτέ’’ του είπε με μάτια δακρυσμένα.
‘’Ούτε εγώ θα σ’ αφήσω να ξαναφύγεις’’ της είπε εκείνος.
‘’Για πάντα’’ του είπε
‘’Για πάντα’’ της είπε

Έτσι ο Χρύσανθος και η Αγνή, μ’ αυτόν το μαγικό τρόπο, έβαλαν στην άκρη τον εγωισμό μαζί με όλα του τα παιδιά!  Τι; Δεν ξέρατε πως ο εγωισμός έχει παιδιά; Θα σας τα μαρτυρήσω αμέσως! Είναι η Υπερηφάνεια, η ‘Έπαρση, η Προβολή, η Αλαζονεία και ο Εγωκεντρισμός !



Οι δύο νέοι, είχαν συνειδητοποιήσει πια πως όλα αυτά τα αισθήματα μόνο ζημιά μπορούσαν να προκαλέσουν τη ζωή τους. Το κυριότερο όμως ήταν πως είχαν καταλάβει καλά ότι αγαπιόντουσαν βαθιά. Έτσι ζήσανε για πάντα στο μικρό ξυλόσπιτο του δάσους!

Όσο για μένα;  Συνεχίζω να τριγυρνάω όπου υπάρχει δάσος και πετάω ελεύθερη ανάμεσα στα κλαδιά και το γρασίδι! Η ζωή μου εξακολουθεί να είναι ένα ολονύχτιο πάρτι γεμάτο από τραγούδι και χορό μέχρι τα ξημερώματα! Ζω ευτυχισμένη με γέλια,  χαρά, παιχνίδια και πειράγματα παρέα με τις άλλες νεράιδες και δεν ξεχνάω να κάνω ατέλειωτες βουτιές μέσα σε λίμνες από μέλι για να διατηρώ την ομορφιά μου!…. Τα πρωινά κοιμάμαι αλλά μόλις ο Αποσπερίτης εμφανιστεί στο τέλος της μέρας  ξεκινάει πάλι ένα τρελό πανηγύρι για ακόμα μια νύχτα!
Μόνο όταν επισημάνω στη γη το επόμενο πρόβλημα …μόνο και μόνο τότε θα σταματήσω να χορεύω και θα ‘μαι εκεί για να βοηθήσω! Να ‘στε σίγουροι γι’ αυτό!

Τώρα που μάθατε περισσότερα πράγματα για μένα… γιατί δεν προσπαθείτε κι εσείς λιγάκι να με δείτε; Ίσως με συναντήσετε κάποια μέρα στο δωμάτιό σας… ίσως με δείτε σκαρφαλωμένη να τρώω ζάχαρη από κανένα λουλούδι … ίσως με ακούσετε να πετάω ανέμελη στον ουρανό... ίσως με δείτε να σκίζω τα κύματα πάνω στ’ αγαπημένο μου βαρκοτσόφλι! Αφουγκραστείτε τη μελωδία των χορδών που παράγουν τα φτερά μου και νοιώστε τ’ όνειρο!

Γεια σας!

Σας αγαπάω πολύ και σας σκέφτομαι!
Αστερόπη.


Κυριακή Χατζησωφρονίου

Πολύ ωραίο 

Μπράβο Κυριακή!!! Πολύ μου άρεσε… 

Έχω κάτι ανιψιές… δεν είναι πολύ μικρές για να τους το διαβάσω εγώ (13 χρονών), αλλά θα τους το δώσω να το διαβάσουν και αν μου πουν σχόλια θα στα μεταφέρω! 

Καλή τύχη με τους εκδότες! 

Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!