ΤΑΧΙ-δάκια Αλλάχ-Αλλάχ!

Παιδιά μπήκα στο μπλόγκ ενός ταξιτζη που γράφει υπέροχα ... και επειδή καθρεφτίζει την σημερινή πραγματικότητα διότι ειναι πολύ αληθινά αυτά που γράφει...με υπέροχο στυλ σας τα παραθέτω...Και τον ευχαριστώ γιατί μοιράζεται μαζί μας τις ...εμπειρείες του....

ΠΗΓΗ: ΤΑΧΙ-δάκια (Αλλάχ-Αλλάχ)

Αλλάχ... Αλλάχ...

Η κυρία που βγήκε φουριόζα από την πόρτα των αφίξεων στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ήταν από τις πιο επιβλητικές που είχα δει ποτέ! Φορτωμένη ως τα μπούνια με διάφορα "τζάντζαλα και μάντζαλα" στη πλάτη της και στα χέρια της, έσπρωχνε το καροτσάκι αποσκευών, με επιδεξιότητα και ευλυγισία ανάμεσα στους άλλους επιβάτες και παραβρισκόμενους, χωρίς ωστόσο να παρασύρει κάποιον από αυτούς, που την κοίταγαν έκπληκτοι, καθώς περνούσε από δίπλα τους.
Πίσω της ένα κοριτσάκι 12-13 χρονών, με ένα "backpack" στη πλάτη προσπαθούσε να την ακολουθήσει μάλλον με δυσκολία. Σχεδόν αμέσως κατευθύνθηκε προς το μέρος μου, προφανώς έχοντας διαβάσει το όνομά της στην ταμπέλα που κρατούσα! Μετά τις τυπικές διατυπώσεις και τα καλωσορίσματα ξεκινήσαμε για γνωστό μεγάλο ξενοδοχείο της Πλατείας Συντάγματος. Στη διαδρομή και μετά την κουβέντα που ακολούθησε κατάλαβα ότι είχε έρθει με την μοναχοκόρη της να κάνει 7 μέρες διακοπές στην Ελλάδα. Για τον ...μπαμπά, κουβέντα! Μάλλον χωρισμένη θα ήταν, σκέφτηκα. Κλασική Αγγλίδα στην εμφάνιση (καστανόξανθα μαλλιά, φακίδες στο πρόσωπο, γαλανά μάτια, πρόστυχο-πονηρό βλέμμα ...κ.λ.π.) μου είπε ότι ζει σε κάποιο προάστιο του Λονδίνου. Καθώς πλέον είχαμε φτάσει στην Αθήνα και αφού περάσαμε το Χίλτον με κατεύθυνση το Σύνταγμα ήμασταν επί της Βασ. Σοφίας, όταν το απρόσμενο για την ώρα μποτιλιάρισμα μας σταμάτησε την μέχρι εκείνη την στιγμή "αεράτη" διαδρομή μας. Ήταν Κυριακή, αργά το απόγευμα και δεν αναμενόταν καθόλου κίνηση προς το κέντρο...

Όσο πέρναγε η ώρα τόσο μεγάλωνε η καθυστέρηση και το μποτιλιάρισμα... Στο αντίθετο ρεύμα η κίνηση πολύ αραιή όμως... Κακό σημάδι αυτό σκέφτηκα... Αυτό συμβαίνει όταν το κέντρο είναι κλειστό... Αλλά σήμερα, Κυριακή απόγευμα αποκλείεται να είναι κλειστό το κέντρο... Καθώς πλησιάζαμε, με ρυθμούς πεζοπορίας, διαπίστωσα ότι η ροή των αυτοκινήτων καθοδηγούνταν από την αστυνομία προς την οδό Σέκερη... Δεύτερο κακό σημάδι... Όταν πλέον περάσαμε και την Ηρώδου Αττικού το τρίτο και καθοριστικό "κακό σημάδι" έγινε βεβαιότητα! Το κέντρο ήταν κλειστό και η αστυνομία έστελνε τα αυτοκίνητα στην Σέκερη (την μοναδική υποχρεωτική διέξοδο πριν την Βουλή...) Η πορεία όμως που έπρεπε να ακολουθήσω ήταν ακριβώς ευθεία, αφού έπρεπε να αποβιβάσω ακριβώς μπροστά από τα ξενοδοχεία στο Σύνταγμα... Φτάνοντας στη γωνία είδα 2-3 αστυνομικούς με τις σφυρίχτρες στο στόμα να προτρέπουν τα αυτοκίνητα να στρίψουν στην οδό Σέκερη... Έστριψα ελαφρώς αριστερά παρέκαμψα τον πρώτο αστυνομικό και σχεδόν στη μέση της αποκλεισμένης πλέον Βασ. Σοφίας σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα. Με είχε ακολουθήσει ένας από τους αστυνομικούς και έτσι δεν χρειάστηκε να πάω εγώ σε αυτούς.
-Που πας? Δεν βλέπεις? Μου είπε με σχεδόν εκνευρισμένο ύφος.
-Φυσικά και βλέπω, αλλά οι πελάτες μου πάνε ακριβώς στο Σύνταγμα και έχουν και ένα πορτ-μπαγκάζ βαλίτσες να κουβαλήσουν. Δεν μπορώ να πάω στη Σέκερη...
-Ρε φίλε θα σας φάνε ζωντανούς! Που θέλεις να πας εκεί? Μου είπε δείχνοντας προς το Σύνταγμα.

Προσπάθησα να κοιτάξω προς τα κάτω να δω την κατάσταση, αλλά μια τεράστια γραμμή από κλούβες της αστυνομίας που ήταν παρκαρισμένες κολλητά η μία μετά την άλλη, δημιουργώντας ένα "τραινάκι", (μου θύμιζαν τις κάμπιες των πεύκων), είχαν κλείσει το οπτικό μου πεδίο.
-Τι συμβαίνει? τον ρωτάω.
-Οι μουσουλμάνοι γιορτάζουν τα γενέθλια του Μωάμεθ με πορεία προς τη Βουλή... Μου είπε σχεδόν με απάθεια!
-Πλάκα κάνεις! Και πως θα πάω εκεί τους πελάτες? Είναι μητέρα με κόρη και έχουν πολλές αποσκευές... Να αφήσω το ταξί εδώ και θα τους πάω με τα πόδια? Αντιπρότεινα.
-Όχι! Αποκλείεται! Άλλωστε δεν μπορείς να περπατήσεις ανάμεσά τους με βαλίτσες! Θα σας φάνε! (ρε εμμονή με τη "μάσα" των Μουσουλμάνων σκέφτηκα...). Πρέπει να συνεχίσεις...

-Τι συμβαίνει? Με ρώτησε η κυρία όταν ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο. Άντε να της εξηγήσεις τώρα ότι σε μια παραδοσιακά χριστιανική χώρα οι Μουσουλμάνοι γιορτάζουν τα γενέθλια του προφήτη τους με πορεία στο κέντρο της πόλης και μάλιστα μπροστά από την Βουλή, κλείνοντας τους δρόμους... και μάλιστα με την ανοχή και την προστασία της Αστυνομίας! Τι να έκανα? Της το είπα...

Το αντιμετώπισε με έκπληξη, αλλά περισσότερο ανησύχησε για την πρόσβασή της στο ξενοδοχείο...
-Μην ανησυχείτε, της είπα, θα σας βοηθήσω εγώ με τις αποσκευές... Θα χρειαστεί όμως να περπατήσουμε λίγο...
Κατέβηκα τη Σέκερη-Σόλωνος και έστριψα στην Βουκουρεστίου και από εκεί πάρκαρα επί της Ακαδημίας στη γωνία με Κριεζώτου. Κατεβήκαμε, πήραμε τις αποσκευές στα χέρια και βουρ... για το Σύνταγμα! Μια ομάδα αστυνομικών ήταν εκεί και ένας από αυτούς μας με ρώτησε για που το βάλαμε...
-Τώρα να σου πω ότι οι βαλίτσες είναι γεμάτες εκρηκτικά και είμαστε καμικάζι-μάρτυρες του Ισλάμ, μάλλον δεν μας πιστέψεις, του είπα χαμογελώντας και του εξήγησα γρήγορα περί τίνος πρόκειται.
-Πηγαίνετε, αλλά να προσέχετε, μας είπε με ύφος που συνοδευόταν με ανασήκωμα των ώμων, σαν εκείνο το τικ του Μητσοτάκη, σαν να μας έλεγε, "εγώ σας προειδοποίησα..."
Καθώς κατευθυνόμασταν προς την Πανεπιστημίου δεν βλέπαμε καθόλου κίνηση από αυτοκίνητα, αλλά ούτε από ανθρώπους και απόρησα... Στην επόμενη γωνία περισσότεροι αστυνομικοί, αλλά μουσουλμάνοι πουθενά...
-Μα καλά, που είναι αυτοί οι Μουσουλμάνοι, ρώτησα έναν από αυτούς.
-Ανεβαίνουν την Σταδίου., μου είπε...

Πάλι καλά σκέφτηκα... Όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα είδαμε ορδές από παραδοσιακά ντυμένους Μουσουλμάνους, με πράσινες σημαίες στους ώμους, ανηφορίζοντας ήρεμα προς την Βουλή. Σε λιγότερο από ένα λεπτό γίναμε και εμείς "ένα" με το σώμα της πορείας... κατευθυνόμενοι αντίθετα όμως...
ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ σκέφτηκα! Τι Πλατεία Συντάγματος, τι Κεντρική πλατεία στο Ισλαμαμπάντ, τι πλατεία "...Αϊ Σιχτρίρ!" (Ταχρίρ) ...το ίδιο είμαστε!
Και ο συνειρμός έρχεται χωρίς καν να τον σκεφτείς: Εγώ που είμαι ..."οπαδός" του Χριστού (αν και ανήκω στην ομάδα του Θωμά...) εάν ήθελα να γιορτάσω τα γενέθλια του Χριστού (τα Χριστούγεννα δηλαδή) δημόσια στη κεντρική πλατεία στο Ισλαμαμπάντ θα μπορούσα; Φαντάζομαι ότι και ΜΟΝΟ η σκέψη αυτή θα ήταν ικανή να με κάνει να χάσω το κεφάλι μου το επόμενο δευτερόλεπτο...

Μάλλον πακιστανοί οι περισσότεροι, με πράσινες σημαίες (όχι του Πασοκ, αλλά του Κορανίου!) και η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν άντρες, φορώντας εκείνες της παραδοσιακές λευκές φορεσιές! Οι γυναίκες ήταν πολύ πιο λίγες, αλλά υπήρχαν αρκετές που ήταν ντυμένες κανονικά και όχι παραδοσιακά... Φυσικά και δεν μας πείραξε κανείς, ούτε μας είπε κανείς τίποτα... Μόνο ένα αγόρι, γύρω στα είκοσι, ψηλός, ξερακιανός με αξύριστα μάγουλα και κατάμαυρο μουστάκι, μας είπε με σπαστά ελληνικά, "γεια σας!" καθώς πέρναγε μπροστά μας... (κάνουμε "μπαμ" σκέφτηκα, ότι είμαστε "παρείσακτοι").

Σε λιγότερο από 2-3 λεπτά παρέδωσα τις πελάτισσες στο πορτιέρη του ξενοδοχείου που δεν περίμενε καν στα στα σκαλιά του ξενοδοχείου, όπως συνήθως κάνει, αλλά είχε κλειστεί μέσα και περιορίστηκε μόνο να μας ανοίξει την πόρτα να μπούμε, όταν μας είδε...
-Και τώρα θα γυρίσεις μόνος σου; Με ρώτησε με ενδιαφέρον.
-Θα με προστατεύει ο ...Αλλάχ, του είπα και βάλαμε και οι δύο τα γέλια!