Ενώ στη ζωή τα χαστούκια ερχόταν το ένα μετά το άλλο στο θέμα φιλία στάθηκα κάτι παραπάνω από τυχερή. Η φίλη/"αδερφή"/κουμπαρα μου , πριν χρόνια είχε γράψει και ποστάρει σε άλλο διαδικτυκό χώρο κάτι για μένα και την φιλία που μας δένει....σας το παρουσιάζω με αγάπη
(συγχωρέστε με λίγο όσο αφορά την μορφοποίηση κειμένου....ο δαίμων του υπολογιστή μου βλέπετε
)
ΤΙ ΕΣΤΙ ΦΙΛΙΑ;Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που σε είδα. Από
την άλλη η μαμά μου, μας έχει τόσες φορές διηγηθεί την πρώτη μας
συνάντηση που πιστεύω πλέον ότι είναι στην δική μου μνήμη. Να μου
συστήνει η μαμά μου το κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά , που ήταν
πιασμένα με μια τεράστια πουά κορδέλα , και ενδόμυχα να χαίρομαι για
το δικό μου φούξια λαστιχάκι της αλογοουράς μου, να μου λέει ότι την
Δευτέρα θα έρθει στο ίδιο σχολείο , στην ίδια τάξη με μένα. Εκτός από
την κορδέλα της εντύπωση μου έκανε και το όνομα της...Σοφιάννα.
Όμορφο όνομα σκέφτηκα καμία σχέση με το δικό μου που ανέκαθεν δεν
μου άρεσε. Ωστόσο έχω μια εικόνα, από την πρώτη μου μας συνάντηση "θα
γίνω τραγουδίστρια όταν μεγαλώσω" σου είπα με στόμφο βγάζοντας το
λαστιχάκι μου και τινάζοντας το μαλλί μου πίσω. "Έχεις απαίσια φωνή
για τραγουδίστρια " μου πες χωρίς καν να με κοιτάξεις και βούρκωσα.
Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα λες , το να βουρκώνω, αφήνω εκτεθειμένες
τις αδυναμίες μου και πάντα θα είναι πρόθυμοι κάποιοι να τις
εκμεταλλευτούν.
Την Δευτέρα στο σχολείο ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα κάναμε καν παρέα.
Είχα απειλήσει και τον Αλέξη ότι αν σου μίλαγε έστω και μια
σκέτη "καλημέρα" θα τον δάγκωνα. Η δασκάλα μας ακουμπώντας στους
ώμους σου και κοιτώντας την τάξη ζήτησε να καλωσορίσουμε , την νέα
μας συμμαθήτρια. Αφού το βλέμμα σου πλανήθηκε στο χώρο , σταμάτησε
πάνω μου , γέλασες σατανικά και ήρθες και έκατσες δίπλα μου , σαν να
διάβασες το συννεφάκι με τις σκέψεις μου , πράγμα που κάνεις ακόμα
και σήμερα ,"διάβασες" πόσο πολύ σε αντιπαθούσα , πόσο πολύ ήθελα να
σου τραβήξω τα μαλλιά. Αρκέστηκα στο να τραβήξω το πρώτο διάλλειμα
μια γραμμή στο θρανίο οριοθετώντας το χώρο της καθεμιάς μας, και την
επόμενη ώρα σου έκανα σαφές τις προθέσεις μου τι θα γινόταν αν
παράβαινες την μολυβένια γραμμή.
Δυο χρόνια μετά τρυπήσαμε με καρφίτσα τους δείκτες μας , και ενώσαμε
τα αίματα μας , το είχα δει σε μια αμερικανιά και πολύ μου άρεσε ,
μου πες ότι αυτό το κόλπο δεν λειτουργεί , το είχατε δοκιμάσει με
την Ζωή στο προηγούμενο σχολείο και μετά που μετακομίσατε δεν είχατε
μιλήσει ξανά , με είδες που απογοητεύτηκα και συμπλήρωσες "δεν
λειτουργεί πάντα".
Ήσουνα πληγωμένη από φιλίες , και ήθελα όσο τίποτα άλλο να σου
αποδείξω ότι ο κόσμος ανάποδα να γύριζε εμείς θα συνεχίζαμε να
είμαστε φίλες...οι καλύτερες. Ξέθαψα την αγαπημένη μου Barbie και
ήμουνα έτοιμη να την χαρίσω στο κορίτσι που δεν χαμογελούσε εύκολα ,
στο κορίτσι που μου εκμυστηρεύτηκε καιρό μετά ότι διάλεξε να κάτσει
μαζί μου τότε γιατί της άρεσαν τα κόκκινα μαλλιά και οι φακίδες μου,
στο κορίτσι που με κουβάλησε δυο τετράγωνα όταν έσπασα το πόδι μου ,
στο κορίτσι που αντιμίλησε στον δάσκαλο που με πρόσβαλε , στο κορίτσι
που τελικά έκανα να πιστέψει ότι υπάρχει φιλία.
Θυμάμαι δυο κοριτσάκια έξω από το φροντιστήριο αγγλικών να κάθονται
στα σκαλιά και να γράφουν την τελευταία στιγμή τις ασκήσεις μαζί χτυπούσαμε τα κουδούνια στην γειτονιά , μαζί τρυπήσαμε τα αυτιά μας
μαζί στα πρώτα πάρτυ , μαζί στα πρώτα καφέ , ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο συζητώντας για τους εφηβικούς μας έρωτες , ήσουνα η 3η αδερφή μου , ήμουνα η αδερφή που δεν είχες.
Μεγαλώναμε μαζί , μαζί ξεκινούσαμε κάθε άνοιξη γυμναστήριο , μαζί
βάψαμε τα μαλλιά μας πρώτη φορά , δεν γέλασες όταν έγινα μελαχρινή.
Μαζί παίρναμε κρυφά το αμάξι της μαμάς μου για βόλτες τα
σαββατόβραδα, μαζί πήγαμε μόνες διακοπές πρώτη φορά στην Σαντορίνη,
μαζί συμπληρώσαμε το μηχανογραφικό μας. Μαζί αποφασίσαμε και κάναμε από ένα ταττού , εσύ με κράταγες όταν τσίριζα… Μαζί κουτσομπολέψαμε , θάψαμε, μισήσαμε , πονέσαμε , δακρύσαμε , ερωτευτήκαμε διάφορους…
Μαλώναμε συχνά , μεγαλώνοντας πιο αραιά , θυμάμαι που σου είχα
κρατήσει μούτρα για 4 μέρες μια φορά όταν μου χάλασες μια μπλούζα.
Συνειδητοποίησα μετά ότι οι μπλούζες δεν μιλάνε , δεν χαμογελάνε,
δεν σου κάνουν γκριμάτσες όταν είσαι στεναχωρημένη. Είσαι αυτή που με
έχει δει να κλαίω , να γελάω , να θυμώνω , να χτυπιέμαι , να φοράω
την πράσινη μάσκα ομορφιάς και τις ξεχειλωμένες πιτζάμες μου. Πάντα
άκουγε η μία την άλλη , με μεγάλη προσοχή , σχεδόν ποτέ δεν
συμφωνούσαμε αλλά πάντα σε ότι αποφασίζαμε ήταν η μία δίπλα στην άλλη
"Μην τα φτιάξεις μαζί του , θα σε πληγώσει" μου είπες....φυσικά και
τα έφτιαξα , φυσικά και με πλήγωσε....στον δικό σου ώμο έκλαψα , εσύ
μου έδινες χαρτομάντιλα.
Σαν σιαμαίες μας βλέπανε όλοι , όμως είμαστε κατά βάθος τόσο
διαφορετικές. Ευκολόπιστη εγώ επιφυλακτική εσύ , έξω καρδιά εγώ
μαγκωμένη εσύ , αδύναμη εγώ δυνατή εσύ , εύκολη στις αγκαλιές και
στα χαμόγελα εγώ , συγκρατημένη και λογική εσύ....λίγο πίσω εσύ λίγο
μπροστά εγώ...μας βόλευε....εγώ σε έσπρωχνα εσύ με κράταγες.
Ακόμα θυμάμαι τις σοφιστικέ συζητήσεις μας , εκείνα τα καλοκαίρια με
τον καύσωνα στην εξεταστική του Ιουνίου, στο 3άρι μας στην τότε
Λ.Καραμανλή. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΑ σε ρώτησα και εσύ ανακατεύοντας το φραπέ
με το καλαμάκι , τεντώνοντας τα πόδια σου πάνω στα κάγκελα ,
παίρνοντας και το σοβαρό σου ύφος λες:
Η φιλία βελτιώνει την ευτυχία, μετριάζει την δυστυχία , διπλασιάζει
την χαρά μας , κόβει τον πόνο στα δύο. Φιλία είναι όσα δεν τολμάς να
πεις πολλές φορές ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Φιλία είναι που
μπορούμε και γελάμε με τα ίδια χαζά αστεία , που μπορούμε και
διαβάζουμε η μια τις σκέψεις της άλλης. Φιλία είναι απλές στιγμές ,
στιγμές αδυναμίας , λόγια που ειπώθηκαν , καταστάσεις που ζήσαμε,
φράγκα που δανείσαμε....και μου έκλεισες το μάτι συνωμοτικά.
Όταν χώρισα με τον Νίκο , και αφού του πέταξα από το μπαλκόνι και τα
τελευταία του πράγματα σε πήρα τηλέφωνο. "Δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω
χωρίς αυτόν ,νιώθω ότι αγγίζω τα όρια μου , κάπως έτσι πρέπει να ναι
η τρέλα". Ήρθες με το πρώτο αεροπλάνο , μου χτύπησες το κουδούνι
κρατώντας ένα μπολ παγωτό , "απόψε θα τον ξορκίσουμε" μου πες...
πάντα επιδείκνυες μεγαλύτερη φαντασία από μένα στις βρισιές όταν
αναφερόμαστε σε εκείνον.
Θυμάμαι τα γενέθλια σου , σε ρώτησα αν είχες πάθει κρίση ηλικίας και
αφού κατέβασες μονορούφι το ποτό σου μου πες "πας καλά??? σιγά να
μην πάθω κρίση ΚΑΙ με την ηλικία μου...μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε
όμορφα". Απλά χαμογέλασα και σκέφτηκα πόσο διαφορετικές είμαστε.
Τότε μου πες "θα τον παντρευτώ" εγώ πάλι μετά το 10ο σφηνάκι σε
παίρνω αγκαλιά και σου ψιθυρίζω "μην το κάνεις , θα πεθάνεις από
ανία". Η απάντηση σου ήταν και αυτή χειμαρρώδης: "νιώθω ασφαλής".
Σε φίλησα και δάκρυσα , μάλωσα τον εαυτό μου γιατί μάλλον σκεφτόμουν
εγωιστικά κατά βάθος που θα έμενα Χανιά και εσύ Θεσσαλονίκη. Θέλω να
με παντρέψεις μου ζήτησες.
Πέρσι σαν σήμερα έγινες μανούλα , με θυμάμαι πάνω-κάτω στον διάδρομο
της κλινικής , σαν αγχωμένος σύζυγος έκανα , και τότε σε είδα ,και
πάλι έκλαιγα , και πάλι μου έτρεχε η μάσκαρα και μισοζαλισμένη μου
λες: "Αδυνάτισες πολύ , και δεν σου πάει" και ανοίγοντας τα μάτια
σου συμπληρώνεις "καλέ ήρθες να δεις το βαφτιστήρι σου με την ρίζα
άβαφτη???"
.....Καιρό μετά μου είπες "φοβάμαι τι κάνουμε τώρα?"
"Να μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ" και τότε συνειδητοποίησα ότι
ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που εγώ σε καθησύχαζα.
Λυτρώθηκα μου είπες πριν 10 μέρες...επιστρέφω...και εγώ σε περιμένω.
Θα κάτσουμε μαζί στην κούνια στην βεράντα της μαμάς μου , να φοράμε
τα παλτό μας , να τρώμε παγωτό , μες στο καταχείμωνο , να
αγναντεύουμε το λιμάνι των Χανίων...ίσως δούμε και κανένα αστέρι να
πέφτει και που ξέρεις ίσως πιάσει η ευχή μας αυτή την φορά.
Δεκέμβριος 2008