ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Κάποτε έψαχνε κάποιος αγρότης έναν νταβραντισμένο κόκορα για το κοτέτσι του, με τις 180 κότες. Αγοράζει έναν που έμοιαζε αρχοντικός.
Μόλις μπαίνει στο κοτέτσι και βλέπει 180 κότες, κάνει "κικιρίκου" και... ψοφάει.

Αγοράζει άλλον, που έδειχνε αγέρωχος, μονομάχος κόκορας, με στιλπνό φτέρωμα. Μόλις μπαίνει στο κοτέτσι, κουτουπώνει 2 κότες, κάνει "κικιρίκου" και ψοφάει.

Απελπισμένος ο τύπος ξαναπηγαίνει στον έμπορο και του λέει:
- Ή μου δίνεις έναν άξιο κόκορα, ή θα σου τα κάνω λαμπόγυαλο!!
Του δίνει ο έμπορας έναν κόκορα ξεπουπουλιασμένο και καχεκτικό, ένα πλάσμα στα πρόθυρα να πέσει κάτω.
- Δεν ήθελα να σου τον δώσω, γιατί είναι λίγο περίεργος, αλλά μια και επιμένεις...

Παραξενευμένος ο τύπος τον βάζει στο κοτέτσι. Με το που βλέπει τις κότες ο κόκορας, ξαφνικά γεμίζει αέρα, φουσκώνει, γουρλώνουν τα μάτια του, κάνει ΚΙΚΙΡΙΚΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ και παίρνει αμπάριζα, και τρέχοντας πηδάει τη μια κότα μετά την άλλη, ώσπου κάνει το γύρο και των 180 .....δυο φορές! Οι κότες είχανε μείνει στα άχυρα με ένα ηλίθιο χαμόγελο ευτυχίας. Ανήσυχος ο αγρότης πάει να τον πιάσει, αλλά ο κόκορας του ξεφεύγει από το κοτέτσι. Κυνηγώντας τον ο αγρότης, βλέπει σπαρμένο το δρόμο με ζωάκια που είχαν ένα ηλίθιο βλέμμα ευτυχίας:
γουρούνια, σκύλους, γάτες, γαϊδούρια, άλογα, πάπιες, χήνες, σκίουρους, αλεπούδες, ακόμα και χελώνες και... σκαντζόχοιρους κι όλα τα ζωάκια του δάσους ανάσκελα!!!

Ώσπου μετά από λίγο, βλέπει τον κόκορα πεσμένο ανάσκελα, ημιθανή με τη γλώσσα έξω κι από πάνω του να φέρνουνε κύκλο καμιά 10αριά όρνια.

Πανικόβλητος που χάνει τέτοιο απίστευτο ζώο, τρέχει κοντά του και τον παρακαλεί:
- Μη μου ψοφήσεις κι εσύ αρχηγέ!
Οπότε του απαντάει ο κόκορας:
- Φύγε ρε ηλίθιε, θα μου διώξεις τα όρνια!

χα!χα!καλος ο κοκορας

[ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ]

Καλοοοοοοοό χαχαχαχχαχα 

χα χα χα! επιβητορας ο κοκορας!!!!!!!!

[ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ]

Στην πύλη του Παραδείσου, μπροστά από το γραφείο του Αγίου Πέτρου στέκονται 3 τύποι. Ο ένας φοράει κουστούμι, ο άλλος φοράει αθλητική φόρμα και ο τρίτος είναι εντελώς γυμνός. Ο Παράδεισος έχει τιγκάρει γι' αυτό και ο Άγιος Πέτρος έχει εντολή να δώσει άδεια εισόδου μόνο σε όσους είχαν φρικτό θάνατο. Οπότε ξεκινάει από τον πρώτο τύπο, τον κουστουμαρισμένο:

-Για πες μου λοιπόν, πώς πέθανες;

Οπότε ξεκινάει ο πρώτος να εξιστορεί:

-Από καιρό υποψιαζόμουν ότι η γυναίκα μου με απατούσε, οπότε μια μέρα αποφάσισα να γυρίσω απροειδοποίητα πιο νωρίς στο σπίτι, για να την πιάσω στα πράσα. Μόλις έφτασα στο σπίτι, που βρίσκετε στον 25ο όροφο, άρχισα να ψάχνω απ' άκρη σ' άκρη μήπως βρω κάτι ύποπτο. Κοίταξα στην ντουλάπα, κοίταξα στο πατάρι, κοίταξα στο μπάνιο, κοίταξα σε όλες τις πιθανές κρυψώνες, παρ' όλα αυτά όμως δεν βρήκα κάτι το ύποπτο. Βγαίνω και στο μπαλκόνι και τι να δω; Βλέπω έναν άντρα να κρέμεται από τα κάγκελα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, άρχισα να τον χτυπάω με μανία. Του τσάκισα τα χέρια, αλλά ο άτιμος δεν έπεφτε με τίποτα. Έτσι και γω, μπαίνω μέσα στο σπίτι και πάω και φέρνω ένα σφυρί. Πάλι δώστου-πάρτου στα δάχτυλα με το σφυρί, ε, κάποια στιγμή δεν άντεξε, πάρτον κάτω από τον 25ο όροφο. Για καλή του τύχη όμως δεν έπαθε τίποτα γιατί έπεσε πάνω σε κάτι θάμνους, οπότε άρχισε να συνέρχεται και κουνιέται. Εεεε, δεν άντεξα, από τα νεύρα μου, πάω στην κουζίνα, αρπάζω το ψυγείο και του το πετάω στο κεφάλι. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να χαρώ το αποτελείωμά του, γιατί από την ένταση έπαθα καρδιακή προσβολή και έμεινα επιτόπου.

-Χμ, αρκετά άσχημη μέρα, αρκετά φριχτός θάνατος, είπε ο Άγιος Πέτρος και τον άφησε να περάσει στον παράδεισο.

Έρχεται η σειρά του επόμενου που φορούσε τη φόρμα γυμναστικής.

-Για πες μου και συ πως έφτασες στο θάνατο; τον ρωτάει ο Άγιος Πέτρος.

-Ήταν μια πολύ παράξενη μέρα, λέει ο δεύτερος. Έμενα στον 26ο όροφο μιας πολυκατοικίας και κάθε μέρα έβγαινα στο μπαλκόνι για γυμναστική. Εκείνη τη μέρα παραπάτησα και έπεσα από το μπαλκόνι. Για καλή μου τύχη όμως, κατάφερα να πιαστώ από τα κάγκελα του κάτω ορόφου. Από μέσα μου προσευχόμουν σύντομα να εμφανιστεί κάποιος να με βοηθήσει. Μέσα σε δευτερόλεπτα βλέπω έναν άντρα να βγαίνει στο μπαλκόνι φουριόζος, και αγαλλίασε η καρδιά μου γιατί σκέφτηκα ότι έτρεχε να με βοηθήσει. Ο άντρας όμως χωρίς λόγο άρχισε να με χτυπάει και να προσπαθεί να με ρίξει από κάτω. Με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να κρατηθώ από τα κάγκελα. Εκείνος όμως δεν το έβαζε κάτω. Ώσπου μια στιγμή φεύγει από μένα και μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα. Σκέφτηκα ότι τη γλίτωσα, αλλά δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου, τον βλέπω να επιστρέφει με ένα σφυρί στα χέρια. Οπότε αρχίζει να μου ρίχνει στα δάκτυλα με το σφυρί. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και άφησα τα κάγκελα. Για μια ακόμη φορά όμως στέκομαι τυχερός και πέφτω πάνω σε κάτι θάμνους. Το μόνο που έπαθα ήταν να χάσω τις αισθήσεις μου, πριν προλάβω όμως να συνέλθω εντελώς, πέφτει πάνω μου ένα ψυγείο από τον ουρανό. Οπότε δεν τη γλίτωσα.

-Χμ, πολύ φρικτός ο θάνατός σου, λέει ο Άγιος Πέτρος και δίχως δεύτερη σκέψη του ανοίγει την πόρτα για τον Παράδεισο.

Έρχεται και η σειρά του τρίτου, ο οποίος είναι εντελώς γυμνός και του δίνει το λόγο ο Άγιος Πέτρος:

-Για να ακούσω και τη δική σου ιστορία, που σε έκανε να φτάσεις ως εδώ.

-Δεν έχω και πολλά να πω, του απαντάει ο τρίτος, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κρύφτηκα στο ψυγείο.

πολυ καλοοοο!

 

[ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΛΥΣΑ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΜΟΥ]

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΛΥΣΑ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΜΟΥ
(πραγματική ιστορία)
(Να προσέχουμε ... γιατί ... YOU NEVER KNOW!!! )

Πριν από λίγο καιρό, ήταν τα 45α γενέθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι' αυτό. Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου ξέροντας ότι η γυναίκα μου θα μου έφτιαχνε το κέφι με τις ευχές της και ίσως και με κάποιο δώρο.
Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε "καλημέρα"! "Καλά να πάθεις, που 'θελες και παντρειές", σκέφτηκα.
Παρηγορήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το είχαν θυμηθεί, αλλά, πού; Τα παιδιά κατέβηκαν για πρωινό και δεν είπαν λέξη.
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Σοφία μου είπε:
"Καλημέρα κύριε διευθυντά, να ζήσετε και χρόνια σας πολλά."
Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε.
Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι. Κάποια στιγμή, η Σοφία μου χτύπησε την πόρτα και είπε:
"Ξέρετε, έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυό μας;"
"Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. Πάμε".
Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε δύο μαρτίνι και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε, "Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;"
"Υποθέτω πως όχι" απάντησα εγώ.
"Πάμε στο διαμέρισμά μου", μου είπε εκείνη.
Φτάνοντας στο διαμέρισμα, μου είπε: "Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο. Ποτά έχει στο μπαράκι." "Βεβαίως", απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γεννεθλίων, ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά, και μιά ντουζίνα ολόκληρη από οικογενειακούς φίλους. Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων ...και εγώ, με ένα ποτό στο χέρι, καθόμουν άνετα και χαλαρά, εκεί, στον καναπέ...
...Θεόγυμνος, ο μ@λ@κ@ς...

κατα τα φαινομενα η γυναικα και τα παιδια ορργανωσαν αυτο το παρτυ εκπληξη...ας προσεχαν λοιπον! Η κακομοιρουλα η γραματεας τι εφταιγε;μια εξυπηρετηση στη συζυγο πηγε να κανει,και την πληρωσε αυτη!κριμα κι αδικο!!!!!!!

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου.
Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της SONY) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.

«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε 'δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο'»
 
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
 
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: 'Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και  για το λαό'»,
ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
 
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
 
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
«Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
 
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»
 
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
 
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
«Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».

Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
 
«Ποιος το είπε αυτό;;;»  ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
 
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»
 
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα:
«Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
 
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».
 
Ατάραχος ο γιαπωνέζος:
«Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».
 
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
«Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο!!».
 
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

[ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ]

χαχαχαχχαα   

 

Αν το ψαξεις ολα εχουν ψιλοειπωθει. Αλλα με ακριβεια και αλλα παρεμφερή...........................

Ήταν η Παρθενοπόπη και θα πήγαινε για πρώτη φορά σε club. Ο πατέρας της της είπε κάθε 2 λεπτά να του τηλεφωνεί. Η Παρθενοπόπη φτάνει στις 9:00 στο club. Παίρνει το πατέρα της στις 9:02 και του λέει:
- Μπαμπά, είμαι η Παρθενόπη. Μόλιςμπήκα στο club και τώρα κάθομαι σε μία καρέκλα.
Της λέει και ο μπαμπάς της:
- Εντάξει κοριτσάκι μου....
Στις 9:04 τον ξαναπαίρνει και του λέει:
- Μπαμπά, είμαι η Παρθενόπη. Παράγγειλα το ποτό μου και μου το έφεραν τώρα...
Και ο μπαμπάς της λέει:
- Εντάξει...
Στις 9:06 του ξανακτυπάει και του λέει:
- Μπαμπά, είμαι η Παρθενόπη. Γνώρισα εδώ ένα αγόρι και τώρα κουβεντιάζουμε..
Κι ο μπαμπάς της λέει:
- Εντάξει, αγάπη μου..
Μετά στις 9:08 τον παίρνει και του λέει:
- Μπαμπά, είμαι η Παρθενόπη. Τώρα είμαι με το αγόρι σε ένα δωμάτιο...
Και αυτός της λέει:
- Εντάξει, Παρθενοπόπη μου, αλλά να είσαι φρόνιμη με το αγόρι...
Μετά από δύο λεπτά, στις 9:10 τον ξαναπαίρνει και του λέει:
- Μπαμπά, είμαι η ΠΟΠΗ και βγαίνω από το δωμάτιο.......

χαχαχαχαχαχα